Πήγε στην Αθήνα, να μαθητεύσει κοντά σε συγγενή του επιχειρηματία, ο έφηβος Μανιάτης κι όταν γύρισε μετά 2ετία, στο χωριό του τα μυαλά του είχαν αλλάξει... σαν γνήσιος πρωτευουσιάνος. Όταν πέρασε από τη ρούγα του χωριού, ήταν στη σειρά οι γερόντισσες και οι νεώτερες, κι εκείνος ο έρμος:
- Θεία Σταύραινα (απευθύνεται στη θεία του!) δε σε γνωρίζου, ούτε σένα, ούτε καμία ζας δε γνωρίζου, ήμου(ν) δύο χρόνια στην Αθήνα, δε σας ξερού. Έμεινε παροιμιώδες!
Ελιές και... λάκκοι
Μέρες της σημερινής, χειμωνιάτικης ερήμωσης στο μικρό χωριό της Μάνης, κι όξου απ' το καφενείο άραξε ημιφορτηγάκι γεμάτο δεντρύλλια ελιές. Ελάχιστοι, γέροντες οι περισσότεροι, στο καφενείο, κι ένας ρωτά τον έμπορα:
- Τι πουλάς εσύ... κορώνα μου;
- Ελιές μπάρμπα, έτοιμες για φύτεμα. Κι ο άλλος:
- Μήπως πουλάς και... λάκκους;
(Του 'πε δηλαδή πως κι αν αγοράσουμε ελιές ποιος θα σκάψει για να τις φυτέψουμε!...).
ΠΗΓΗ
http://poliastio.blogspot.com
