ΤΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΚΟΥΤΣΟΥΚΑΛΗ
Η Ιστορία επαναλαμβάνεται και πάλι ως τραγωδία. Λαοί στενάζουν και κραυγάζουν κατά των τυράννων. Ποίοι είναι οι τύραννοι; Εκείνοι που επέβαλαν το σκληρό καθεστώς τους, άλλοτε με τη βία και άλλοτε με τις ζητωκραυγές των ίδιων των πληθυσμών των χωρών που τώρα εξεγείρονται, ή εκείνοι που δήθεν για να τους απαλλάξουν από το καθεστώς αυτό σκοτώνουν αδιακρίτως;....
Το σημείωμά μου αυτό αναφέρεται στην τραγωδία της Λιβύης. Η χώρα αυτή σπαράσσεται από εσωτερικούς και εξωτερικούς εχθρούς. Δεν παίρνω το μέρος ούτε της μιας πλευράς ούτε της άλλης. Γνωρίζω εκ προσωπικής πείρας, πόσο σκληρό καθεστώς επέβαλε ο Καντάφι. Τώρα έρχονται στο φως και γεγονότα τα οποία αμαυρώνουν τη φήμη του ότι υπήρξε αποτελεσματικός και δίκαιος για τον λαό της Λιβύης. Διεφθαρμένο και αυτό, όπως όλα τα προσωποπαγή καθεστώτα. Μία κατάσταση δε, η οποία διαρκεί σαράντα χρόνια και πλέον, χωρίς έλεγχο, χωρίς εναλλαγή, όσο και να είναι παραγωγική και να προωθεί την ανάπτυξη της χώρας όπου υφίσταται, κουράζει και αδικεί.
Ο Καντάφι αναρριχήθηκε στην εξουσία σε μία περίοδο όπου, η αίγλη του συνταγματάρχη Γκαμάλ Άμπτελ Νάσερ ήταν στα ύψη. Τότε, όλα τα κράτη της Αραβικής χερσονήσου, καταπιεσμένα και αφημένα στην υπανάπτυξη και τον αναλφαβητισμό, από τη μακρά περίοδο της Αγγλικής και Γαλλικής αποικιοκρατίας, ακολούθησαν τον δρόμο που χάραξαν οι πρωτεργάτες της Αιγυπτιακής επανάστασης και αποφάσισαν να διώξουν τους πασάδες και αφεντάδες, που τοποθέτησαν στον σβέρκο αυτών των λαών οι αναφερόμενοι εκμεταλλευτές αποικιοκράτες. Σ’ αυτή την περίοδο, ανέρχονται στην εξουσία με μικροκινήματα φιλόδοξοι νεαροί αξιωματικοί, απελευθερώνουν τις χώρες τους από τους εγκάθετους των ξένων τυράννων και εγκαθιστούν το δικό τους τυραννικό καθεστώς.
Συνέβη στην Αίγυπτο, στη Συρία, στο Ιράκ, στη Λιβύη. Στην περιοχή του Μαγκρέμπ διατηρήθηκαν πολιτικές ισορροπίες, με ελάχιστες στρατιωτικές επεμβάσεις. Τώρα, ύστερα από τόσα χρόνια, οι λαοί αυτών των χωρών, ωθούμενοι είτε από απαράδεκτη αδικία, η οικογενειοκρατία των δικτατόρων ξεπέρασε κάθε όριο, είτε με την υποκίνηση ξένων χωρών που θέλουν να προωθήσουν τα δικά τους συμφέροντα στην περιοχή, ανίκανοι να διακρίνουν τους κινδύνους που ελλοχεύουν από τις πράξεις τους, ξεσηκώθηκαν και ζήτησαν την κατάργηση των καθεστώτων. Ως ήτο επόμενο, οι κρατούντες αντέδρασαν και δημιουργήθηκε το σημερινό χάος. Η Αίγυπτος, φαίνεται ότι βαδίζει στον δρόμο της ηρεμίας. Αλλά, ποιος μπορεί να βεβαιώσει ότι, ο Άμρι Μούσσα, ή ο ανίδεος Ελ Μπαραντέϊ, ή όποιος άλλος θα μπορέσει να ικανοποιήσει τα αιτήματα ενός λαού που ζει για χρόνια στην καταπίεση και έχει σωρευμένα αιτήματα και απαιτήσεις για μια καλύτερη ζωή; Όταν δε, αυτός ο λαός ξέρει πια ότι, με ευκολία κατάργησε ένα καθεστώς δυναμικό, το οποίο αποτελούσε συνέχεια του “Νασερισμού”, γιατί δεν θα επιχειρήσει πάλι, όταν γρήγορα θα διαπιστώσει ότι, η λύση στα προβλήματά του είναι ανέφικτη ή ίσως μακρινή;
