Γράφει η himaira
Διάβαζα σήμερα στο defencenet για ακόμα ένα περιστατικό, Έλληνα που του επιτέθηκε ένας Σομαλός στο πανηγύρι της Αγ. Γλυκερίας, στον δήμο Γαλατσίου την Παρασκευή το βράδυ....
Ακόμα ένα περιστατικό βίας που δεν κάνει εντύπωση σε κανέναν. Καθημερινό φαινόμενο πλέον στα στενά της Αθήνας, λαθρομετανάστες να χτυπάνε έλληνες και αλλοδαπούς και το αντίστροφο. Το γιατί; Μόνο αυτοί γνωρίζουν. Για επιβίωση, για πλάκα, δεν έχει σημασία. Σημασία έχει ότι στην Αθήνα επικρατεί το χάος, το μαχαίρι και οι μολότοφ.
Ο κόσμος έφτασε στα όρια του, αλλά δυστυχώς είναι μόνος του. Οι πολιτικοί; Αυτοί ακόμα συσκέψεις κάνουν για την αντιμετώπιση του προβλήματος. Συσκέψεις στις συσκέψεις και πάλι συσκέψεις. Στο ενδιάμεσο όμως κάποιος πεθαίνει, κάποιος βάζει λουκέτο στο μαγαζί του, κάποιος φοβάται να ζήσει στην χώρα του..
Η Αθήνα που μεγάλωσα δεν υπάρχει πια. Η χώρα που μεγάλωσα δεν υπάρχει πια. Στην θέση της βρίσκεται ένας νεκροζώντανος οργανισμός, που προσπαθεί να πάρει ανάσες, αλλά του έχουν κλείσει την παροχή οξυγόνου.
Αυτοί που κυβερνάνε δυστυχώς ορίζουν τις ζωές μας και το μέλλον μας, αλλά χωρίς εμάς. Αυτοί νιώθουν ασφαλείς στα μεγάλα σαλόνια τους και στις δερμάτινες καρέκλες τους. Τους βολεύει το χάος που επικρατεί; Να κάνουν την «δουλειά» τους ανενόχλητοι όταν ο κόσμος βιώνει τον καθημερινό φόβο και τρόμο;
Λένε για μέτρα κατά της εγκληματικότητας. Για επιχειρηματικότητα, για κατοίκηση του κέντρου και για κίνητρα στους λαθρομετανάστες να επαναπατριστούν. Μα είμαστε σοβαροί; Ποιος θα πάει να μείνει εκεί; Ποιος θα ανοίξει μαγαζί εκεί; Αν δεν πάρουμε δραστικά μέτρα, το κέντρο θα γίνει απροσπέλαστο για τους έλληνες. Εκεί θα ζουν μόνο οι λαθρομετανάστες.
Λαθρομετανάστευση, τρομοκρατία, βία και χάος.
Αυτές είναι οι λέξεις που περιγράφουν το σκηνικό της καθημερινότητας.
Μήπως πρέπει επιτέλους να ξυπνήσουμε; Μήπως πρέπει να έρθουν αυτοί που μπορούν να βάλουν την χώρα σε μια τάξη; Μήπως να έρθουν αυτοί που μαζί με εμάς, θα επαναφέρουν στην Ελλάδα την λάμψη που τις αξίζει; Όχι της μεταπολίτευσης ή της σημερινής δημοκρατίας.
Αλλά την Ελλάδα του Περικλή και του Αισχύλου. Την Ελλάδα των 300 που στάθηκαν με το στήθος μπροστά και νίκησαν τον Ξέρξη. Την Ελλάδα που όλος ο πλανήτης μιλούσε για αυτήν με θαυμασμό. Την Ελλάδα της ψυχής μας..
Όπως είπε ο Dávila,
Ο σύγχρονος άνθρωπος είναι ένας φυλακισμένος που νομίζει ότι είναι ελεύθερος επειδή αποφεύγει να αγγίξει τους τοίχους του κελιού του.
Μήπως ήρθε η ώρα να γκρεμίσουμε τους δικούς μας τοίχους;
