Του Στέφανου Κωνσταντινίδη*
Οι πολεμικές ιαχές που ακούονται τις τελευταίες μέρες από τους Δυτικο-Νατοϊκούς εκφράζουν την ανησυχία τους για δύο πράγματα: την άνοδο της τιμής του πετρελαίου που πλήττει τις οικονομίες τους....και την έξοδο χιλιάδων μεταναστών που άρχισαν να κατακλύζουν την Ευρώπη. Υπάρχει ασφαλώς και η έντονη ανησυχία για την αποσταθεροποίηση της ευρύτερης περιοχής της Μέσης Ανατολής. Η στρατιωτική όμως επέμβαση στη Λιβύη μπορεί να αποδειχθεί καταστροφική και να αποφέρει τα αντίθετα από τα επιδιωκόμενα αποτελέσματα. Το προηγούμενο του Ιράκ και του Αφγανιστάν, ακόμη και αυτό των Βαλκανίων, θα έπρεπε να τους είχε διδάξει ότι οι στρατιωτικές επεμβάσεις με ψευδεπίγραφες επικλήσεις προστασίας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, μόνο καταστροφές και αποσταθεροποίηση προκάλεσαν. Και ασφαλώς τα κροκοδείλια δάκρυα για τους σφαζόμενους Λίβυους δεν πείθουν κανένα. Είναι περίεργο άλλωστε πως θυμούνται τα ανθρώπινα δικαιώματα όταν αρχίζουν να θίγονται τα συμφέροντά τους. Για μισο αιώνα τώρα συμβιώνουν με δικτατορίες και απολυταρχικά καθεστώτα χωρίς να τους καίγεται καρφί ούτε για τη δημοκρατία ούτε για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Ούτε φυσικά για την εξαθλίωση των μαζών στις χώρες αυτές, ούτε για τα βασανιστήρια, που σε μερικές περιπτώσεις μάλιστα έχουν ενθαρρύνει για την καταπολέμηση δήθεν της τρομοκρατίας των ισλαμιστών.
Ακόμη και τώρα όμως που ωρύονται για τη Λιβύη ξεχνούν τη Σαουδική Αραβία ένα από τα πιο απολυταρχικά και αναχρονιστικά καθεστώτα της περιοχής που παράγει, με το θρησκευτικό φανατισμό που επικρατεί εκεί, τρομοκράτες όπως αυτούς που πήραν μέρος στις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου 2001. Ο καθένας αντιλαμβάνεται φυσικά τα μεγάλα συμφέροντα που διακυβεύονται στη Σαουδική Αραβία.
Η Μέση Ανατολή δεν πρόκειται να σταθεροποιηθεί αν δεν σαρωθούν όλα τα δικτατορικά και απολυταρχικά καθεστώτα που εξυπηρετούν τις τοπικές ολιγαρχίες και τα συμφέροντα της Δύσης. Η Σαουδική Αραβία αποτελεί τον πιο σημαντικό κρίκο αυτών των καθεστώτων στην περιοχή. Από την άλλη όμως η δημοκρατία δεν είναι κανένα προϊόν εισαγωγής. Οι λαοί της περιοχής αυτής θα πρέπει να αφεθούν μόνοι τους να οικοδομήσουν τις πολιτικές εκείνες δομές και τις μορφές εκείνες δημοκρατίας που θα ανταποκρίνονται στην πολιτική τους κουλτούρα και στις δικές τους πολιτικοκοινωνικές πραγματικότητες.
Στα κυπριακά δεδομένα, οι πολεμικές ιαχές που ακούονται φαίνεται θεωρητικά να δικαιώνουν κάποιες θέσεις του ΑΚΕΛ για την μη ένταξη στον Συνεταιρισμό για την Ειρήνη. Επί της ουσίας όμως οι θέσεις αυτές δεν είναι παρά η έκφραση ενός δογματισμού που αγνοεί την πολιτική πραγματικότητα. Με την ίδια λογική θα έπρεπε η Κύπρος να είχε μείνει και εκτός Ευρωπαϊκής Ένωσης και εκτός Ευρωζώνης. Εξάλλου ο πολιτικός λόγος του ΑΚΕΛ ακυρώνεται από μια σειρά από πολιτικές που ακολούθησε τα τελευταία χρόνια. Η υπογραφή για παράδειγμα μνημονίων με την καθεαυτό ατλαντική χώρα της Ευρώπης, «τον κακό δαίμονα» της Κύπρου, τη Βρετανία, γιατί δεν ενοχλεί; Αν η απάντηση είναι πως αυτό μας το επιβάλλουν τα δεδομένα εξυπηρέτησης των συμφερόντων μας, το ίδιο ισχύει και για τον Συνεταιρισμό για την Ειρήνη. Γιατί επίσης να μην ενοχλούν οι τόσες διευκολύνσεις που παραχωρεί η Κύπρος στις νατοϊκές δυνάμεις όλα αυτά τα χρόνια που το ΑΚΕΛ μοιράζεται ή ασκεί την εξουσία; Γιατί να μην ενοχλούν οι βρετανικές βάσεις που ουσιαστικά προστατεύονται και ο πρόεδρος παραπέμπει για την κατάργησή τους στα εγγόνια μας; Υπάρχουν και άλλα πολλά όπως για παράδειγμα εκείνα τα τηλεφωνήματα του Πάουελ για το σχέδιο Ανάν. Δικαιολογημένα θα μπορούσε το ΑΚΕΛ να απαντήσει πως πολιτεύεται με βάση τις πολιτικές πραγματικότητες και όχι με ιδεολογικά συνθήματα. Αν όμως αυτό ισχύει για τα τόσα άλλα, γιατί να μην ισχύει και για το θέμα του Συνεταιρισμού για την Ειρήνη; Επιπλέον, υπό τις περιστάσεις, και mutatis mutandis, θα μπορούσε κανείς να θυμήσει στους συντρόφους και τη ρήση του Λένιν, πως ο αριστερισμός είναι η παιδική ασθένεια του κομμουνισμού. Φυσικά και όλοι αυτοί που έτρεξαν να υιοθετήσουν την απόφαση της Βουλής για να «στριμώξουν» τον Πρόεδρο και το ΑΚΕΛ, παραμονές των εκλογών, ενήργησαν, έστω κι αν πολιτικά έχουν δίκαιο, καιροσκοπικά. Ειδικά καιροσκοπικά συμπεριφέρθηκε ο Δημοκρατικός Συναγερμός του οποίου οι οβιδιακές μεταμορφώσεις εν όψει εκλογών και εν όψει προεδρικών φιλοδοξιών Αναστασιάδη, δεν έχουν τελειωμό.
*Ο Στέφανος Κωνσταντινίδης είναι καθηγητής πολιτικών επιστημών στο Κεμπέκ του Καναδά και επιστημονικός συνεργάτης του Πανεπιστημίου
stephanos.constantinides@
Από KAPISTRI
