Στις 7 Ιουλίου 2011 είχα γράψει για τον Προφήτη Ηλία τα παρακάτω:
«Αγαπητέ Πετροχωρίτη-ισσα, επειδή η πρόσβαση στο Ιερό Ναό του Προφήτη Ηλία είναι εφικτή μόνο με τα πόδια ή με ελικόπτερο, η φωτογράφηση του θα καθυστερήσει λίγο. Πρέπει να βρεθεί: εθελοντής Πετροχωρίτης-ισσα που να γνωρίζει το μονοπάτι προς το Ναό ή !!!!!! χειριστής ελικοπτέρου.»
Από τότε πέρασαν 9 μήνες και 1 ημέρα και στις 7 Απριλίου, ημέρα Σάββατο και ώρα 11:30πμ, του 2012, βρέθηκε εθελοντής οδηγός που γνωρίζει άριστα το μονοπάτι προς την εκκλησία του Προφήτη Ηλία, βοηθώντας έτσι στην πραγματοποίηση της συγκεκριμένης φωτογράφησης.
Ο εθελοντής πάντα υπήρχε, αλλά έπρεπε πρώτα να προσφέρω τις υπηρεσίες μου, να δοκιμαστώ επιβιώνοντας κάτω από δύσκολες συνθήκες μερικές φορές στο χωριό.
Αφού πέρασα όλες αυτές τις δοκιμασίες (κρύο, δίψα, πείνα, χιόνια, βροχές, χαλάζι, χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα, χωρίς επικοινωνία με τον υπόλοιπο κόσμο, κ.λ.π,) απέδειξα στον εθελοντή οδηγό ότι αξίζω να κάνω αυτή την φωτογράφηση.
Η διαδρομή φανταστική και άκρως επικίνδυνη, σε μερικά σημεία προχωρούσαμε από κλαδί σε κλαδί με τα χέρια και τα πόδια στον αέρα.
Η επικινδυνότητα της διαδρομής ήταν λόγω του ότι:
ο χειμώνας φέτος ήταν βαρύς και
Η ειδική ομάδα συντήρησης του μονοπατιού λόγω έλλειψης κονδυλίων (Δ.Ν.Τ) δεν έκανε την προβλεπόμενη συντήρηση.
Επειδή η βοήθεια του εθελοντή ήταν μέγιστη (σε μερικά σημεία λειτουργούσε ως μπουλντόζα πετώντας κορμούς και μεγάλα κλαδιά ανοίγοντας το μονοπάτι) θέλω να του πωδημόσια ένα μεγάλο ευχαριστώ, για την πολύτιμη βοήθεια του.
Το δε όνομα αυτού για την ιστορία: Δημήτριος Γρηγορίου του Κωνσταντίνου.
Συντάκτης: Ψιλόπουλος Κώστας