Κάποιοι
φίλοι περιμένουν να τοποθετηθώ στις εξελίξεις, κάτι να γράψω, για να
δουν και την δική μου άποψη -την «κάπως διαφορετική», όπως έγραψε κάποτε
μια αναγνώστρια. Αλλά ομολογώ πως βρίσκομαι σε δίλημμα… Η περίοδος που
διερχόμαστε μοιάζει σαν «νηνεμία πριν την επόμενη καταιγίδα». Και η
καταιγίδα που έρχεται (γιατί σίγουρα θα έρθει) θα είναι καθοριστική.
Όλα φανερώνουν, πως η περίοδος της
ανεμελιάς και τα ψέματα τέλειωσαν. Τώρα μπαίνουμε –κάπως βίαια, αυτό
είναι η αλήθεια- στην περίοδο της «ενηλικίωσης». Η περίπτωσή μας μοιάζει
σαν το κορίτσι που κανείς δεν το προσέχει, που βρίσκεται κάτω από την
προστασία του πατέρα και της μάνας, μέχρι που αρχίζει να σχηματίζεται ως
γυναίκα. Τότε τα πράγματα αλλάζουν… Το μέχρι χθες χαριτωμένο κοριτσάκι
τώρα αρχίζει να τραβάει περίεργα βλέμματα επάνω του. Άλλα φανερώνουν
ζήλια και άλλα είναι λάγνα, επικίνδυνα. Αν σε αυτή την περίοδο οι γονείς
ελαττώσουν την επίβλεψη και την προστασία, αντί να την εντείνουν, τότε
είναι μοιραίο να βρεθούν ξαφνικά προ οδυνηρών εκπλήξεων.
Αυτό φαίνεται να έχει συμβεί με την Ελλάδα μας.
Από κάποια στιγμή και μετά, στα πρόσφατα
χρόνια, κάτι δείχνει να άλλαξε στον τρόπο που μας αντιμετωπίζουν οι
επίδοξοι γεωπολιτικοί …lovers. Έπαψαν ξαφνικά να μας βλέπουν σαν μια
«χαριτωμένη» χώρα και τα βλέμματά τους έγιναν …λάγνα, και οι κινήσεις
τους άρχισαν να εκλαμβάνονται στο μεταξύ ως …παρενόχληση. Ταυτόχρονα
ξεπετάχτηκαν και οι αντίζηλες χώρες (βλέπε Σκόπια, Αλβανία κ.λ.π.), οι
οποίες χωρίς δυσκολία παραδόθηκαν στην αγκαλιά των «φλογερών εραστών»
τους και δεν βλέπουν με καλό μάτι τα ελληνικά …νάζια. Και όπως συμβαίνει
συχνά σε αυτές τις περιπτώσεις, οι πλούσιοι εραστές εξαγοράζουν ή
εξουδετερώνουν τους γονείς (κράτος, εκκλησία), και ρίχνουν το κορίτσι
στα χέρια των αντίζηλων ή των νταβατζήδων. Η εκπόρνευση είναι τότε πλέον
ζήτημα χρόνου. Μια παλιά, δοκιμασμένη, συνταγή.
Αυτή δεν δείχνει να είναι η κατάσταση που επικρατεί στη σημερινή ελληνική πραγματικότητα;
Τι είναι αυτό όμως που φανερώνει μια αλλαγή στη χώρα μας, που την κάνει τώρα ποιο «ελκυστική»;
Αυτά που έχει να δώσει. Αυτά που λαχταρούν οι γεωπολιτικοί εραστές: ΕΝΕΡΓΕΙΑ!!!
Ο ορυκτός της πλούτος, που πρόσφατα ανακαλύφτηκε το μέγεθός του.
Αυτή είναι η αλήθεια, και δυστυχώς εμείς
όλοι, ο λαός, δεν είμαστε οι προστάτες, αλλά μας βλέπουν δυστυχώς και
εμάς ως μέρος αυτού του «πλούτου». Οι προστάτες μας, που θα έπρεπε να
είναι κανονικά το Κράτος και η Εκκλησία –καθώς και οι άνθρωποι του
πνεύματος βέβαια- έχουν κατά μέρος εξαγοραστεί και κατά μέρος
εξουδετερωθεί. Η εξαγορά –διαφθορά- έχει γίνει ευρέως γνωστή… Πως έχει
γίνει όμως η εξουδετέρωση των υπολοίπων; Έγινε μέσω διώξεων, οικονομικών
εξαρτήσεων, ακόμα και φόνων.
Τι μέλλει άρα γενέσθαι; Υπάρχει Ελπίς; Ή μήπως την ψάχνουμε ακόμη, όπως τον καιρό που έγραφε ο αείμνηστος Αντώνης Σαμαράκης;
Πολλοί θέλουν σήμερα να βλέπουν στο
πρόσωπο κάποιου άλλου Αντώνη, όχι του Αντώνη Σαμαράκη αλλά, του Αντώνη
Σαμαρά, τον σύγχρονο Οδυσσέα, που θα τεντώσει το τόξο του και θα κάνει
να περάσει η σαΐτα μέσα από τα δώδεκα τσεκούρια και θα κάνει έτσι τους
επίδοξους εραστές να …μουδιάσουν από τον φόβο τους.
Ας είμαστε όμως σοβαροί. Αν μπορούσαν
-τουλάχιστον οι μισοί- από τους θεωρούμενους υποστηρικτές του να
μιλήσουν ειλικρινά, θα έλεγαν ότι δεν έχουν καμία πραγματική ελπίδα.
Κανένας σοβαρός άνθρωπος δεν μπορεί να πιστεύει πραγματικά πως ο «καλός»
Αντώνης μπορεί να παλέψει με θηρία. Ο Αντώνης δεν είναι …Πούτιν!
