Γράφει η Σοφία Βούλτεψη
Αν κάποιος περίμενε πως μετά από μια οικονομική καταστροφή σαν τη σημερινή - που αγγίζει τα όρια της εθνικής τραγωδίας - το ελληνικό πολιτικό σύστημα θα φερόταν με την μέγιστη δυνατή ωριμότητα, προφανώς διαψεύστηκε για άλλη μια φορά.
Ακόμη και ο αναμενόμενος σήμερα αναγκαστικός συμβιβασμός δεν προοιωνίζεται κάτι καλό για τη χώρα.
Αν δεν γίνει κατανοητό ότι τέτοιες στιγμές παραμερίζονται τα πάντα (και οι πάντες) και μπροστά στα μάτια όλων υπάρχει μόνο το συμφέρον της πατρίδας, τότε η επόμενη κρίση βρίσκεται σίγουρα πολύ κοντά.
Η Ιστορία της Ελλάδας έχει δείξει πως σπάνιες υπήρξαν αυτές οι στιγμές – οι στιγμές που σύσσωμο το Έθνος, ενωμένο κάτω από σύσσωμη την ηγεσία του, έδωσε μια μάχη και την κέρδισε.
Αλλά ακόμη και τότε, πολύ σύντομα η ενότητα παρέδιδε τη σκυτάλη σε αδελφοκτόνους σπαραγμούς, σ’ αυτούς τους μικρούς αλλά πολύ φονικούς εμφυλίους, που είναι οι «πόλεμοι μέσα στον πόλεμο».
Ο διχασμός, η μεγάλη κατάρα του Έθνους, επανέρχεται ξανά και ξανά.
Σήμερα, όμως, τα πράγματα δείχνουν να είναι χειρότερα από κάθε άλλη ιστορική στιγμή.
Η αδυναμία ή η εθελοτυφλία, ως προς την ερμηνεία μιας δικαστικής απόφασης, η πρωτοφανής σπατάλη λέξεων, η έλλειψη σκέψης, ο κομματισμός και οι απίστευτες πολιτικές φιλοδοξίες ρίχνουν τη χώρα στο βάραθρο.
Και μόνο η σκέψη ότι συνέβησαν όσα συνέβησαν για την ΕΡΤ, δείχνει πως υπάρχει ορατός ο κίνδυνος να εκλείψει κάθε ελπίδα.
Χαρακτηριστικό το παράδειγμα της προχθεσινής ημέρας στη Βουλή.
Κατά την ειδική συνεδρίαση μνήμης και τιμής στους ηρωικούς βουλευτές Γρηγόρη Λαμπράκη και Γιώργο Τσαρουχά – ο πρώτος, ως γνωστόν, δολοφονήθηκε από το τρίκυκλο και το παρακράτος της χούντας και ο δεύτερος πέθανε κατά τα φριχτά βασανιστήρια στα οποία τον υπέβαλε πέντε χρόνια αργότερα η δικτατορία των συνταγματαρχών - μίλησαν όλοι, έστω και με τις διαφοροποιήσεις τους, για την ανάγκη να διδασκόμαστε από το παρελθόν, και τα λοιπά και τα λοιπά.
Ε, δεν πρόλαβαν να βγουν από την αίθουσα της Ολομέλειας οι συγγενείς των αείμνηστων τιμωμένων και όλοι όσοι μέχρι εκείνη τη στιγμή έδειχναν να συμφωνούν τουλάχιστον στα στοιχειώδη, άρχισαν να ξιφουλκούν εναντίον των πολιτικών αντιπάλων τους και της λογικής.
Όπως στις ταινίες, που μόλις βγαίνουν από το σπίτι οι καλεσμένοι, ξεκινά ένας τρικούβερτος καυγάς από όλους όσοι δια της βίας συγκρατούνταν μέχρι εκείνη την ώρα.
Όπως τότε, μετά τη δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη.
Μια δολοφονία που θα μπορούσε να είχε γίνει ο τελευταίος σταθμός μιας ανώμαλης πορείας που εμποδίστηκε χωρίς να φθάσει στην καταστροφή, αλλά τελικά οδήγησε σε ακόμη πιο ανώμαλες καταστάσεις.
Τι συνέβη και τότε – όπως και τώρα;
Το ίδιο ακριβώς:
Οι πολιτικές δυνάμεις του τόπου ούτε τότε, αλλά δυστυχώς ούτε και τώρα, αντιλαμβάνονται τους κινδύνους που ελλοχεύουν και που αναμφίβολα οδηγούν σε ακόμη μεγαλύτερα δεινά.
Και συνεχίζουν να μάχονται μεταξύ τους με τα μάτια κλειστά, αδιαφορώντας γι’ αυτό που βρίσκεται στο τέλος αυτής της ανώμαλης πορείας.
Τότε, στο τέλος αυτού του αγώνα δρόμου του αλληλοσπαραγμού βρισκόταν η δικτατορία.
Σήμερα;
Μπορεί κανείς να σκεφθεί τι βρίσκεται στο τέλος της σημερινής ανώμαλης πορείας;
Και κυρίως, μπορούν να το σκεφτούν αυτό αυτοί που… μπορούν να σκεφτούν;
Γιατί από τους άλλους δεν μπορούμε να περιμένουμε τίποτε.
Ζουν μέσα στον κόσμο των δικών τους φιλοδοξιών, του μηδενισμού και της αυταρέσκειας.
Η ευθύνη ανήκει στους «άλλους».
Και αυτοί οι «άλλοι» πρέπει να σταματήσουν τώρα να μάχονται μεταξύ τους με τα μάτια κλειστά…
