Μακριά
από τον “κλαγγή” των γεγονότων και την απογοήτευση της πολιτικής
στρωσιάς για το τώρα και το μέλλον του τόπου, μακριά από ότι μας
πληγώνει καθημερινά και μας κάνει να απασφαλίζουμε την απανθρωπιά μας.
Κοντά σ’ αυτό που γεμίζει την ζωή μας, την ψυχή μας, τις ελπίδες και τα
οράματά μας και μας κάνει να νιώθουμε πως ο γεννήτορας μας προίκισε με
όλα τα χρώματα και όλες τις ομορφιές και ότι η ασχήμια είναι ανθρώπινο
κατασκεύασμα.
Αλλά
δυστυχώς, κι εδώ το πέρασμα του ανθρώπου δεν παύει να μας πικραίνει και
μεις να χαμογελούμε θλιμμένα από την κενοδοξία της ανθρώπινης βλακείας.
Περιχαράκωμα, μακριά από τα αδιάκριτα βλέμματα και επάνω στο κύμα
κλείνοντας προσβάσεις των πληβείων στα “ιδιωτικά” τους κρυσταλλένια
θαλασσόνερα σκαριφιζόμενοι ότι τέχνασμα βγάζει το ηλίθιο μυαλό τους.
Όπως για παράδειγμα, τοποθέτηση δήθεν κοινότητας μελισών(κουτιά) για να
φοβούνται να καθήσουν και να χαρούν άλλοι “παρείσακτοι”.
Δεν
θα χαλάσω όμως αυτή την μοναδική στιγμή ενός ηλιοβασιλέματος στην
γλυκειά μας Ελλάδα και να βράσω τα εξωτικά μέρη. Δεν έχουν μόνο τα
τραγούδια καρδιά και αίμα… έχει και η ατόφια μας γη. Αρκεί να την
αφουγκραστούμε όπως κάνουμε εδώ και χιλιάδες χρόνια. Φωνάζει αλλά
κωφεύουμε, κραυγάζει αλλά σιωπούμε.
Ως πότε; Μέχρι να ξεπουληθεί όλη, και μεις να γίνουμε παρείσακτοι ενοικιαστές της.
Καλό καλοκαίρι
ΥΓ.
Χαρισμένο στον καλό μου φίλο που ζει, και τον ευχαριστώ γι αυτό, με το
γνωμικό στο τραγούδι του Σπανουδάκη “Ζωή που δεν μοιράζεται είναι ζωή
κλεμμένη,”
