Του Δημήτρη Χρυσικόπουλου, Αντιπροέδρου του Πατριωτικού Μετώπου.
Η
εξαγγελία της ΟΛΜΕ για την έναρξη απεργιακών κινητοποιήσεων που μπορεί
να οδηγήσουν στην αναβολή ή ακόμα και στη ματαίωση των πανελλαδικών
εξετάσεων αλλά και οι άμεσες αντιδράσεις καταδίκης της απεργίας, εκ
μέρους όλων των συνιστωσών του συστήματος είναι ένα γεγονός που αναμφίβολα εγείρει ερωτηματικά και προκαλεί σκέψεις.
Είναι
από τις λίγες περιπτώσεις όπου μία απεργιακή κινητοποίηση δε σχετίζεται
άμεσα με μισθολογικά κριτήρια. Αφορμή στάθηκαν οι εκ νέου περικοπές από
τη τρόικα στο κεφάλαιο «παιδεία» και που τη φορά ετούτη σχετίζονται με
την απόλυση 10.000 αναπληρωτών και τη μετάθεση κατά το δοκούν 4.οοο
μονίμων εκπαιδευτικών. Οι δάσκαλοι δε γκρινιάζουν ούτε για τους μισθούς
τους (που όπως για όλους έτσι και για αυτούς είναι πλέον μισθοί πείνας),
ούτε για τη πρόθεση της κατοχικής κυβέρνησης να προσθέσει επιπλέον ώρες
στο πρόγραμμα εργασίας τους.
Αντιστέκονται
στην απομάκρυνση συναδέλφων τους, δηλαδή έμψυχου δυναμικού που
απαξιώνει τους εκπαιδευτικούς θεσμούς και που θα οδηγήσει ακόμα
περισσότερο τη δημόσια παιδεία σε μαρασμό και απαξίωση.
Στην
απόφαση της ΟΛΜΕ, η δοσίλογοι της τριπροδοτικής κυβέρνησης
(ΝΔΠΑΣΟΚΔΗΜΑΡ) απαντούν με την έκδοση φύλλων πορείας και τον ωμό
εκβιασμό απόλυσης όσων δεν υπακούσουν στις εντολές. Αξίζει να σημειωθεί
ότι η μόνη παράταξη που δε στήριξε την απόφαση της ΟΛΜΕ ήταν το ΠΑΜΕ,
αποδεικνύοντας (για άλλη μια φορά) το ρόλο του ΚΚΕ σαν αυτόν της κρυφής
εφεδρείας του συστήματος.
Όμως
και η αντιπολίτευση, από τον αριστερό ΣΥΡΙΖΑ μέχρι ακόμα και τη
φασιστική ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ, έτρεξαν με ταχύτητα φωτός προκειμένου να πάρουν το
μέρος των κακόμοιρων παιδιών που λιώνουν από το άγχος και την αγωνία,
καταδικάζοντας και αυτοί με τη σειρά τους, μαζί με τα συστημικά
βοθροκάναλα και τις κωλοφυλλάδες τους δασκάλους.
Ξαφνικά
ένα ολόκληρο σύστημα συντάσσεται απέναντι στους εκπαιδευτικούς, τους
οποίους εννοείται ότι, δε φοβάται. Αυτό που φοβάται όμως είναι την
εικόνα της διάλυσης που μπορεί να ξεσηκώσει τις εκατοντάδες χιλιάδες
μαθητών και φοιτητών.
Το
δικό μου μήνυμα προς τους μαθητές που ετοιμάζονται να δώσουν τον δικό
τους αγώνα στον στίβο των πανελλαδικών εξετάσεων αλλά και στους γονείς
που με κόπο και θυσίες στέκονται δίπλα στα παιδιά τους είναι το εξής:
Σκέψου ότι πάνω από τις πανελλαδικές εξετάσεις υπάρχουν σήμερα πολύ πιο σοβαρά θέματα για το μέλλον σου.
Σημασία
δεν έχει εάν οι εξετάσεις θα γίνουν τώρα ή σε έναν μήνα. Σημασία έχει
σε τι πανεπιστήμιο θα φοιτήσεις, ποια τα εφόδια που θα λάβεις, ποια θα
είναι η ικανότητα των γονιών σου να σε στηρίζουν τα επόμενα χρόνια, σε
ποιο σχολείο θα μάθουν γράμματα τα μικρότερα αδέρφια σου, εάν θα
καταφέρεις να εργαστείς αξιοποιώντας τις γνώσεις που έλαβες και θα
λάβεις ή εάν (όπως έχουν τα πράγματα σήμερα) αυξήσεις κατά μία μονάδα
τις εκατοντάδες χιλιάδες ανέργων νέων της πατρίδας μας.
Εάν το όνειρο σου είναι δεν είναι
να σπουδάσεις για να κάνεις ύστερα από λίγα χρόνια δουλειές του
ποδαριού, προκειμένου να πληρώνεις μετά βίας τα τσιγάρα και το κινητό
σου, τότε στάσου στο πλευρό των δασκάλων σου και αγωνίσου μαζί τους για
ένα καλύτερο σύστημα παιδείας.
Η παιδεία είναι η μόνη μας ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο. Και όπως είναι γνωστό, τίποτα δε χαρίζεται. Όλα κερδίζονται με αγώνες…