ένας μαχητής της ΕΛ.ΔΥ.Κ.
Κάθε χρόνο στις 20 Ιουλίου τιμούμε μια θλιβερή επέτειο για τον Ελληνισμό, μια τραγωδία που τον σημάδεψε βαθύτατα. Στις 20 Ιουλίου του 1974 πριν από 39 χρόνια, οι τουρκικές ορδές εισέβαλαν στην Κύπρο αποβιβάζοντας στρατεύματα στην Κερύνεια. Η προδοσία ήταν γενικευμένη στα ανώτατα κλιμάκια του στρατού, μιας και η Ελλάδα εκείνη την εποχή είχε υπεροπλία έναντι της Τουρκίας σε αέρα και θάλασσα.
Τα καινούργια φάντομ σηκώθηκαν δυο φορές από την Κρήτη και δυο φορές επέστρεψαν πίσω άπραγα. Τα δυο γερμανικής κατασκευής υποβρύχια του Ελληνικού ναυτικού βρίσκονταν έξω από τις ακτές της Κερύνειας με έτοιμες τις τορπίλες και έχοντας όλο τον τουρκικό αποβατικό στόλο στο στόχαστρο, περιμένοντας μια εντολή από την Αθήνα, που όμως δεν έφτασε ποτέ. Μόνο με αυτά τα δύο μέσα που διέθετε τότε η Ελλάδα θα μπορούσε να στείλει στον πάτο όλα τα τουρκικά πλοία, πριν καν προλάβουν να δουν τις ακτές της Κύπρου.
Οι μόνοι που πολέμησαν σαν ήρωες τους εισβολείς ήταν οι στρατιώτες της ΕΛ.ΔΥ.Κ (Ελληνική Δύναμη Κύπρου) και η Κυπριακή Εθνοφρουρά υπερβάλλοντας πολλές φορές τους εαυτούς τους. Μιας και δεν είχαν πρόσβαση σε πυρομαχικά αφού δεν υπήρχαν, καθώς και οι διαταγές που λάμβαναν από την ανώτερη ηγεσία ήταν αντικρουόμενες. Βόμβες ναπάλμ, αλεξιπτωτιστές και οβίδες έπεφταν σε ολόκληρο το βόρειο τμήμα του νησιού. Η Κύπρος βίωνε τις δραματικότερες στιγμές του σύγχρονού βίου της, βλέποντας τα παιδιάς της να μακελεύονται, να βιάζονται, να κατακρεουργούνται και να βασανίζονται, χωρίς κανένα έλεος. Οι στρατιώτες της ΕΛ.ΔΥ.Κ πολέμησαν σαν λιοντάρια απέναντι στους βάρβαρους εισβολείς, χωρίς να έχουν καμια βοήθεια, όταν άλλοι στην Αθήνα περίμεναν κάποιον «εθνάρχη» με αναμμένα κεριά στο αεροδρόμιο. Οι όλμοι έσκαγαν σε όλη την περίμετρο του στρατοπέδου, ενώ τα αεροπλάνα των τούρκων γάζωναν τις θέσεις των Ελδυκάριων.
Ανάμεσα στους Έλληνες της μητροπολιτικής Ελλάδας ήταν και ο στρατιώτης Θωμάς Κουκούλης από τους Αγίους Θεοδώρους Καρδίτσας. Οι Ελδυκάριοι ήταν 450 και οι τούρκοι ήταν 1.600, αλλά παρ'όλα αυτά οι Έλληνες δεν έκαναν πίσω. Το στρατόπεδο της ΕΛ.ΔΥ.Κ είχε σκαφτεί από τις οβίδες και τις βόμβες των τουρκικών αεροπλάνων. Τα άρματα των τούρκων έκαναν περίπατο, μιας και δεν υπήρχαν ελληνικά άρματα για να τους αντιμετωπίσουν. Ο Θωμάς Κουκούλης μαζί με τους υπόλοιπους στρατιώτες επιτέθηκαν στον τουρκικό θύλακο του Κιόνελι έξω από την Λευκωσία, καταλαμβάνοντάς το μετά από πολύωρη και πολύνεκρη μάχη, στρώνοντας την πεδιάδα με τα κορμιά των τούρκων. Αλλά η ανώτατη στρατιωτική ηγεσία στάθηκε ανάξια των περιστάσεων, αν όχι προδοτικά απέναντι στον τιτάνιο αγώνα που έδιναν οι Έλληνες μαχητές εναντίον των τούρκων. Η ηγεσία της ΓΕΕΦ (Γενικό Επιτελείο Εθνικής Φρουράς) σε αγαστή συνεργασία με την προδοτική ηγεσία των Αθηνών, διέταξαν τους Έλληνες να εγκαταλείψουν την προέλαση και να γυρίσουν στο γκρεμισμένο και καμένο από ναπάλμ στρατόπεδο της ΕΛ.ΔΥ.Κ.
Με βαριά καρδιά τα παλληκάρια της ΕΛ.ΔΥ.Κ εγκατέλειψαν το Κιόνελι. Η μάχη συνεχίστηκε όλη την νύχτα, μην αφήνοντας τα παλληκάρια να ξεκουραστούν, αλλά και αυτοί με περισσότερο πείσμα αμύνονταν. Ο Κουκούλης πολεμούσε με σθένος μην εγκαταλείποντας ούτε εκατοστό την θέση του. Οι σφαίρες σφύριζαν πάνω από τα κεφάλι του. Οι Ελδυκάριοι έκαναν δεύτερη επίθεση κατά του Κιόνελι, ενώ η μάχη διεξάγονταν σώμα με σώμα και τα κορμιά έπεφταν εκατέρωθεν, αλλά η νίκη έστεφε για άλλη μια φορά τα Ελληνικά όπλα.
Μέσα στον χαλασμό εκείνου του καυτού Ιουλίου μια σφαίρα έκοψε το νήμα της ζωής του παλληκαριού από την Καρδίτσα, περνώντας τον ταυτόχρονα στο πάνθεον των ηρώων του Ελληνισμού, φορώντας του τα αθάνατα φτερά της δόξας. Ήταν 21η Ιουλίου του 1974 όταν έπεφτε νεκρός ο Θωμάς Κουκούλης, αφήνωντας τα κόκαλα του στην γη της Κύπρου, όπως και εκατοντάδες άλλοι Έλληνες και Ελληνοκύπριοι ποτίζοντας με το αίμα τους το αιώνιο δένδρο της Ελευθερίας του Ελληνισμού.
Αίας ο Τελαμώνιος
Τ. Ο. Καβάλας