 |
ΚΑΡΑΓΚΟΥΝΙΚΕΣ ΦΟΡΕΣΙΕΣ ΘΕΣΣΑΛΙΑΣ. Αριστερά: Καραγκούνα με μαύρο σεγκούνι από την περιοχή της Καρδίτσας. Δεξιά: Καραγκούνα με τον άσπρο σαγιά από την περιοχή των Τρικάλων. Φωτογραφία Πάρις Ταβιτιάν / LIFO |
Ο 19χρονος Πέτρος Καμινιώτης πήγε το playmobil customizing ένα βήμα παραπέρα και ντύνοντας τα με ελληνικές παραδοσιακές φορεσιές δημιουργεί μοναδικά έργα τέχνης
Μπορεί να μην κάνει κάτι πρωτότυπο –το customizing του playmobil είναι κάτι που κάνουν χιλιάδες άνθρωποι-, αλλά οι φιγούρες που φτιάχνει ο Πέτρος Καμινιώτης είναι έργα τέχνης και μοναδικές. Και είναι μοναδικές, γιατί χρησιμοποιώντας τα πιο ταπεινά υλικά (κομμάτια χαρτιού, χαρτοπετσέτες, χρωματιστούς μαρκαδόρους και κόλα) τις ντύνει με ελληνικές παραδοσιακές φορεσιές κατασκευασμένες με εξαιρετική ακρίβεια, φτιάχνοντας σχεδόν πιστές μικρογραφίες των αυθεντικών. Οι μικροσκοπικές Καραγκούνες του, οι Βλάχες και οι Σαρακατσάνες του, η βασίλισσα Αμαλία με το «μεταξωτό» φόρεμα με την ουρά και το ζευγάρι με τις μάσκες από την Νάουσα -εκτός από ακαταμάχητα κομμάτια που είναι όνειρο του συλλέκτη- μπορούν άνετα να τοποθετηθούν σε ένα λαογραφικό μουσείο δίπλα στις πραγματικές φορεσιές και να κλέψουν τις εντυπώσεις. Ο Πέτρος είναι 19 χρονών, φοιτητής στο δεύτερο έτος στο τμήμα Μάρκετινγκ και Επικοινωνίας του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών, ένας νεαρός χαμηλών τόνων που δείχνει πολύ σοβαρός για την ηλικία του, ο οποίος ασχολείται με την παράδοση από πέντε χρονών (!). «Συμμετέχω σε δύο χορευτικούς συλλόγους», λέει, «έναν στην Πετρούπολη και έναν στον Πειραιά. Και με τα playmobil ασχολούμαι από παιδάκι, τα καλοκαίρια τα έπαιρνα μαζί μου στο εξοχικό και τα έβαζα σε κύκλο να χορεύουν. Και μετά, επηρεασμένος από τα ρούχα των χορευτών, άρχισα να τα ντύνω με χαρτοπετσέτες και χαρτάκια με αυτοσχέδιες φορεσιές, κολλώντας τα πάνω τους με σελοτέιπ. Φυσικά, εκείνες οι φορεσιές δεν είχαν καμία σχέση με αυτές που κάνω τώρα, ήταν εντελώς απλές».
{Οι αντρικές και οι γυναικείες φιγούρες που φτιάχνει έχουν προκαλέσει το ενδιαφέρον συλλεκτών από ολόκληρο τον κόσμο, μουσείων, πολιτιστικών συλλόγων, ακόμα και Ελλήνων της διασποράς που βλέπουν στις λιλιπούτιες φορεσιές ένα κομμάτι της πατρίδας τους.}
Στο ραντεβού μας στο γραφείο έρχεται με τα playmobil του επιμελώς τοποθετημένα μέσα σε κουτάκια, τυλιγμένα σε μαλακά χαρτιά, και τα αντιμετωπίζει σχεδόν ευλαβικά, τα βγάζει προσεκτικά και τα τοποθετεί πάνω στο περβάζι του παραθύρου στη σειρά, για να τα φωτογραφήσουμε. Προσέχει ότι σε μία Καραγκούνα έχει φύγει ένα από τα φλουριά που στολίζουν το μαντίλι στο κεφάλι της και τής αλλάζει γωνία για να μην φαίνεται η «ατέλεια». Έχει φτιάξει ένα-ένα τα χρυσά φλουριά, κόβοντας μικροσκοπικά κομμάτια χρυσόχαρτου, και τα έχει κολλήσει με τη βοήθεια της μυτερής άκρης από έναν διαβήτη. Μας δείχνει τις εκπληκτικές λεπτομέρειες που έχουν κάποιες φορεσιές, τα σχέδια στις ποδιές και τα