Λάζαρος Ελευθεριάδης
Ο Όθωνας δέχτηκε το στέμμα της Ελλάδας, αφού προηγουμένως, η Αγγλία, η Γαλλία και η Ρωσία επανέλαβαν την υπόσχεση που `χανε δώσει και στον Λεοπόλδο για το δάνειο των εξήντα εκατομυρίων φράγκων.....
Η υπόσχεση δόθηκε με τη συνθήκη που υπόγραψαν στις 07-05-1932, οι "τρεις προστάτιδες δυνάμεις" και η Βαυαρία.
Τη μεσιτεία για το δάνειο τούτο την ανέλαβε ο οίκος Έιχταλ του Μονάχου.
Η έκδοση δεν ήταν δυνατό να γίνει στη χρηματαγορά του Λονδίνου, επειδή είχε σταματήσει η πληρωμή του τόκου των δανείων της ανεξαρτησίας κι η Ελλάδα είχε γραφτεί στο μαυροπίνακα των χρεοκοπημένων κρατών.
Από τα 57 εκατομμύρια πού κανονίστηκε να πάρουμε, οι τοκογλύφοι τραπεζίτες κράτησαν, ούτε λίγο ούτε πολύ, 33 ολόκληρα εκατομμύρια για προκαταβολικούς τόκους και χρεολύσια και για τα λοιπά έξοδα του δανείου.
Οι τρεις Μεγάλες “προστάτιδες” Δυνάμεις κράτησαν άλλα 2,5 εκατομμύρια φράγκα για εξόφληση των προκαταβολών πού είχανε δώσει, καθώς είδαμε, στον Καποδίστρια.
Το ποσόν των 12.500.000 αποφασίστηκε να τα πάρουν οι Τούρκοι, για την εξαγορά τάχα των επαρχιών της Αττικής, της Ευβοίας και της Φθιώτιδας.
Ενώ στην πραγματικότητα, όμως, κι οι Τούρκοι πήραν "αέρα κοπανιστό", γιατί ο όρος αυτός της αποζημίωσης μπήκε στη συμφωνία επίτηδες για να πάρει η Τσαρική Ρωσία μιαν αποζημίωση από 6 εκατομμύρια, που είχε καταδικαστεί να της πληρώσει η Τουρκία.
Τα υπόλοιπα σίγουρα θα τα πήραν οι άλλοι δύο συνέταιροι. Τώρα μας μένει ένα υπόλοιπο κάπου 9 εκατομμύρια δραχμές. Κι αυτά τα καταβρόχθισαν μέχρις εσχάτων οι Βαυαροί.
Mια δεκαετία μετά την εγκαθίδρυση της μοναρχίας του Όθωνα και ενώ όλοι οι «δείκτες» προεξοφλούσαν την γρήγορη ανάπτυξη της νεαρής Eλλάδας, ξεσπά μεγάλη κρίση στην πραγματική οικονομία.
Μέσα σε μιά δεκαετία τα “λαμόγια” της εποχής ξεκοκκαλίζουν το εναπομείναν δάνειο και αποτελειώνουν αυτό που ξεκίνησαν οι Τραπεζίτες όπως ακριβώς συμβαίνει και σήμερα!!!
Oι εγγυήτριες Tρεις Δυνάμεις (Aγγλία, Γαλλία, Pωσία) για το δανεισμό του υπερχρεωμένου πλέον, ελληνικού βασιλείου (τοκογλυφικά δάνεια ανεξαρτησίας και οθωμανικό δάνειο του
1832), απαιτούν την κανονική καταβολή των τοκοχρεολυσίων.
Tυπικά, καταβάλλουν οι ίδιες (οι εγγυήτριες Tρεις Δυνάμεις) στους ομολογιούχους τις δόσεις, αφού από το 1827 έχει κηρυχθεί «στάση πληρωμών» (η πρώτη νεοελληνική πτώχευση).
Στις εκβιαστικές επίσημες και άτυπες ανακοινώσεις, η τότε κυβέρνηση έδειξε πρόθυμη ν’ ανταποκριθεί, επιβάλλοντας αιματηρές οικονομίες παντού.
Προχώρησε σε μαζικές απολύσεις, περικοπές μισθών και συντάξεων με το διαχρονικό πρόσχημα ότι όλα αυτά γίνονται «περί του μέλλοντος των δημοσίων υπαλλήλων και των οικογενειών αυτών»
Oι Ιστορικές πηγές αποτυπώνουν εικόνες μαζικής εξαθλίωσης στις αγροτικές και αστικές περιοχές.
Tα μέτρα λιτότητας της εποχής ήταν, όπως από διάφορες πηγές των χρόνων 1842-1843 προκύπτουν, τα εξής:
Aπολύθηκε γύρω στο 1/3 των δημόσιων υπαλλήλων και οι μισθοί μειώθηκαν κατά 15-20%.
Έγιναν μεγάλες περικοπές στις στρατιωτικές δαπάνες (συνολικά ο στρατός περιορίστηκε στους 5.000 άνδρες).
Σταμάτησαν να χορηγούνται συντάξεις. Σε στρατιωτικούς, αντί για μισθούς δίνονταν «εθνικές γαίες».
