Γράφει η Σοφία Βούλτεψη
Αν κατάλαβα καλά, ο Αλέξης Τσίπρας χρησιμοποιεί την εντολή που έλαβε χθες από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας για προεκλογικές ζυμώσεις ενόψει της επόμενης εκλογικής αναμέτρησης.
Διαφορετικά, ποιος ο λόγος να την πηγαίνει από χθες… βόλτα σε κόμματα και πρόσωπα που δεν κατόρθωσαν να μπουν στη Βουλή;
Αν δεν κάνω λάθος, η εντολή σχηματισμού κυβέρνησης δίδεται προκειμένου να διερευνηθεί αν αυτή η κυβέρνηση (με τα πρόσωπα, τα προγράμματα και όλα τα σχετικά) μπορεί να λάβει ψήφο εμπιστοσύνης στη Βουλή.
Ο κ. Τσίπρας είδε μεν πρώτο τον πρόεδρο της ΔΗΜΑΡ Φ. Κουβέλη, αλλά μετά έφαγε ένα ολόκληρο απόγευμα για συναντήσεις με τους Οικολόγους Πράσινους και την πρόεδρο της Κοινωνικής Συμφωνίας, Λούκα Κατσέλη.
Επέλεξε δηλαδή να έλθει πρώτα σε επαφή με κάποιους που ΔΕΝ διαθέτουν έδρες στη Βουλή και επομένως ΔΕΝ μπορούν να τον βοηθήσουν με την ψήφο τους, όσον αφορά στην εξασφάλιση της Δεδηλωμένης.
Παίζοντας μικροπολιτικά παιχνίδια, αλλοίωσε από την πρώτη στιγμή και αυτό το νόημα της διερευνητικής εντολής - ουσιαστικά κατάργησε την έννοια της Δεδηλωμένης.
Μετά, κουρασμένος, πήγε για ύπνο και συνεχίζει σήμερα με συναντήσεις με την… ΑΝΤΑΡΣΥΑ και άλλους… φορείς!
Η συμπεριφορά αυτή των καθυστερήσεων και της ολιγωρίας καταδεικνύει πως ο κ. Τσίπρας παίζει με τα κουβαδάκια του στην παραλία της άτακτης χρεοκοπίας.
Σε όλον τον κόσμο, οι σοβαροί και υπεύθυνοι ηγέτες φροντίζουν να κρατούν στα χέρια τους την εντολή όσο το δυνατόν λιγότερο.
Μόλις βλέπουν ότι δεν υπάρχει πεδίο συνεννόησης, την επιστρέφουν αμέσως – όπως έπραξε ο Σαμαράς – προκειμένου να προχωρήσουν οι διαδικασίες και να μειωθεί στο ελάχιστο ο χρόνος της ακυβερνησίας.
Πόσο μάλλον όταν πρόκειται για μια χρεοκοπημένη χώρα.
Όσο δε για τους όρους που θέτει ο κ. Τσίπρας, είναι σαφές πως τίθενται για να τεθούν και να μην γίνουν δεκτοί.
Είναι δε απορίας άξιον πώς βρέθηκαν στελέχη της Ν.Δ. που έσπευσαν να δηλώσουν πως η Ν.Δ. θα έδινε ψήφο ανοχής στον κ. Τσίπρα, προκειμένου να εφαρμόσει την… πολιτική του για έξοδο από την κρίση, χωρίς προηγουμένως να ζητήσουν καν να πληροφορηθούν σε τι συνίσταται αυτή η πολιτική.
Ευτυχώς, ο ίδιος ο κ. Τσίπρας έσπευσε να… βγει από τη δύσκολη θέση – διότι άλλο είναι να πετάς γιαούρτια και άλλο να κυβερνάς – δηλώνοντας πως πρέπει να ακυρωθεί το μνημόνιο και να αποσταλούν οι σχετικές επιστολές στους δανειστές, που καταγγέλλουν την δανειακή σύμβαση.
Όλοι συμφωνούμε ότι πρέπει να ακυρωθεί το μνημόνιο. Αλλά είναι προφανές ότι δεν συμφωνούμε με τον τρόπο.
Ο «τρόπος» του κ. Τσίπρα είναι η στάση πληρωμών. Αυτό, όμως, θα μπορούσε να γίνει πριν μπούμε στο πρώτο μνημόνιο, (ελέω του διδύμου Παπανδρέου – Παπακωνσταντίνου, στους οποίους προστέθηκε μετά και ο Βενιζέλος).
Διότι στο μεταξύ, μετά δηλαδή την είσοδό μας στο πρώτο μνημόνιο, η Ελλάς, ως κράτος, έλαβε έξι δόσεις από ένα νέο δάνειο, αυτό του μηχανισμού στήριξης.
Κι’ αν πολλοί πιστεύουμε ότι μεγάλο μέρος των παλαιότερων δανείων είναι επαχθές, ουδείς αμφισβητεί ότι το νέο δάνειο το πήραμε μια χαρά και πληρώσαμε μ’ αυτό παλαιότερες υποχρεώσεις, τις οποίες – είτε μας αρέσει, είτε όχι – η Ελλάς ως χώρα δεν αμφισβήτησε.
Είναι σαφές πως στάση πληρωμών όσον αφορά στο δάνειο από τον μηχανισμό στήριξης θα οδηγήσει αμέσως σε έξοδο από το ευρώ και σε άτακτη χρεοκοπία.
Διότι – αυτό το καταλαβαίνουν και τα μικρά παιδιά – μόλις καταγγείλουμε την δανειακή σύμβαση, θα τεθούμε προ του διλήμματος: Είτε θα επιστρέψουμε πίσω τις έξι δόσεις, είτε θα βγούμε από το ευρώ και θα οδηγηθούμε στην χρεοκοπία.
Ο κίνδυνος ήταν σαφής. Κατέστη δηλαδή σαφές ότι η «συνταγή Τσίπρα» δεν διασφαλίζει την παραμονή της χώρας στο ευρώ, ούτε την προστατεύει από την χρεοκοπία.
Σε μια τέτοια προοπτική, ουδείς εχέφρων θα μπορούσε να δώσει ψήφο ανοχής, συμβάλλοντας στην απόλυτη καταστροφή της χώρας.
Οι σχετικές συζητήσεις έλαβαν ευτυχώς τέλος με την χθεσινή δήλωση του προέδρου της Ν.Δ.
Διαφορετικά, ακόμη θα ακούγαμε στα παράθυρα το καινούργιο ευφυολόγημα (δεν μπορώ να το χαρακτηρίσω διαφορετικά), που το είπε ένας και το πήραν σχοινί – κορδόνι όλοι:
«Ας κυβερνήσει ο κ. Τσίπρας να δούμε τι θα κάνει»!
Όπερ εστί μεθερμηνευόμενον, «ας καταστρέψει την Ελλάδα και μετά, κατόπιν χρεοκοπίας, όταν θα έχουν όλοι πάρει το μάθημά τους, θα κληθούμε πάλι ως σωτήρες».
Με τη διαφορά, ότι πολιτική είναι η τέχνη του προβλέπειν. Η εκ των υστέρων απόπειρα διάσωσης, απλώς οδηγεί σε μεγαλύτερες καταστροφές…
