Το Βερολίνο προκειμένου να αντιμετωπίσει τους στρατιωτικούς και στρατηγικούς του στόχους στην ευρύτερη ελληνική περιοχή, Λιβύη-Μ. Ανατολή-Βαλκάνια, είχε υποχρεώσει την Ελλάδα να κεφαλαιοδοτεί και να συντηρεί τα στρατεύματα που στάθμευαν σ'αυτήν και είχαν πεδίο δράσηςτην ευρύτερη περιοχή της. Αυτά ήταν υπερπολλαπλάσια από......εκείνα των στρατευμάτων κατοχής. Επιπλέον η Ελλάδα ανεφοδίαζε με τρόφιμα το μέτωπο της Λιβύης. Στόχοςτων στρατευμάτων αυτών ήταν τα πετρέλαια της Λιβύης-Μ. Ανατολής καιη ενίσχυση της άμυνας των Βαλκανίων. Από τα τελευταία εξασφάλιζε στην πολεμική του βιομηχανία το 20% του αντιμονίου, το 50% των ορυκτελαίων, το 60% του βωξίτη και το 100% του νικελίου. Την ίδια στιγμή για τους συμμάχους η μοναδική πύλη των Βαλκανίωνήταν και παρέμενε η Ελλάδα. Λόγω αυτών, η γερμανική απαίτηση γιαυψηλή κεφαλαιοδότηση από την Ελλάδα ήταν ανελαστική και είχεπροκαλέσει τις έντονες αντιδράσεις ακόμα και της κατοχικής κυβέρνησης Τσολάκογλου που απειλούσε με παραίτηση
Παράλληλα ο Μουσολίνι όπως και ο Γερμανός πληρεξούσιος για τηνΕλλάδα, Γκύντερ Αλτενμπουργκ πίεζαν το Βερολίνο να μειώσει τα έξοδακατοχής για την Ελλάδα. Το πρόβλημα των μοναδικά υπέρογκων δαπανών κατοχής συνόδευε η"παντός αγαθού" λεηλασία του τόπου, φυσικό επακόλουθο της οποίαςήταν ο λιμός. Ο Αλτενμπουργκ από τις πρώτες ημέρες προειδοποιούσετο Βερολίνο για τον επερχόμενο υποσιτισμό. Παράλληλα ο εκπρόσωπος του Βατικανού, νούτσιος Α. Ρονκάλι, ομετέπειτα πάπας Ιωάνης ΚΓ', μετά από έρευνες του, διαπίστωνε τριπλασιασμό των θανάτων σε Αθήνα-Πειραιά λόγω λιμού τον χειμώνα1941-42 και ο Γκαίμπελς σημείωνε στο ημερολόγιό του, ".... η πείνα (στην Ελλάδα) έχει καταστεί ενδημική νόσος. Στους δρόμους της Αθήναςοι άνθρωποι πεθαίνουν κατά χιλιάδες από εξάντληση". Το πρόβλημα του λιμού καθιστούσε οξύτερο το Λονδίνο που είχε κηρύξειτην Ελλάδα σε επισιτιστική καραντίνα για να εξωθήσει τον ελληνικόπληθυσμό προς την αντίσταση. Η πείνα, η ανομία και τα φιλοαγγλικάαισθήματα γίνονταν τόσο απειλητικά που οι Γερμανοί δεν μπορούσαν νατα αγνοήσουν. Ο υποσιτισμός τους απασχολούσε γιατί υποκινούσε λαϊκέςαντιδράσεις και την αντίσταση. Έτσι οι Δυνάμεις Κατοχής οδηγήθηκαν σε μια αδήριτη πραγματικότητα δύο ανελαστικών και αντικρουομένων απαιτήσεων. Από τη μια η κεφαλαιοδότηση από την Ελλάδα τον στρατιωτικών επιχειρήσεων τουάξονα στην ευρύτερη περιοχή της και από την άλλη η πείνα πουοδηγούσε στην εξέγερση και στην αντίσταση. Για την αντιμετώπιση του προβλήματος οι Δυνάμεις Κατοχής, τον Οκτώβριο του 1941, θα στείλουν στην Ελλάδα οικονομικούς τεχνοκράτες, δίχως όμως κάποιο αποτέλεσμα. Στη συνέχεια το πρόβλημαθα απασχολήσει και θα λάβει οξύτατη μορφή στην ιταλογερμανικήΔημοσιονομική Συνδιάσκεψη εμπειρογνωμόνων, από Ιανουάριο μέχρι Μάρτιο του 1942 στη Ρώμη. Η γερμανική επιμονή για υψηλή κεφαλαιοδότηση από την Ελλάδαοδηγούσε σε αδιέξοδο τη Διάσκεψη. Τότε ο Ιταλός τραπεζίτης καιοικονομικός πληρεξούσιος της Ιταλίας στην Ελλάδα, Ντ'Αγκοστίνι, θαπροτείνει τη λύση του δανείου
