 |
| Το Πουρνάρι στο βράχο - θαυμαστό δημιούργημα της μάνας Φύσης στην Ανατολική Αργιθέα - σημείο αναφοράς!!!Φωτογραφία-σχόλιο: Μενέλαος Παπαδημητρίου |
Τώρα με τα τζάκια ξαφνικά όλοι μάθαμε για το ξύλο πουρναριού, κάνει καλή φωτιά και είναι πολύ αποδοτικό σε θέρμανση ξύλο. Όμως ποιος στην πραγματικότητα ξέρει για αυτό το θάμνο -δέντρο;
Στο διαδίκτυο θα το βρούμε σαν έναν θάμνο που είναι ευρύτατα διαδεδομένος σε όλη την Ελλάδα. Όμως δεν είναι απλά ένας θάμνος, το συναντάμε και σαν δέντρο και μάλιστα σε πολύ μεγάλο μέγεθος, αρκεί να γλυτώσει από τους ξυλοκόπους και τους εμπρηστές.
Το φθινόπωρο ωριμάζει και ο καρπός του που μοιάζει με το βελανίδι, περιέχει πολύ άμυλο αλλά λόγω των τανινών που περιέχουν είναι στυφά στην κατανάλωση τους. Σε παλιότερες εποχές αποτελούσαν και τροφή των ανθρώπων, ειδικά σε περιόδους πείνας όπως στην κατοχή, που έφτιαχναν μετά από ειδική επεξεργασία αλεύρι από βελανίδια.
(Η εύκολη επεξεργασία αφαίρεσης τανινών γίνεται με το να σπάσουμε τον καρπό σε μικρά κομμάτια και να τον πλύνουμε με νερό, μετά στέγνωμα και είναι έτοιμο για να το κάνεις αλεύρι, Απλά το λέω γιατί που ξέρεις αν θα χρειαστεί εκ νέου να φάμε βελανίδια... χιιχιχιχ).
Πάντως σήμερα τα βελανίδια του πουρναριού αποτελούν εξαίσιο μεζέ για τα αγριογούρουνα και τις κατσίκες, και όχι μόνο... ΔΕΙΤΕ ΕΔΩ: https://karditsas.blogspot.com/
Από τα χαρακτηριστικότερα και τα πιο διαδομένα φυτά της Ελλάδας ο πρίνος, είναι ένα είδος της δρυάς (“δρυς η κοκκοφόρος” και “δρυς η πρίνος”), που φυτρώνει συνήθως με θαμνώδη μορφή, σχηματίζοντας εκτεταμένα δάση, είτε μόνο από πουρνάρι, είτε με άλλα δένδρα και θάμνους. Άλλοτε ορθώνεται ασκητικό, παίρνοντας τη μορφή και τις διαστάσεις δένδρου. Είναι το πασίγνωστο πουρνάρι, ονομάζεται όμως από το λαό και πιρνάρι, λινόπρινο, απρινιά, κατσόπρινος, κατσιπρίνος, κατσιπρινίδα, κατσιδοπούρναρο. Είναι το αφθονότερο είδος των αειθαλών φυτών σ’ όλη την Ελλάδα και φυτρώνει παντού, από τις ακτές μέχρι την ζώνη του ελατιού, σε υψόμετρο χιλίων και παραπάνω μέτρων. Σκεπάζει τις βουνοπλαγιές, “διαστίζει” τους γυμνούς κάμπους, στολίζει σταυροδρόμια και κυρίως τα γραφικά ξωκλήσια, και είναι κατ΄ εξοχή δένδρο της στάνης.
Τα σαρκώδη φύλλα του, που διατηρούνται στη ζωή για 2-3 χρόνια, είναι πλούσια σε θρεπτικές ουσίες, γι αυτό και το πυκνό, σταθερό και διαρκές φύλλωμα του αποτελεί πολύτιμη τροφή των γιδιών. Αντιπροσωπεύει μία από τις καλύτερες γιδοβοσκές. Αλλά και οι καρποί του πουρναριού, τα μικρά και θρεπτικότατα βαλανίδια, είναι εξαίρετη τροφή των χοίρων. Είναι όμως τα “πουρναροτόπια” άριστες βοσκές και των αγριόχοιρων, εκεί δε οι κυνηγοί συνηθίζουν να στήνουν το καρτέρι τους.
 |
| Το Πουρνάρι στο βράχο - θαυμαστό δημιούργημα της μάνας Φύσης στην Ανατολική Αργιθέα - σημείο αναφοράς!!! Φωτογραφία-σχόλιο: Μενέλαος Παπαδημητρίου |
Τα φύλλα του και οι νεότεροι βλαστοί του έχουν συνήθως κόκκους (εξογκώσεις), που είναι κόκκινοι και που γυαλίζουν. Τούτο το φαινόμενο προκαλείται από υμενόπτερα έντομα. Είναι τόσο χαρακτηριστικοί και ζωηροί σε χρωματισμούς οι κόκκοι, ώστε από αυτούς το ερυθρό χρώμα ονομάστηκε “κόκκινον” και ο πρίνος πήρε το όνομα “δρυς ο κοκκοφόρος”.Ο λαός τους ονομάζει “πρινοκόκκι” ή “κρεμεζί” και χρησιμοποιούνται ως χρωστική ύλη. Αυτής της ύλης άλλοτε γινόταν μεγάλη εξαγωγή στην Τύνιδα, για τα κόκκινα φέσια των Μωαμεθανών.
Μια παροιμία έχει απομείνει στην Αρκαδία: “Δεν τον νοιάζει πόσο πάει το πρινικόκκι” και λέγεται για άνθρωπο που έχει εξασφαλίσει τα “προς το ζην” και αδιαφορεί για την αβεβαιότητα του εμπορίου. Ο συλλέκτης και ο έμπορος του είδους αυτού λεγόταν πρινοκόκκος και τούτο ήταν το επώνυμο του τελευταίου υπερασπιστή του Καστριζίου, μικρού κάστρου βόρεια του Μυστρά. Ο Πρινοκοκκάς για την γενναία του άμυνα πιάστηκε από το Μωάμεθ, τον Ιούνιο του 1460 και κατά διαταγή του γδάρθηκε ζωντανός.