Στόχος μας είναι να γνωρίσουμε τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της όμορφης Ιταλίας και των πολιτών της, από πόλη σε πόλη, από χωριό σε χωριό, πόρτα - πόρτα.
Η μεγάλη πρόκληση είναι ότι κινούμαστε με ποδήλατο, καταγράφοντας όλα τα ποιοτικά χαρακτηριστικά αυτής της Ευρωπαϊκής χώρας, αλλά και τις δυσκολίες που μπορεί να συναντήσει ένας ποδηλάτης που κινείτε σε αυτή.
Με ελάχιστα εφόδια, μόνο με ένα ποδήλατο και με μοναδικό μας στόχο την ανακάλυψη, ο ποδηλάτης του κόσμου προσπαθεί μέσα στο χειμώνα, σε ένα άγνωστο περιβάλλον να επιβιώσει.
Πρώτος σταθμός το Μπάρι και η περιπέτεια αρχίζει.
Ο Ποδηλάτης μας γράφει:
Όταν το πλοίο μπήκε στο λιμάνι του Μπάρι κοιτούσα την πόλη.
Αποβιβαστικά από το καράβι με το ποδήλατό μου φορτωμένο και είδα μπροστά μου έναν νέο άνθρωπο να με χαιρετάει και να μου κάνει νόημα να πάω προς το μέρος του.
Ήταν ο Paolo Skaliarini από το Κέντρο Μεσογειακής Ανταλλαγής ο οποίος με υποδέχθηκε.
Με τον Paolo είχε επικοινωνήσει τηλεφωνικά η ομάδα υποστήριξής μου και τον είχαμε ενημερώσει για τη δράση μας.
Λίγα μέτρα πιο εκεί ένας συμπαθέστατος ηλικιωμένος κύριος, άνοιξε την αγκαλιά του περιμένοντας να πάω κοντά του.
Με σπαστά Ελληνικά μου λέει - καλωσόρισες, το όνομά μου είναι Antonio Skaliaini και είμαι ο πατέρας του Paolo.
Μου πρότεινε να βάλουμε το ποδήλατο στο αυτοκίνητο και να με πάνε στο ξενοδοχείο για να ξεκουραστώ.
Καλύτερα να είστε μπροστά με το αυτοκίνητό σας κύριε Antonio κι εγώ θα ακολουθήσω, του είπα.
Έβρεχε κι εγώ ακολουθούσα το αυτοκίνητο του γεμάτος χαρά, γιατί είχαν εκτιμήσει την προσπάθεια που κάνω εγώ και η ομάδα μου και προσφέρθηκαν να με βοηθήσουν.
Για ένα τέταρτο ποδηλατούσα δίπλα του, τρέχοντας στους βρεγμένους δρόμους του Μπάρι, τον κοιτούσα και του χαμογελούσα κάνοντας του νοήματα ότι όλα πήγαιναν καλά, με χαιρετούσε και με έκανε νοήματα από πού θα στρίψουμε .
Η αγάπη του κυρίου Antonio για τους Έλληνες είναι αληθινή, γιατί γεννήθηκε στην Σμύρνη της Μικράς Ασίας με πατέρα Ιταλό και μητέρα Ελληνίδα.
Μια οικογένεια που έζησε την αγριότητα του ξεριζωμού και της προσφυγιάς, μια οικογένεια που θρηνεί ακόμη τον μικρό αδερφό, ήταν μωρό όταν έφυγε από την ζωή στην περίοδο της πυρκαγιάς της Σμύρνης.
Μια ιστορία που την άκουγα από τον κύριο Antonio και νόμιζα πως ζούσα τα γεγονότα εκείνη την ώρα.
Είχα ξεχάσει την κούραση από τον αφηγηματικό λόγω του κυρίου Antonio.
Με πήγε στα γραφεία του Centro Scambi Metiterranei και μου έδειξε μια βιβλιοθήκη με εφημερίδες από το 1911 που είχαν άρθρα γραμμένα στα ιταλικά για την Σμύρνη.
Μια ολόκληρη ιστορία ξεδιπλώνονταν μπρος μου με αναφορές πριν και μετά την πυρκαγιά αλλά και των ημερών της μεγάλης σφαγής.
Κάποια άρθρα ήταν γραμμένα με τα σημερινά λεγόμενα ΄΄ γκρίκλις ΄΄.
Τον ρώτησα γιατί αυτά είναι γραμμένα στα Ελληνικά με λατινικούς χαρακτήρες και μου απάντησε πως είναι φραγκοχιώτικα.
Δηλαδή; Ρώτησα.
Την περίοδο εκείνη πολύ Ιταλοί αλλά και από άλλους λαούς μιλούσαν Ελληνικά αλλά δεν ήξεραν να τα γράφουν, κι έτσι τα έγραφαν με λατινικούς χαρακτήρες.
Υπήρχε δηλαδή και αυτός ο τρόπος γραφής από πολίτες άλλων λαών.
Ο κύριος Antonio συνέχισε.
Είμαστε πολύ εμείς οι Ιταλοί που περάσαμε μαζί με τους Έλληνες αυτή την περιπέτεια και είμαστε υπερήφανοι που θέλεις να γνωρίσεις την Ιταλία και την κουλτούρα μας.
Κατέγραψα ηχητικά την Ιστορία του κυρίου Antonio.
Κύριε Antonio η ζωή μου ήταν πάντα ταυτισμένη με την έρευνα και μαθαίνω τόσα πολλά που πραγματικά νιώθω πως κάθε μέρα ξεκινάω μια καινούργια ζωή, έτσι ένιωσα και σήμερα ότι γεννήθηκα πάλι και ζώ κάτι καινούργιο, κάτι μοναδικό.
Κάπου εκεί μέσα στις ιστορίες του παρελθόντος αργά το βράδυ, ήρθε να προστεθεί και το παρόν.
Ο Paolo είχε και αυτός να μου πει πολλά, είχε να μου δείξει το παρόν και την προοπτική του μέλλοντος.
Πριν κοιμηθώ από κούραση, στο μυαλό μου τριγύριζαν ορισμένες φράσεις του Paolo
– πολλά Ελληνικά προϊόντα έχει ανάγκη η Ιταλία και ποτέ δεν φτάνουν εδώ,
η Ελλάδα χάνει μια μεγάλη αγορά όπως είναι η Ιταλική …
Την επόμενη ημέρα κάναμε μια βόλτα στην πόλη του Μπάρι.
Μια πλούσια πόλη από παράδοση, μια πόλη τουριστική που εγώ πάντα την προσπερνούσα.
Μια πόλη δίπλα μας που μπορεί να σε μαγέψει και να μείνεις για πάντα.
Ο Paolo με πήγε στην Νομαρχεία και γεμάτος από χαρά είπε για μένα και τη δράση μας.
Με ενθουσιασμό η Νομαρχία του Μπάρι με τίμησε, έναν πολίτη Έλληνα που ξεκίνησε με το ποδήλατο του, για να υπενθυμίσει σε όλους πως η ζωή είναι ωραία όταν είμαστε μαζί, αλληλέγγυοι, με σεβασμό ο ένας για τον άλλο, όταν τις δύσκολες στιγμές μαζί τις κάνουμε δημιουργικές.
Το ταξίδι συνεχίζεται…
Υ.Γ Πλέον έχετε την δυνατότητα να παρακολουθείτε την δράση μας και το ταξίδι του ποδηλάτη από το www.action2life.blogspot.com