Δηλαδή οι πέρα από τις δαπάνες κατοχής αναλήψεις να χρεώνονται απότην Ελλάδα ως δάνειο προς την Γερμανία και την Ιταλία. Β. ΤΟ ΔΑΝΕΙΟΗ σχετική δανειακή συμφωνία θα υπογραφεί στις 14.3.1942 από τουςπληρεξούσιους της Γερμανίας και της Ιταλίας στην Ελλάδα, αντίστοιχα Άλτενμπουργκ και Γκίτζι. Η Ελλάδα δεν είχε προσκληθεί και δεν ήταν παρούσα. Στην Ελλάδα τηνανακοίνωσε μετά από εννιά μέρες ο Άλτενμπουργκ με την ρηματικήδιακοίνωση 160/23.3.1942 και ο Γκίτζι με το σημείωμά του Νο4/6406/461/23. 3.1942. Σύμφωνα μ'αυτήν: • Η ελληνική κυβέρνηση υποχρεούται κατά μήνα να καταβάλλει έξοδακατοχής 1,5 δισ. δρχ. (άρθρο 2). • Οι αναλήψεις από την Τράπεζα της Ελλάδος (στο εξής ΤΕ), άνω τουποσού αυτού θα χρεώνονται στις κυβερνήσεις της Γερμανίας και τηςΙταλίας ως άτοκο, σε δραχμές δάνειο της Ελλάδας προς αυτές (άρθρο 3).• Η επιστροφή του δανείου θα γινόταν αργότερα (αρθ. 4). • Η συμφωνία είχε αναδρομική ισχύ από 1.1.1942 (άρθρ. 5). Η δανειακή σύμβαση αποτελούσε μια συμφωνία μεταξύ Γερμανίας καιΙταλίας που επιβαλλόταν στην Ελλάδα υποχρεωτικά εκτελεστή(αναγκαστική). Οι δανειακές αναλήψεις θα είχαν την μορφή μηνιαίωνπροκαταβολών, το ύψος και η διάρκεια των οποίων δεν προσδιοριζόταν. Επίσης δεν προσδιοριζόταν πότε θα άρχιζε η εξόφληση του, ενώπροσδιοριζόταν ότι ήταν άτοκο και σε δραχμές. Με το εμπιστευτικό έγγραφο 409/2.4.1942 ο Έλληνας υπουργός Οικονομικών έδινε εντολή στην ΤΕ να συμμορφωθεί με τη ρηματική διακοίνωση του Αλτενμπουργκ και να αρχίσει να καταβάλει τις δανειακέςπροκαταβολές. Την αρχική αυτή αναγκαστική σύμβαση ακολούθησαν τρειςτροποποιήσεις με κοινή βούληση των συμβαλλομένων. Αυτέςμετατρέπουν την αρχική αναγκαστική σύμβαση σε συμβατική
Δηλαδή το δάνειο παύει να είναι αναγκαστικό και μεταπίπτει σε κοινόσυμβατικό δάνειο. Με την πρώτη τροποποίηση (2.12.1942) ορίζεται ότιτα δανειακά ποσά είναι αναπροσαρμοζόμενα και θα αρχίσουν ναεπιστρέφονται από τον Απρίλιο του 1943 (άρθρο β, παράγραφοι 2 και 3). Μάλιστα κατέβαλαν και δύο εξοφλητικές δόσεις του δανείου και στησυνέχεια σταμάτησαν την επιστροφή του, οπότε μεταπίπτει σε έντοκολόγω υπερημερίας. Δηλαδή το δάνειο είχε μετατραπεί σε σταθερούνομίσματος και έντοκο. Το ύψος του δανείου κατά την ΤΕ ανέρχεται (δίχως τους τόκους) σε 227.940.201 εκ. δολ. το 1944 και κατά τον Αλτενμπουργκ 400 εκ. μετακατοχικά μάρκα. Με τις αναπροσαρμογές και τους τόκους ανέρχεται σε κάποιες δεκάδες δισ. ευρώ. Επομένως το κατοχικό δάνειο είναι συμβατικό και όχι αναγκαστικό, σταθερού νομίσματος και από τον Απρίλιο του 1943 έντοκο. Αποτελείσυμβατική υποχρέωση της Γερμανίας έναντι της Ελλάδας και όχιεπανορθωτική. Ως τέτοια δεν εντάσσεται στη συμφωνία του Λονδίνου 1953 που αναστέλει την καταβολή των επανορθώσεων και αποζημιώσεων. Γ. Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΗ ΤΟΥ ΔΑΝΕΙΟΥΗ Ελλάδα στη διάσκεψη των επανορθώσεων του 1945, στη διάσκεψη των Παρισίων το 1946 και στη διάσκεψη των ΥΠΕΞ των τεσσάρων Μ.Δ. το Νοέμβριο του 1947, διαχώρισε το κατοχικό δάνειο από τιςεπανορθώσεις και ζητούσε την επιστροφή του. Η Ελλάδα ουδέποτε έπαψε να διεκδικεί το κατοχικό δάνειο . • Το 1964 με τον Αγγελόπουλο, ως εκπρόσωπο της ελληνικήςκυβέρνησης. • Το 1965 με τον Α. Παπανδρέου. • Στις ελληνογερμανικές συνομιλίες στην Αθήνα το 1966. Τότε η Γερμανία πρόβαλε τον ισχυρισμό ότι του δανείου είχε παραιτηθείεγγράφως ο Κ. Καραμανλής. Στη συνέχεια το μετέτρεψε σε προφορικήπαραίτηση Καραμανλή, πράγμα που διέψευσε ο Κ. Καραμανλής. Τέλος μετη ρηματική της διακοίνωση στις 31.3.1967, η Γερμανία δεχόταν ότιδεν υπήρξε παραίτηση Καραμανλή.
