Γράφει ο 29-26
Το σύνολο των μισθωτών στις δυτικές χώρες αγγίζει το 90% του ενεργού εργατικού δυναμικού. Αυτοί οι άνθρωποι δουλεύουν με ένα αφεντικό πάνω απ' το κεφάλι τους είτε στον ιδιωτικό είτε στον δημόσιο τομέα... Στην Ελλάδα το αντίστοιχο ποσοστό είναι 50%. Αυτό σημαίνει κάποια εκατομμύρια αυτό-απασχολούμενων παραπάνω απο τον ευρωπαϊκό μέσο όρο. Αυτό-απασχολούμενων που συνήθως είναι μεταπωλητές εισαγόμενων προϊόντων (αυτοκίνητα, τρόφιμα, ηλεκτρικά κλπ) και προσθέτουν μια τρύπα στο νερό στην εγχώρια οικονομία τσαλακώνοντας το ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών (εισαγωγές - εξαγωγές)
Σκεφτείτε ένα τεράστιο καταπράσινο νησί στη μέση του Ειρηνικού ωκεανού που προσελκύει εκατομμύρια τουρίστες κάθε χρόνο. Όλοι οι κάτοικοι φυσικά απασχολούνται σε τουριστικές επιχειρήσεις, σε καφέ, εστιατόρια, ξενοδοχεία κλπ. και σχεδόν όλοι είναι ευτυχισμένοι. Σκεφτείτε τώρα το ίδιο νησί με ελάχιστους τουρίστες για τα επόμενα 10 χρόνια. Η αγωνιώδης προσπάθεια όλων των αφεντικών να κρατήσουν τα μαγαζιά τους ανοιχτά θα πέσει στο κενό αφού δεν θα έχουν τι να πουλήσουν και σε ποιόν. Μοιραία το νησί θα αλλάξει (οικονομική) πορεία και οι κάτοικοι επάγγελμα.
Αυτός ο μετασχηματισμός συντελείται, βίαια, στην χώρα μας τη στιγμή που μιλάμε. Αφού δεν υπάρχει νόμος που να υποχρεώνει κάποιον να κλείσει το μαγαζί του και να γίνει εργάτης φροντίζει το κράτος, βοηθούμενο απο την τρόικα, γι' αυτό. Ψηλή φορολογία, μηδενικός δανεισμός απο τράπεζες, μείωση αγοραστικής δύναμης και εκατομμύρια συμπολιτών μας θα αναγκαστούν σύντομα να κλείσουν τα μαγαζιά τους και να γίνουν εργάτες στις επιχειρήσεις που θα επιβιώσουν.
Οι τουρίστες του καταπράσινου νησιού τελείωσαν και δεν μας το λένε. Αλλά τι νόημα έχει να μας περιγράψουν τα σύκα και την σκάφη όταν είναι μπροστά στα μάτια μας ολοζώντανα;