επίχρυσα σιρίτια στα γιλέκα και τα ζιπούνια, έχει φτιάξει ακόμα και το φτερό του παγωνιού στο μαντίλι της Κερκυραίας! Τα μοιράζει σε ζευγάρια και τριάδες και μας εξηγεί από ποια περιοχή είναι η κάθε φορεσιά («φορεσιά» και όχι «στολή», δεν είναι ούτε αστυνομικοί ούτε αδελφές νοσοκόμες). «Αυτοί είναι ο βασιλιάς Όθωνας και η βασίλισσα Αμαλία» λέει, και μας δείχνει την εντυπωσιακή φορεσιά της Κέρκυρας, τρεις διαφορετικές Καραγκούνες -από διαφορετικές περιοχές της Θεσσαλίας (τρικαλινή, χειμερινή και καμπισιωτική)- Σαρακατσάνα Έβρου, μία άλλη από Καρωτή Έβρου, μία της ανατολικής Ρωμυλίας, από Σκόπελο, Αστυπάλαια, Κάρπαθο, τσολιά Δράμας, έναν Γενίτσαρο και μια Μπούλα, δύο αποκριάτικα δρώμενα με κουδουνοφόρους από τον Σοχό και το Φλάμπουρο του νομού Σερρών, την φορεσιά της Πυλαίας, της Επισκοπή, το Ρουμλούκι και ένα μικρό Ρουμλούκι, Βλάχα Σερρών, Αρβανίτισσα, έναν Κρητικό με βράκα και στιβάνια, μία κοπέλα από τα Μέγαρα…
«Tα PlaymoGreek συνδυάζουν δύο ενδιαφέροντά μου: την χειροτεχνία και την ελληνική παραδοσιακή φορεσιά. Ήδη σε έναν χρόνο αυτό το όνειρο προσπαθώ να το προωθήσω σιγά-σιγά, συμμετέχοντας σε αρκετές ομιλίες και πολλές εκθέσεις, δημιουργώντας έτσι σημαντικές γνωριμίες και τις κατάλληλες βάσεις για να αναπτυχθεί στο μέλλον. Για να πραγματοποιηθεί, το μόνο σίγουρο είναι πως πρέπει να ξεμπερδέψω από κάποιες υποχρεώσεις, καθώς απαιτεί πολύ χρόνο -περίπου 5 μέρες η κάθε φιγούρα- τον οποίο τώρα δεν διαθέτω. Το μόνο που θα μπορούσα να σκεφτώ, προς το παρόν, είναι να μείνω για το υπόλοιπο της ζωής μου μέσα στο σπίτι και να βγάλω τουλάχιστον δέκα ακόμα χέρια». Φωτογραφία Πάρις Ταβιτιάν / LIFO.
«Η ιδέα μου γεννήθηκε από τότε που ήμουν στο νηπιαγωγείο», λέει, «αλλά πιο σωστές φορεσιές άρχισα να φτιάχνω στα 14, χωρίς όμως τη λεπτομέρεια που έχουν τώρα. Το καλοκαίρι πριν δώσω πανελλήνιες τα ξανάπιασα και ασχολήθηκα λίγο, τα άφησα για τις εξετάσεις, ενώ μόλις πέρασα στη σχολή ξεκίνησα να κάνω πιο πιστές κατασκευές. Η πρώτη “σωστή” φορεσιά που έκανα ήταν το Ρουμλούκι από την Αλεξάνδρεια Ημαθίας, η οποία είναι και από τις αγαπημένες μου. Νομίζω ότι ποτέ δεν είναι αρκετά αυτά που ξέρεις για να είσαι σε θέση να αποδώσεις πιστά τις φορεσιές, αυτό που κάνω είναι να προσπαθώ όσο το δυνατόν να τις πλησιάσω. Κάνω έρευνα, ρωτάω φίλους, γνωστούς, ντόπιους, όσους ασχολούνται με την παράδοση, μετά ψάχνω φωτογραφικό υλικό και σε βιβλία, σχεδιάζω τα πατρόν από τα ρούχα, τα κόβω, τα χρωματίζω και, στο τέλος, τα κολλάω πάνω στις φιγούρες». Όλα είναι φτιαγμένα στο χέρι, προσεκτικά, με λεπτομέρειες που είναι εντυπωσιακές, ακόμα και τα στολίδια, τα κοσμήματα, τα γιορντάνια και τα μαντίλια, οι φούντες και τα τσαρούχια είναι σχολαστικά κολλημένα. «Τα υλικά μπορεί να είναι οτιδήποτε. Η βάση μου είναι το χαρτί, αλλά πλέον χρησιμοποιώ και κορδέλες και άλλα υλικά πιο ανθεκτικά. Στο τέλος ζωγραφίζω με μαρκαδοράκια τις λεπτομέρειες στα ρούχα τους».
M. HULOT