Η κρίση της Λιβύης είναι χειρότερη από εκείνη της Αιγύπτου. Ο Καντάφι δεν έχει φίλους. Με την εγωπαθή τακτική του, με την ασυλλόγιστη συμπεριφορά του, με την υποστήριξή του σε ομάδες τρομοκρατών, με την ανάμειξή του σε εγκληματικές ενέργειες, οι οποίες κόστισαν πολλές ζωές αθώων πολιτών με την κατάρριψη επιβατικών αεροπλάνων, ήταν επόμενο να αποτελεί μόνιμο στόχο. Δεν θα μπορούσε να στηριχθεί σε ανθρώπους που “λάδωνε” για να διατηρούνται στην πολιτική στις χώρες τους και να εφαρμόζουν αντιλαϊκά μέτρα. Ούτε θα μπορούσε ο Καντάφι, να γίνει λαοφιλής ηγέτης, ας πούμε στην Ελλάδα, επειδή τοποθέτησε τον υποτιθέμενο πρωθυπουργό κ. Παπανδρέου στο “Ίδρυμα Καντάφι”, όσες διαψεύσεις κι αν κάνει, η αλήθεια παραμένει αμετάβλητη.
Η περίπτωση, όμως της Λιβύης, δεν μπορεί να εκληφθεί ως περίπτωση Καντάφι. Η εξέγερση διαφόρων φυλών και πληθυσμών, οι οποίοι, ίσως δεν ευνοήθηκαν όσο άλλες, φαίνεται ότι υποκινήθηκε, όχι για την αντιπάθεια προς το ολοκληρωτικό καθεστώς Καντάφι, αυτό είναι στη Λιβύη από το 1969 και κανένας δεν ευαισθητοποιήθηκε, αλλά από άνομα συμφέροντα αρπαγής του ορυκτού πλούτου της χώρας αυτής. Τα στοιχεία που βλέπουν το φως της δημοσιότητας, επιβεβαιώνουν την υποψία όλων των πολιτικώς σκεπτομένων ανθρώπων.
Η έκπληξη στην περίπτωση αυτή, δεν ήταν η επίθεση καθ’ εαυτή. Μετά την επίθεση των Αμερικανών στο Ιράκ και τη διάλυσή του ως χώρας, ήταν αναμενόμενο να συμβεί το ίδιο και σε άλλη χώρα. Επικρατέστερες ήταν δύο: Η Συρία και η Λιβύη. Αλλά, την έκπληξη την έφερε ο κ. Σαρκοζύ. Ούτε οι ενασχολούμενοι με την πορεία των πολιτικών γεγονότων παγκοσμίως, έγκυροι αναλυτές, περίμεναν να βαδίσει ο κ. Σαρκοζύ στα παλιά κακοτράχαλα και επικίνδυνα δρομάκια της Γαλλικής αποικιοκρατίας. Τον ρόλο αυτόν τον παίζει χρόνια τώρα η Αμερική και έγινε η πλέον μισητή χώρα στον κόσμο. Η τακτική την οποία ακολούθησε ο κ. Σαρκοζύ, μάλιστα φαίνεται χωρίς στρατηγική, αφού δεν αναμένεται να εξυπηρετηθούν γαλλικά συμφέροντα αλλά εκείνα της Αμερικής και πάλι, ομοιάζει με εκείνη του Μουσσολίνι του 1923, που είχε ως σκοπό να ισχυροποιήσει το καθεστώς του, να γίνει λαοφιλής στο εσωτερικό της Ιταλίας και να προκαλέσει όλες τις χώρες, στρεφόμενος κατά της Κοινωνίας των Εθνών. Ως θύμα του, πρώτο θύμα της Φασιστικής Ιταλίας, επέλεξε την Κέρκυρα. Χωρίς λόγο, επιτέθηκε κατά της Κέρκυρας, την βομβάρδισε, την κανονιοβόλησε, την κατέλαβε. Σκότωσε αθώους ανθρώπους οι οποίοι καμία αντίσταση δεν προέβαλαν. Η Ελλάδα, ως ήταν φυσικό, προσέφυγε στην Κοινωνία των Εθνών. Και η ψυχορραγούσα Κοινωνία των Εθνών, καταδίκασε την Ελλάδα να πληρώσει αποζημίωση στην Ιταλία. Αυτόν τον Οργανισμό, τον εκτέλεσε ο Χίτλερ ύστερα από μερικά χρόνια, με το ξέσχισμα της Συνθήκης των Βερσαλλιών.
