Πως οι φασίστες της ΧΑ εξασφαλίζουν τη μείωση του μεροκάματου

Παναγιώτης Μαυροειδής

Έχουμε συνηθίσει να αναμένουμε  την πίεση για μείωση  στον εργατικό μισθό και το μεροκάματο  να ασκείται από  τους ‘’πάνω’’.  Περιμένουμε την επιβολή της λιτότητας από  την εκάστοτε κυβέρνηση που θεσπίζει σαν νόμο της κοινωνίας το συμφέρον της οικονομικής ολιγαρχίας του πλούτου, των δανειστών, των τραπεζιτών, της Ευρωπαϊκής Ένωσης.  Θεωρούμε αναμενόμενες τις περικοπές στους μισθούς από τον μεμονωμένο εργοδότη, μικρό ή μεγάλο, που χρησιμοποιεί  την τρομοκρατία της απόλυσης.

Τα παραπάνω όμως συμπληρώνονται πλέον,  όλο και πιο καθαρά,  από τη δράση της φασιστικής Χρυσής Αυγής.

Τι κάνει πρακτικά η παρακρατική οργάνωση, αξιοποιώντας πλέον και το άφθονο παραδάκι που προσφέρει η κρατική χρηματοδότηση;

Επισκέπτεται μικρές και μεγάλες επιχειρήσεις και ζητάει από τους εργοδότες να απολύσουν μετανάστες εργάτες και να τους αντικαταστήσουν με έλληνες.

Φυσικά, πολλοί εργοδότες αντιτείνουν πως ‘’οι μετανάστες είναι φτηνότεροι και πιο πειθαρχημένοι, ενώ οι έλληνες ζητάνε πιο πολλά, αλλά βγάζουν και γλώσσα’’.

Και ποια είναι η απάντηση της Χρυσής Αυγής; ‘’Αυτό, αφήστε το  σε μας. Και τα λιγότερα θα δεχτούν και τσιμουδιά δε θα βγάλουν’’.

Ποιο είναι το πρακτικό αποτέλεσμα αυτής της ‘’δράσης’’;

Οι μετανάστες κυνηγημένοι και τρομαγμένοι, πιέζονται να δεχθούν ακόμη πιο εξευτελιστικά μεροκάματα, κάτω από την απειλή του εργοδότη:  ‘’ κοίτα να δεχτείς, αλλιώς θα φωνάξω την ΧΑ να σε κάνει μαύρο στο ξύλο’’.

Οι έλληνες εργαζόμενοι και άνεργοι με τη σειρά τους, πειθαναγκάζονται να απασχοληθούν με πακιστανικούς και αφρικανικούς όρους εργασίας.

Για όποιον έχει μια ιδέα από την αξιοποίηση των μεταναστών στις αγροτικές δουλειές τα τελευταία χρόνια, είναι γνωστό πως αυτή η πρακτική δεν είναι καινούργια.. Το πρωί ο μετανάστης δούλευε στο χωράφι, το βράδυ ‘’άγνωστοι’’ τον απειλούσαν ότι  η αστυνομία τον ψάχνει ‘’για να ελέγξει τα χαρτιά’’. Την άλλη μέρα ερχόταν η ‘’προσφορά’’: ‘’Κάτσε σε μένα για ένα πιάτο φαί και μισό μεροκάματο και δε θα σε πειράξει κανένας’’.

Έτσι έχουμε το τερπνό μετά του ωφελίμου: Και κονομάμε το παραδάκι επωφελούμενοι τον ιδρώτα  και τον φόβο άλλων και το παίζουμε καθαρόαιμοι -πλην φιλεύσπλαχνοι- έλληνες.

Σε περιόδους κρίσης και κοινωνικής καταστροφής όπως η σημερινή, αναδύονται με ένταση δύο δρόμοι. 

Ο ένας είναι αυτός που καλεί το εργατικό κίνημα και η αριστερά: Συλλογική δράση της εργαζόμενης πλειονότητας, των ανέργων, των φτωχών, ενάντια στο κεφάλαιο. Για να πάρουμε τον κλεμμένο πλούτο στα χέρια μας, για να ζήσει η κοινωνία και να ανθίσει μέσα σε ελευθερία και δημοκρατία.

Ο άλλος είναι ο δρόμος του φασισμού, που κάνει ‘’ιδεολογία’’ την παμπάλαιοι προσπάθεια του κεφαλαίου αντί της ταξικής πάλης εναντίον του, να φουντώνει ο εμφύλιος πόλεμος μέσα στην τάξη. Όπως και να το κάνουμε, είναι ευκολότερο να σπάσεις το κεφάλι του διπλανού σου για να πάρεις τη θέση του, παρά να ανατρέψεις τον κόσμο και την εξουσία του κεφαλαίου. Ας θυμηθούμε λίγο την ταινία ‘’Το τσεκούρι’’ του Γαβρά, όπου ο απελπισμένος υποψήφιος για μια θέση εργασίας, εντοπίζει και αρχίζει να δολοφονεί τους άλλους υποψήφιους.

