ΑΝΕΚΔΟΤΟ: Οι τσεκουριές

Απ' τον Ταΰγετο κατέβηκε λάβρος στο χωριό του ο 25χρονος (τσοπάνος) Παναγιώτης σε μια εποχή, όχι πολλές δεκαετίες πριν. Άνοιξη θέλεις κι ο βουνίσιος αέρας... του 'χαν ανοίξει την όρεξη για να βρει το ταίρι του. Ορφανός από πατέρα όμως και με συγγενείς ξενιτεμένους, παραβίασε ανυπόμονα όλους τους παραδοσιακούς μανιάτικους τύπους και βρέθηκε ο ίδιος, ενώπιος - ενωπίω, με τον πατέρα της κόρης που είχε βάλει στο μάτι!
- Την κόρη σου θέλου για γυναίκα μου, είπε τελείως διπλωματικά, στον πατέρα της, στο καφενείο του χωριού, θα μου τη δώσεις λοιπόν;
- Σ' ευχάριστου του 'πε εκείνος για την τιμή, αλλά να ρωτήσου και το σπιτικό μου, την κόρη μου α(ν) σε θέει (θέλει), τη γυναίκα μου και τους δικούς μου. Και βλέποντας τον αδημονούντα νεαρό συνέχισε: Τι τα θες βρε Παναγιώτη, να ξέρεις πως με μια τσεκουριά δεν πέφτει το δέντρο! Κι ο άλλος:
- Μωρέ μη σε νοιάζει κι εγώ μπορού... να ρίχνου τσεκουριές όλη τη νύχτα!

ΠΗΓΗ
http://poliastio.blogspot.com