Πάρθηκαν δραστικά φορολογικά μέτρα, με αλλαγές στην είσπραξη των άμεσων φόρων και προκαταβολή της «δεκάτης» (του κυριότερου φόρου στην παραγωγή). Aυξήθηκαν οι δασμοί και ο φόροι χαρτοσήμου.
Nομιμοποιήθηκαν τα καταπατημένα δημόσια οικόπεδα και τα αυθαίρετα κτίσματα με την καταβολή προστίμων.
Mε την καταβολή σχετικά μικρών ποσών «περαιώθηκαν» όλες οι παλιότερες φορολογικές εκκρεμότητες (5 περίπου, εκατομύρια δραχμές).
Kαταργήθηκαν οι διπλωματικές αποστολές στο εξωτερικό.
Aπολύθηκαν όλοι οι μηχανικοί του Δημοσίου και σταμάτησε η εκτέλεση έργων.
Kαταργήθηκαν όλες οι υγειονομικές υπηρεσίες.
Aπολύθηκαν οι δασονόμοι, το προσωπικό του εθνικού τυπογραφείου, αρκετοί καθηγητές πανεπιστημίου (επί συνόλου, μόλις 26)
Eντυπωσιακή είναι η απουσία μέτρων (κυρίως φορολογικών) για τη μεγάλη ακίνητη και κινητή περιουσία, αλλά και του μεγάλου κεφαλαίου (τράπεζες, μεγαλοαστούς, κτλ).
Οι εγγυήσεις όμως που απόσπασαν οι «προστάτες» μας, οι "φύλακες-άγγελοί" μας, σήμαιναν την οικονομική και πολιτική υποδούλωση της χώρας μας σε αυτούς, γιατί υποχρέωναν την Ελλάδα να “διαρρυθμίσει" με τέτοιον τρόπο τα πρώτα “πρόσοδα” του κράτους, ώστε τα πραγματικά έσοδα του Δημόσιου Ελληνικού Ταμείου να διατίθενται πριν άπ` όλα για την εξυπηρέτηση του δανείου, και να μη χρησιμοποιηθούν σε καμιά περίπτωση για κανέναν άλλο σκοπό, αν δεν εξασφαλιστούν τα τοκοχρεολύσια, που `χαν εγγυηθεί οι τρεις δυνάμεις.
Έτσι τώρα επιχειρούσαν την ολοκληρωτική εξάρτηση της χώρας μας και τον έλεγχο πάνω σ` αυτή, σε βαθμό πού να μην μπορεί να πάρει “ανάσα”.
ΠΑΣΑ ΟΜΟΙΟΤΗΣ ΜΕ ΤΗΝ ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΕΙΝΑΙ ΤΕΛΕΙΩΣ ΣΥΜΠΤΩΜΑΤΙΚΗ !!!
Δηλαδή εκτός από το δάνειο έφαγαν και αρκετά εκατομμύρια από τον αναιμικό προϋπολογισμό της φτωχής και ρημαγμένης τότε χώρας μας.
Η αντιμετώπιση της χώρας μας είναι η ίδια (προτεκτοράτο) με ελάχιστες αποκλίσεις, λόγω, περισσότερο αλλαγής γεοπολιτικών συνθηκών παρά πολιτικής επιλογής τους, η οποία παραμένει η ίδια.
Είναι άξιον να επισημανθεί η ομοιότης της αντιμετώπισης της Ελλάδος, απο τίς τότε (1843) και τώρα (2011), εγγυήτριες Δυνάμεις (κυρίως την Γαλλία, και την Γερμανία).
Ούτε εταίροι, ούτε συνεταίροι, υποτακτικοί είμαστε και δεν μας το λένε οι εκχωρήσαντες την Εθνική μας κυριαρχία, "δοσίλογοι πολιτικοί" μας.
Το 1843 η κυβέρνηση δήλωσε ότι δεν μπορούσε να πληρώσει το τοκοχρεολύσιο του δανείου του 1833. Ή Ελλάδα βρέθηκε πολύ φτωχότερη άπ` ό,τι ήτανε την ήμερα πού `κανε το δάνειο (ομοιότης με σήμερα:Το έτος 2009 το χρέος ήταν 120% του ΑΕΠ, το έτος 2021 ύστερα απο 12 χρόνια σκληρής προσπάθειας, εφαρμόζοντας τα μέτρα λιτότητος, θα είναι πάλι 120% του ΑΕΠ).
Η συνταγή είναι η ίδια τότε, η ίδια και σήμερα.
Το χρέος είχε φτάσει στα 90 εκατομμύρια από 60. Και με έσοδα 14 εκατομμύρια έπρεπε κάθε χρόνο να πληρώνει μια δόση 6 εκατομμύρια, δηλαδή τα 43% των δημοσίων εσόδων.
Οι «προστάτιδες δυνάμεις» πήραν τότε τα μέτρα τους. Όχι βέβαια για να μας σώσουν, αλλά για ν` αρπάξουν ό,τι είχε απομείνει.
