Η ταινία ‘’Too Big to Fail’’ είναι ένα μεγάλο μάθημα οικονομίας. Δείχνει πως αντιμετώπισαν οι Αμερικάνοι την κρίση που παραλίγο να καταστρέψει τη χώρα τους, την κατάρρευση της Lehman Brothers.
Αυτό που κάνει τη μεγαλύτερη εντύπωση είναι η διαφορά νοοτροπίας Ευρώπης-Αμερικής. Οι μεν Ευρωπαίοι ψάχνουν κάποιον να τιμωρήσουν, οι δε Αμερικάνοι δεν ασχολήθηκαν καν με αυτό. Γνώριζαν την κατάσταση και είναι παροιμιώδης η απάντηση του Υπουργού Οικονομικών, για το πώς άφησε να φτάσουν τα πράγματα ως εδώ. Είπε με πολύ φυσικότητα: ‘’Μα, ήμασταν όλοι ευχαριστημένοι….’’
Οι Ευρωπαίοι (δεν λέω η Μέρκελ, η Ευρώπη έχει πολλές χώρες) δεν σκέφτονται καθόλου έτσι. Ψάχνουν τι, πως, που και γιατί έγιναν όλα αυτά. Ψάχνουν ενόχους για παραδειγματισμό. Κάνουν σαν να μην είχαν ιδέα για το τι έπαιζε τόσα χρόνια και αυτό τους κάνει περισσότερο αντιπαθείς και υποκριτές απ’ ότι πραγματικά είναι…
Η Αμερική έβγαλε το μπαζούκα του Πόλ Τόμσεν, μοίρασε άφθονο χρήμα, -πολύ περισσότερο απ’ ότι χρειάστηκαν τελικά όλες οι εταιρίες- υποχρέωσαν τις μεγαλύτερες απ’ αυτές να αγοράσουν τις μικρότερες προβληματικές και έφτιαξαν ένα βιώσιμο πρόγραμμα επιστροφής των χρημάτων. Το πρόβλημα δεν λύθηκε, απλά μετατέθηκε για το μέλλον. Αν βάδιζαν αλά Άνγκελα ακόμα θα ασκούσαν διώξεις και πιθανόν το σύστημα να είχε διαλύσει.
Ποιος απ’ τους δύο έχει δίκιο δεν μπορεί κανείς να πει με σιγουριά. Οι Ευρωπαίοι ζούνε μέσα στο πρόβλημα, οι Αμερικάνοι το μετέθεσαν για αργότερα. Αν σκάσει τότε ίσως είναι πολύ χειρότερα τα πράγματα, το σίγουρο είναι ότι οι Αμερικάνοι είναι περισσότερο ρεαλιστές και αποτελεσματικοί και λιγότερο υποκριτές απ’ τους δικούς μας.
Καλύτερα στο επόμενο Eurogroup να βάλουν να δουν καμιά ταινία…..