Αυτοί οι δύο δρόμοι, συγκρούονται όλο και πιο καθαρά σήμερα.

Από τη μια,  ο δρόμος της  συλλογικής δράσης και από την άλλη, ο δρόμος της μακιαβελικής ατομικής επικράτησης.

Από τη μια, η πάλη για μια απελευθερωμένη κοινή ζωή και  από την άλλη η καταφυγή στην εξόντωση του ασθενέστερου διπλανού μας ‘’άλλου’’. Ο  πιο εύκολος ‘άλλος’’ στην αρχή είναι ο μετανάστης, ο αλλοεθνής ή αλλόθρησκος, ο ‘’παρεκκλίνων’’ σεξουαλικά ή ηθικά. Μετά είναι ο δημόσιος υπάλληλος. Έπειτα ο συνδικαλιστής και ο αριστερός που στηρίζει τους ‘’άλλους’’. Και μετά είναι ο οποιοσδήποτε. Και στο τέλος είναι ο ίδιος ο εαυτός. Διότι, ας μην ξεχνάμε, τελικά, το Γ’ Ράιχ του Χίτλερ, ήταν  πιο αυτοκτονική κοινωνία για το γερμανικό λαό και τη χώρα του.

Από τη μια, η συντριβή της εργατικής δράσης και των οργανώσεων των εργαζομένων στο πλαίσιο ενός απόλυτου καπιταλισμού του στρατώνα και ατέλειωτων πολέμων και τυχοδιωκτισμών.  Από την άλλη, η κομμουνιστική προοπτική της κοινωνικής ιδιοκτησίας, της λαοκρατίας, του διεθνισμού και της ειρήνης.

Δεν είναι όμως μόνο αυτός ο ηθικός και ιδεολογικός άβυσσος που χωρίζει τον φασισμό από τον κομμουνισμό.

Είναι, εδώ και τώρα, οι συνέπειες που έχει η επιλογή της μίας ή της άλλης κατεύθυνσης, στη δυνατότητα ζωής, αντίστασης και ανατροπής της επίθεσης που δέχεται η κοινωνική πλειονότητα.

Το σύνθημα ‘’Ίσα μεροκάματα και δικαιώματα  σε έλληνες και μετανάστες’’ που προβάλλει η αριστερά και το εργατικό κίνημα, δεν αποτελεί μόνο ηθική  υποχρέωση απέναντι στις αρχές του διεθνισμού και της αλληλεγγύης. Αποτελεί και απαραίτητο όπλο, ενάντια στους εργοδότες, που επιδιώκουν να χρησιμοποιήσουν τους μετανάστες για μείωση των εργατικών αποδοχών. Αν το μεροκάματο είναι ίδιο η αντιπαράθεση ανάμεσα στους εργαζόμενους, δεν περνά. Αντίθετα, η ΧΑ οδηγεί, όχι στο ‘’διώξιμο των ξένων’’, αλλά στην τρομοκράτηση τους, με αποτέλεσμα το ακόμη χαμηλότερο μεροκάματο  για αυτούς, αλλά, συνακόλουθα,  και για τους έλληνες.

Ας το δούμε διαφορετικά. Η ΧΑ κυνηγάει τους ‘’λαθρομετανάστεες’’ και ρίχνει τα μεροκάματα. Η αριστερά αντίθετα στοχεύει τους λαθροεργοδότες, αυτούς που δεν ασφαλίζουν, που κλέβουν ένσημα, που δεν πληρώνουν τα μεροκάματα ή τις υπερωρίες. Εντελώς αντίθετα πράγματα και με αντίθετα αποτελέσματα. Και φυσικά στοχεύει και στην εξουσία των εργοδοτών, δηλαδή το πολιτικό και οικονομικό τους σύστημα, τους θεσμούς του, τις κυβερνήσεις του, τα αστικά κόμματα

Ανοχή στη δράση της ΧΑ, σημαίνει δύο πράγματα: Πακιστανοποίηση του μισθού και μεροκάματου και  Κινεζοποίηση των συνθηκών εργασίας.

Ο αγώνας ενάντια στο φασισμό δεν είναι συνεπώς απλά  ‘’ιδεολογικό καθήκον’’ των κομμουνιστών. Είναι ζήτημα ζωής ή θανάτου. Για την επιβίωση μέσα στην κρίση. Για να μην είναι οι εργαζόμενοι ένας χυλός που αλληλοσπαράσσονται.  Για  την συλλογική συγκρότηση  του κοινωνικού και πολιτικού υποκειμένου. Για το λαϊκό ξεσηκωμό ενάντια στο καπιταλιστικό σύστημα. Για μια δημιουργική και αξιοβίωτη ζωή σε μια εργατική και λαϊκή δημοκρατία.

http://aristeroblog.gr