Τάσος Σταυρόπουλος*
Στον
20 αι. έγινε η μεγαλύτερη απόπειρα να αλλάξει ο ρους της ιστορίας. Η
απόπειρα απέτυχε. Η αιτία όμως που γέννησε την απόπειρα αυτή υφίσταται
και με το παραπάνω. Τι έπρεπε να κάνουν οι αριστεροί στην υπόλοιπη
Ευρώπη και σε όλο τον κόσμο (γιατί στην Ανατολική Ευρώπη, όπως
αποδείχθηκε σχεδόν δεν υπήρχαν καθόλου). Να αναλύσουν τα αίτια της
αποτυχίας, να προετοιμάσουν τον κόσμο της εργασίας ότι ο καπιταλισμός
χωρίς αντίπαλο δέος τού ήταν ευκολότερο να μας γυρίσει στον άγριο
καπιταλισμό του 19ου αι., να ενημερώσουν αμέσως ότι το μεταπολεμικό
κοινωνικό κράτος που δημιουργήθηκε εξ ανάγκης θα εξαφανιστεί και,
μπροστά στον εργασιακό Μεσαίωνα που ερχόταν, να διαμορφώσουν την
απάντησή τους στον Καπιταλισμό.
Αυτό δεν έγινε. Ίσως δεν μπορούσε και να γίνει. Η Ευρωπαϊκή αριστερά, αλλά και παγκόσμια, 20 χρόνια μετά στην Ευρώπη φυτοζωεί .Ένα
μεγάλο κομμάτι της έφτασε μάλιστα στο σημείο να υποστηρίζει ότι η
παγκοσμιοποίηση θα εξαλείψει τη φτώχεια. Τα αποτελέσματα είναι τραγικά
για τους εργαζόμενους. Για πρώτη φορά μετά τα μεταπολεμικά χρόνια το
καπιταλιστικό σύστημα δοκιμάζεται από τη μεγαλύτερη οικονομική κρίση που
τη φορτώνει εξ ολοκλήρου στους εργαζόμενους. Αντί η αριστερά στη χώρα
μας να αντιδράσει και να διαμορφώσει ένα πρόγραμμα απάντησης εξόδου από
την καπιταλιστική κρίση, με προοπτική μια κοινωνία
των σύγχρονων εργατικών και λαϊκών αναγκών, διασπασμένη συντηρεί τα
μαγαζάκια της και το μείζον πρόβλημα των περισσότερων αριστερών κομμάτων
ή συλλογικοτήτων είναι η εξαφάνιση κάθε αντίπαλου μαγαζιού.
Οι ενδοαριστερές
αντιθέσεις δεν αφορούν τη μεγάλη μάζα του λαού μπροστά στο μέγεθος της
επίθεσης που δέχεται, ούτε βέβαια τους νέους που έχουν στρέψει τα νώτα
τους στην αριστερά , γιατί αισθάνονται, καλώς ή κακώς ,αυτό δεν έχει
σημασία, ότι δεν τους προσφέρει διέξοδο. Και αυτό είναι πρόβλημα σοβαρό. Χωρίς τους νέους η αριστερά δεν έχει μέλλον.
Υπάρχει ελπίδα μέσα σε αυτό το ζοφερό κλίμα. Κατά τη γνώμη μου, ναι.
Μέσα
στους εκατοντάδες χιλιάδες που κατεβαίνουν στους δρόμους ,τα τελευταία
δυο χρόνια, έχει διαμορφωθεί η απαίτηση από την αριστερά για τη
διατύπωση μιας πρότασης που να ανατρέπει την υπάρχουσα κατάσταση και όχι
μιας πρότασης που παραπέμπει σε μεταφυσικές λύσεις θεωρητικού
χαρακτήρα.
Όσοι
αριστεροί, ανέντακτοι ή μη, αισθάνονται ότι δεν μπορεί να συνεχιστεί η
κατάσταση αυτή, πονάνε για τις τραγικές συνθήκες των εργαζομένων και
ενδιαφέρονται να βοηθήσουν, να συμπαραταχθούν σε ένα Μέτωπο πάνω σε ένα
μίνιμουμ πρόγραμμα: Στάση
πληρωμών, έξοδος από την Ευρωζώνη –Ε.Ε, εθνικοποίηση τραπεζών,
ανασυγκρότηση της αγροτικής παραγωγής που έχει καταστραφεί από την
πολιτική της Ε.Ε, αποκατάσταση των εργαζομένων μισθολογικά και θεσμικά.
Και συγκεκριμένα βήματα μετά την αποχώρηση από την Ε.Ε. Που θα δίνουν
ελπίδα στο λαό με προοπτική το σοσιαλισμό.
Και
θα αποκτήσει και αξιοπιστία η αριστερά. Διαφορετικά δεν υπάρχει ελπίδα.
Αν περιμένουμε εμείς οι αριστεροί να βάλουμε και το τελευταίο κόμμα στα
σχέδια επί χάρτου, ο λαός και η ιστορία δε θα μας συγχωρήσουν. Εάν οι ηγετικές ομάδες των κομμάτων της αριστεράς-έστω και την ύστατη στιγμή- δεν προηγηθούν των δυσμενών για το λαό γεγονότων, αν
δεν αξιοποιήσουν το λαϊκό πολιτικό ένστικτο για την αναγκαιότητα της
αριστερής συσπείρωσης, αν εξαιτίας τής ανεπάρκειά τους πνίξουν αυτό το
ένστικτο και δεν
το μετατρέψουν σε συνειδητή αιχμή του δόρατος της προγραμματισμένης
αντεπίθεσης του λαού, ας ετοιμασθούν να αντιμετωπίσουν και τη δική τους
αποκαθήλωση.
Το σύστημα για μια ακόμη φορά θα εκβιάσει ευρώ ή χάος. Δουλεύει ήδη μέσα στο χώρο της «αριστεράς» να εντάξει τμήματά της
και να τα χρησιμοποιήσει την επόμενη ημέρα. Ετοιμάζει τις εφεδρείες του
και τις εναλλακτικές λύσεις. Αν κατορθώσει να περάσει τα σχέδιά του,
καμία λέξη δεν επαρκεί, για να εκφράσει το μέγεθος της ήττας για το λαό
και την ίδια την αριστερά. Τελειώνοντας,
αν ένα συγκροτημένο λαϊκό κίνημα δεν αντιταχθεί στην πολιτική του
συστήματος σήμερα με μεγαλύτερη αποφασιστικότητα και τόλμη, η έκβαση της
σημερινής σύγκρουσης είναι προδιαγεγραμμένη σε βάρος του.
*ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ
ως συντονιστής του Μετώπου Αλληλεγγύης Ανατροπής, στο Πανελλαδικό Σώμα
του ΝΑΡ για το επαναστατικό πολιτικό υποκείμενο, Αθήνα 31/3/12