Ο κ. Σαρκοζύ, ύστερα από μία αποτυχημένη πολιτική πορεία και βλέποντας ότι, η συμπάθεια των Γάλλων προς την πολιτική του κατέπεσε σε απογοητευτικά επίπεδα, επιτέθηκε κατά της Λιβύης. Άλλο που δεν ήθελαν οι Αμερικανοί. Αμέσως συγκάλεσαν τον υποτακτικό τους Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών, του οποίου προΐσταται μια μαριονέττα, με ακατανόητη ευκολία εκμαίευσαν μία απόφαση από το Συμβούλιο Ασφαλείας και για να μην αναλάβουν τη δαπάνη του πολέμου, ανέθεσαν στο ΝΑΤΟ την καταστροφή της Λιβύης.
Με ακατανόητη ευκολία γράφω παραπάνω, πέτυχαν να πάρουν απόφαση που να δικαιολογεί τις πράξεις τους, διότι μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, είναι και η Ρωσία και η Κίνα και η Γερμανία. Η Γερμανία διαχώρισε τις ευθύνες της εξ αρχής και δήλωσε πως δεν θα μετάσχει του πολέμου. Γιατί, όμως, δεν απέτρεψαν την έκδοση της απόφασης του Συμβουλίου Ασφαλείας οι δήθεν αντιτιθέμενοι στην στρατιωτική και καταστροφική επέμβαση στη Λιβύη; Το ερώτημα αυτό απαιτεί απάντηση.
Η “ψυχοπονία” αυτών που επιτέθηκαν και βομβαρδίζουν χωρίς διακοπή τις πόλεις της Λιβύης, που σκοτώνουν παιδάκια στα σχολεία και στους δρόμους, καταστρέφουν την υποδομή της χώρας, την οποία, μας αρέσει δεν μας αρέσει, ο Καντάφι δημιούργησε, μετατρέπουν τα πάντα σε ερείπια, δεν πείθει κανένα. Δεν πείθει διότι το έγκλημα που διαπράττεται είναι τεράστιο. Και σε τελευταία ανάλυση, οι εμφύλιοι πόλεμοι σε διάφορα κράτη, δεν παρέχουν δικαίωμα σε κανένα Σαρκοζύ, σε κανένα Ομπάμα, σε κανένα ΟΗΕ της πλάκας να επεμβαίνει. Άλλωστε, ο ΟΗΕ σήμερα, δεν διαφέρει καθόλου από την Κοινωνία των Εθνών, όπως ήταν όταν τα σύννεφα του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου πύκνωναν πάνω από τον ουρανό της Ευρώπης.
Σ’ αυτή τη διαδικασία, στον πόλεμο κατά της Λιβύης, μετέχει και η Ελλάδα. Ο επικίνδυνος πολιτικός και υποτιθέμενος πρωθυπουργός της, την έμπλεξε για τα καλά και χωρίς λόγο. Πέρα από την διάθεση όλων των ελληνικών στρατιωτικών διευκολύνσεων στην Αμερική και στο ΝΑΤΟ, παρά την οικονομική κατάρρευση στην οποία βρίσκεται, κοστίζει στη χώρα μας ο πόλεμος εναντίον της Λιβύης, κατά ανεξακρίβωτες πληροφορίες, εξήμισυ εκατομμύρια Ευρώ τον μήνα. Μόνο τόσα; Ίσως πολύ περισσότερα. Γιατί; Ο Ελληνικός λαός είναι ώρα να εξαγάγει τα συμπεράσματά του.
ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΚΟΥΤΣΟΥΚΑΛΗΣ