Δεν ήταν σχήμα λόγου φίλοι μου η επιλογή
αυτού του ονόματος. Αν θέλουμε να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους,
τότε πρέπει να λέμε και …ονόματα. Ας σκεφτούμε για λίγο… Αν υποθέσουμε
ότι γινόταν σήμερα δημοσκόπηση και ερωτιόταν ο λαός ποιον θα ήθελαν ως
κυβερνήτη της χώρας και τους δίνονταν τα ονόματα: Σαμαράς, Παπαδήμου,
Ομπάμα, Μέρκελ και Πούτιν, ποιος πιστεύετε ότι θα έπαιρνε τις
περισσότερες ψήφους; Δεν νομίζω να χρειάζεται πολύ σκέψη.
Τι μπορεί να σημαίνει όμως αυτό; Μπορεί
να σημαίνει μόνο ένα πράγμα: «Το μη χείρον βέλτιστον». Αυτό θα
απαντούσαν σίγουρα πολλοί συμπατριώτες μας σήμερα, αν βρισκόντουσαν
μπροστά στο δίλημμα μιας επιλογής, να γίνουμε δηλαδή προτεκτοράτο της
Ρωσίας ή της Αμερικής. Και αυτή είναι η επιλογή που βρίσκεται σήμερα
μπροστά μας όσο κι αν εθελοτυφλούμε. Η ανατολική Μεσόγειος γίνεται για
ακόμη μια φορά το μεταίχμιο ανάμεσα σε αντίπαλες δυνάμεις, και η χώρα
μας θα παίξει και πάλι πρωταγωνιστικό ρόλο. Άρα, αυτό που θα χρειαζόταν
σήμερα η χώρα μας θα ήταν τουλάχιστον ένας Θεμιστοκλής και σίγουρα όχι
ένας «ολίγιστος» Σαμαράς, όπως τον αποκαλεί ο δάσκαλος Χρήστος
Γιανναράς. Υπάρχει όμως; Έχει η Ελλάδα σήμερα τα εφόδια για να γίνει μια
παγκόσμια δύναμη, όπως τα είχε τότε που στάθηκε ο Θεμιστοκλής
αντιμέτωπος με την γιγαντιαία Περσική πολεμική μηχανή; Είναι καιρός
πιστεύω να σοβαρευτούμε.
Οι φίλοι μας, οι οποίοι λοξοκοιτούν προς
το «ξανθόν γένος» -μια διαχρονική ουτοπία για μεγάλο μέρος του λαού μας-
θα πρέπει να προσέξουν, διότι ο πρίγκιπας επάνω στο λευκό άλογο έρχεται
μόνο στα παραμύθια. Ίσως θα έπρεπε άρα, συμπληρωματικά στο παραπάνω
ρητό του Θουκυδίδη, να λαμβάναμε υπόψη και κάποιο άλλο ρητό, του
Πλάτωνα, αναφερόμενο στην απολογία του Σωκράτη, που έλεγε: «οὔτε τότε
ᾠήθην δεῖν ἕνεκα τοῦ κινδύνου πρᾶξαι οὐδὲν ἀνελεύθερον», που θέλει να
πει: «δεν πρέπει λόγω [επικείμενου] κινδύνου να κάνει κανείς
κάτι ανελεύθερο [να υποκύπτει]». Να συμβιβάζεται θα έλεγα εγώ. Ναι!
Διότι είμαστε όλοι σήμερα αντιμέτωποι με το δίλημμα του συμβιβασμού.
Αν ο καθένας από εμάς δεν καταφέρει να
δει πίσω από τα καραγκιοζιλίκια της ελληνικής πολιτικής σκηνής, να
κοιτάξει δηλαδή το διεθνή παρασκήνιο, που είναι η πραγματικότητα, τότε
θα εξακολουθήσει να ζει «στα παραμύθια» και θα βρεθεί ξαφνικά στη μέση
της σκληρής πραγματικότητας, απροετοίμαστος.
Θα βρεθεί σε μια κατάσταση ανεπίστρεπτη,
σαν αυτή που βρέθηκαν οι Σέρβοι πριν λίγα χρόνια, κατόπιν οι Ιρακινοί
και πρόσφατα οι Λίβυοι.
Η κατάσταση που διαμορφώνεται σήμερα, σε
διεθνή κλίμακα, δεν μπορεί παρά να έχει επίσης διεθνούς σημασίας
εξελίξεις. Δεν είναι δυνατόν άρα, να αναλώνεται ο κάθε νοικοκύρης
Έλληνας ή ο κάθε νοικοκύρης πολίτης αυτού του Κόσμου,
σε στείρες μικροπολιτικές αντιπαραθέσεις και σε μυωπικές αντιλήψεις.
Η διαμορφούμενη κατάσταση σήμερα απαιτεί
ΑΤΟΜΙΚΗ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ και ψηλά φρούρια γύρω από παραδοσιακές αξίες, όπως
είναι η φιλία, η οικογένεια, η συνείδηση. Είναι καλό να θυμόμαστε, πως
«όσο αγριότερα λυσσομανάει η καταιγίδα, τόσο βαθύτερα απλώνει τις ρίζες
του το δέντρο». Η κερκόπορτα σήμερα βρίσκεται μέσα μας. Είναι η ελεύθερη
συνείδηση του ανθρώπου. Και αυτή είναι που έχει μπει στο στόχαστρο. Από εκεί μόνο μπορούν να μπουν οι εχθροί στην Πόλη…
Ας την φυλάξουμε λοιπόν, διότι είναι το τελευταίο κάστρο που μας έχει απομείνει!