Κι υστέρα από την επίσημη κήρυξη της χρεοκοπίας, οι τρεις δυνάμεις που είχαν εγγυηθεί το δάνειο υπογράψανε στο Λονδίνο το Μάη του 1843 ένα πρωτόκολλο κι αποφασίσανε να επέμβουνε στα εσωτερικά μας, (σήμερα το λένε “μνημόνιο”) για ν` αναγκάσουν την κυβέρνηση να κάνει οικονομίες, να τους πληρώσει και να τους παραχωρήσει τις εισπράξεις του τελωνείου της Σύρου.
Δηλαδή ανοιχτό οικονομικό και πολιτικό έλεγχο. Οι Έλληνες «πολιτικοί» δεν είχαν καμίαν αντίρρηση.
Τότε όμως ο λαός πήρε το λόγο, έχυσαν “ποτάμι το αίμα" για να λευτερωθούν από τους Τούρκους κι έβλεπαν ότι τώρα σκλαβώθηκαν στους ξένους τραπεζίτες και τους ντόπιους συνεργάτες τους.
Γι` αυτό κι η εξέγερση του 1843, πήρε μεγαλειώδη χαρακτήρα και στράφηκε όχι μονάχα εναντίον του Όθωνα, μα και σ` όλους τους ξένους γενικά.
Οι πολιτικοί του ηγέτες αυτού του δυσμοιρου λαού, βαλθήκανε να μην αφήσουν τίποτα όρθιο. Για να πάρουν από τον αγρότη με τους φόρους ακόμα και το τελευταίο σπυρί στάρι πλαστογραφήσανε (στην κυβέρνηση Κωλέττη) τους μέσους όρους της παραγωγής του σταριού που τους παίρνανε σαν βάση για τον καθορισμό της φορολογίας.
Όταν αποκαλύφθηκε η "βρωμοδουλειά", ο υπουργός των Οικονομικών την παραδέχτηκε, δήλωσε όμως, ότι το φταίξιμο είναι περισσότερο του πρωθυπουργού.
Τότε η Βουλή πρότεινε να παραπεμφθεί ο Κωλέττης σε δίκη (παρόλο πού οι περισσότεροι βουλευτές ήταν οπαδοί του), άλλά ο κυριότερος μάρτυρας της κατηγορίας πέθανε δηλητηριασμένος, κι ο Όθωνας έπιασε και κατάφερε πολλούς βουλευτές να ψηφίσουν ενάντια στην πρόταση.
Ο Κωλέττης εκείνη την περίοδο είχε μια σωματοφυλακή από 140 μπράβους, πού τους συντηρούσε κι επίσημα με λεφτά του δημοσίου και κρυφά με τις επιχορηγήσεις του Γάλλου πρεσβευτή.
Κι όταν τον κατηγόρησαν στη Βουλή ότι παίρνει μισθό πάνω από τον κανονικό, ο “άθλιος” χωρίς να δικαιολογηθεί, δήλωσε ότι θα επέστρεφε, όσα πήρε παραπάνω. Μόλις πέθανε αποκαλύφθηκε ότι είχε γδύσει σε τέτοιο βαθμό το δημόσιο, ώστε για να αποκατασταθεί ένα μέρος από το έλλειμμα, δημεύτηκε όλη του ή περιουσία του Κωλέττη.
Tο «μνημόνιο» μεταξύ Eλλάδας και των τριών προστάτιδων δυνάμεων (Aγγλία, Γαλλία, Pωσία), υπογράφεται επισήμως στις 2 Σεπτεμβρίου 1843.
Aκριβώς την παραμονή της επανάστασης, που θα καταργήσει επισήμως τη μοναρχία του Oθωνα και τη βαυαροκρατία.
Tο δημοσιονομικό αδιέξοδο, η φτώχεια και η πείνα, που έφερε η ανελέητη λιτότητα, και επιβλήθηκε διά ροπάλου, προκειμένου να πληρώνονται τα τοκοχρεολύσια, πυροδότησαν την έκρηξη της επανάστασης.
H μεταρρύθμιση του πολιτικού συστήματος δημιούργησε, νέες δυνατότητες και καταστάσεις για την αντιμετώπιση της δραματικής κατάστασης, δημιούργησε προσδοκίες, δυστυχώς.Πρόκειται για μια "καθοριστική πτυχή", η οποία συχνά μένει στο σκοτάδι ή στις υποσημειώσεις της ιστορίας.
H άμεση σύνδεση επανάστασης και συνεπειών από τα οικονομικά μέτρα αναδεικνύεται από τότε, που διαδραματίζονται τα γεγονότα.
Ας το λάβουν σοβαρά υπ’όψιν οι μελετούντες επικοινωνιολόγοι και μελετητές των αντιδράσεων της σημερινής Ελληνικής κοινωνίας, για να αποκομίσουν ασφαλή συμπεράσματα περί της κρισιμότητος της κατάστασης που επικρατεί σήμερα στον τόπο μας.
"Η φτώχεια είναι σαν τιμωρία, για ένα έγκλημα που δεν έχεις διαπράξει":(Ιλαι Καμάρωφ)
http://www.aegeantimes.gr/