• Το 1974 το ανακίνησε ο Ζολώτας. • Στις 18.4.1991 το έθεσε ανεπίσημα και προφορικά ο τότε ΥΠΕΞ Α. Σαμαράς στο Γερμανό ομόλογό του. • Στις 14.11.1995 το έθεσε η Ελλάδα με ρηματική διακοίνωση. Η Γερμανία σταθερά το απορρίπτει, με τα επιχειρήματα: • Το δάνειο εντάσσεται στη συμφωνία του Λονδίνου. • Από το δάνειο παραιτήθηκε ο Κ. Καραμανλής. Το επανέλαβε και μετά το1990 παρά τη ρηματική διακοίνωση του Μαρτίου 1967. • Ύστερα από 50 χρόνια δεν μπορεί να εγείρονται τέτοιες απαιτήσεις. (ΗΕλλάδα το διεκδικεί από το 1945). Το μόνο που δηλώνουν αυτά τα επιχειρήματα είναι έλλειψηεπιχειρημάτων. Μετά την ενοποίηση της Γερμανίας το 1990 έχει εκλείψεικαι το τυπικό επιχείρημα που θα μπορούσε να προβληθεί, εκείνο τουχωρισμού της Γερμανίας. Επομένως είναι άμεσα διεκδικήσιμο και πολιτικά και συμβατικά (νομικά).Μπορεί να το διεκδικήσει η ελληνική κυβέρνηση, η Τράπεζα της Ελλάδοςή οποιοσδήποτε μέτοχος της (πάνω ενός ορίου μετοχών), όπως και οελληνικός λαός μέσω των συντεταγμένων πολιτειακών θεσμών του. Τέλος την ελληνική διεκδίκηση ενισχύει το προηγούμενο της Γιουγκοσλαβίας και της Πολωνίας στις οποίες η ναζιστική Γερμανία είχε επιβάλλει παρόμοια κατοχικά δάνεια και τα οποία μετακατοχικά η τότε Δ. Γερμανία επέστρεψε (αντίστοιχα το 1956 και 1971). Η σημερινή Γερμανία δεν πρέπει να ξεχνά ότι δανείσθηκε από τοελληνικό κράτος κατά παράβαση του άρθρου 49 της σύμβασης της Χάγης του 1909 και το οποίο ισχύει και σήμερα. Δανείσθηκε από ένα κράτος που η ίδια η ναζιστική Γερμανία είχεχαρακτηρίσει ακατάλυτο και ότι οι ναζί όχι μόνο δεν αμφισβήτησανουδέποτε το δάνειο αλλά και άρχισαν την αποπληρωμή του, ενώ και ο καγκελάριος Ερχαρντ, το 1964, είχε δεσμευθεί για την επιστροφή του μετά την επανένωση της Γερμανίας. Η Γερμανία δεν πρέπει να ξεχνά ότι η γερμανική κατοχή είναι υπόλογοςγια το οικονομικό ελληνικό ολοκαύτωμα της περιόδου 1940-44
Ενδεικτικά και μόνο είναι υπόλογος για το ότι στην Ελλάδα οπληθωρισμός αυξήθηκε 15,3 εκατομμύρια φορές και ότι μόνο την Ελλάδα υποχρέωσε η τότε Γερμανία να της καταβάλει πολεμικές αποζημιώσεις. Αυτό το ολοκαύτωμα το αναγνώρισαν οι Ιταλοί: "Η Ελλάδα είναι στημένησαν λεμόνι", έλεγε ο Γκίτζι. Αποκορύφωμα ο Μουσολίνι, που έλεγε ότι "... οι Γερμανοί άρπαξαν απότους Έλληνες ακόμα και τα κορδόνια των παπουτσιών τους...". Αλλά και ο Γερμανός Υπ. Οικονομίας, Φουνκ, τον Ιούνιο του 1943έγραφε σε άρθρο του ότι, "η Ελλάς δοκίμασε τα δεινά του πολέμου, όπωςίσως καμία άλλη χώρα της Ευρώπης". Για την επανόρθωση η Ελλάδα θα χρειαζόταν 33 φορές το εθνικόεισόδημα του 1946. Αυτό μετακατοχικά η Ελλάδα θα το αναζητούσεστον εξωτερικό δανεισμό
Thaleia
http://ksipnistere.blogspot.com/
