του Αριστοτέλη ΒασιλάκηΟ τουρκικός στρατός της πόλης περιορίστηκε στους στρατώνες του. Όταν τα ελληνικά τμήματα έφθασαν κοντά στο Διοικητήριο, δέχθηκαν πυροβολισμούς με αποτέλεσμα να ακολουθήσει συμπλοκή, η οποία είχε απολογισμό τον θάνατο ή τον τραυματισμό 163 ατόμων. Ήταν φανερό ότι οι ελληνικές αρχές δεν ήταν προετοιμασμένες για όσα επρόκειτο να αντιμετωπίσουν. Οι αλλεπάλληλες κατοπινές επεκτάσεις της περιοχής κατοχικής ευθύνης του ελληνικού στρατού αποτελούσαν προοίμιο μελλοντικών δεινών.
Εγώ πάντως αντί για σχολιασμό της εμποροπανήγυρης της Eurovision και της «νίκης» ενός θλιβερού απ’ όλες τις απόψεις τραγουδιού – ύμνου στους Τούρκους συνεργάτες των Ναζί, νίκη που εντάσσεται στις αγωνιώδεις προσπάθειες των απογόνων του Χίτλερ και του Κεμάλ, να επαναγράψουν προς όφελος τους την ιστορία, θα υπενθυμίσω πως πριν από 97 χρόνια το πρωί της 15ης Μαΐου του 1919 πραγματοποιήθηκε η απόβαση της Πρώτης Ελληνικής Μεραρχίας υπό τον Συνταγματάρχη Ζαφειρίου στην προκυμαία της Σμύρνης.
Ο Βενιζέλος αντιλήφθηκε γρήγορα τη σημασία των αρνητικών εντυπώσεων που προκάλεσε η ελληνική ανεπάρκεια όταν το ζήτημα των επεισοδίων έγινε αντικείμενο συζήτησης στη Βουλή των Κοινοτήτων. Ο ύπατος αρμοστής της Σμύρνης, Αριστείδης Στεργιάδης, ο οποίος ανέλαβε τα καθήκοντά του έπειτα από πιέσεις του Βενιζέλου, έφτασε στη Σμύρνη στις 8/21 Μαΐου του 1919. Από τον Ιούνιο εκτιμούσε ήδη ότι η ελληνοτουρκική αναμέτρηση στη Μικρά Ασία εξελισσόταν σε κάτι ανάλογο με την εκστρατεία των Αθηναίων στις Συρακούσες.
Το βέβαιο είναι ότι καθώς ο ελληνικός στρατός γινόταν δεκτός από ένα πλήθος Ελλήνων που παραληρούσε από ενθουσιασμό, ο Μουσταφά Κεμάλ, αργότερα γνωστός ως Αττατούρκ, έφευγε από την Κωνσταντινούπολη για τη Σαμψούντα με εντολή της οθωμανικής κυβέρνησης να αφοπλίσει τις συντεταγμένες τουρκικές δυνάμεις. Έκανε βέβαια ακριβώς το αντίθετο και οργάνωσε τον πόλεμο κατά των Ελλήνων.
Και όμως…. Παρά τα τεράστια εγκλήματα (και τα δικά μας και των ξένων), φτάσαμε μισή ώρα από την ολική επικράτηση μετά την μάχη του Σαγγαρίου (την οποία δεν χάσαμε). Σύμφωνα με τον Μεσίν προσωπικό βιογράφο του Κεμάλ, ο Τούρκος σφαγέας είχε αποφασίσει την εκκένωση της Άγκυρας και φυγή προς το νότο.
«Εάν οι «Έλληνες κρατούσαν λίγα λεπτά ακόμη, ένα τέταρτον της ώρας, ό Κεμάλ θα διέτασσεν άπαγκίστρωσιν γιά νά προλάβη τήν καταστροφήν», έγραψε ο Μεσίν.
Αυτό όμως λίγα λεπτά πρωτού πληροφορηθεί για την απόφαση οπισθοχώρησης των Ελλήνων στην γραμμή Εσκί Σεχίρ, Κιουτάχειας, Αφιόν Καραχισάρ… Δηλαδή, χάσαμε 20.000 στρατιώτες (άλλους τόσους οι Τούρκοι) για να οπισθοχωρήσουμε από εκεί που ξεκινήσαμε και δεν έπρεπε να είχαμε πάει καν…
Βέβαια τα χειρότερα δεν είχαν έρθει… Ασφαλώς μιλάω για την καταστροφή της Σμύρνης. Αυτά που διέπραξαν οι Τούρκοι στην «αρχόντισσα» της Μεσογείου, δεν τα αποτόλμησε ούτε καν ο Χίτλερ… Και όμως υπάρχουν κάποιοι Δυτικοί (πολιτισμένοι υποτίθεται) που διαχρονικά στρέφουν την πλάτη τους στα διαχρονικά εγκλήματα των Τούρκων… Προφανώς εξυπηρετώντας τα αποικιακά συμφέροντα τους… Ενδεχομένως γιατί διαισθάνονται πως ΚΑΙ για την άλωση της Πόλης και για την καταστροφή του Ελληνικού πολιτισμού στην Μικρά Ασία ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ υπεύθυνοι είναι οι ίδιοι…
Θυμίζουμε πως μετά τις μάχες, ο Κεμάλ στην Μεγάλη Τουρκική Εθνοσυνέλευση θα δήλωνε: «Ο Σαγγάριος παραλίγο να γίνει ο τάφος της Τουρκίας. Η μάχη διήρκεσε 22 αδιάκοπα μερόνυκτα, περισσότερο από κάθε άλλη μάχη της τουρκικής ιστορίας.»
Όπως και να ‘χει, όσο και να προσπαθούν ν’ αλλάξουν την ιστορία, η Σμύρνη ΖΕΙ…
