26 Ιουλίου-Hercules Milas:
Αντίο Αθήνα! Επιστροφή στο «χωριό» μου, την Ιεράπετρα, μετά από 27 χρόνια. Ίσως και «αντίο δημοσιογραφία» μετά από 20 και πλέον χρόνια. Το πρώτο, σχετικά εύκολο. Η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν αγάπησα την Αθήνα, ποτέ δεν την ένιωσα «σπίτι μου», με τη φωτεινή εξαίρεση του «γαλατικού χωριού» των Εξαρχείων που ήταν, είναι και θα είναι το δεύτερο «σπίτι» μου. Πρώτο «σπίτι» μου, ανέκαθεν θεωρούσα την Ιεράπετρα και πάντα ήθελα να επιστρέψω εκεί. Θα ‘ναι σίγουρα καλύτερα και για τον γιο μου, θα μεγαλώσει «ανθρώπινα», όπως μεγάλωσα κι εγώ.
Το δεύτερο είναι λίγο δυσκολότερο. 7 χρόνια ρεπόρτερ σε «μεγάλα» κανάλια κι ύστερα 13 χρόνια σε ταξιδιωτικά περιοδικά. Σε ένα δύσκολο, πολλές φορές «βρώμικο» χώρο. Με πολλά λαμόγια, γλείφτες, θεμιτό και αθέμιτο ανταγωνισμό, πισώπλατα μαχαιρώματα, αναξιοκρατία, «δήθεν», «νούμερα», άσχετους, παντογνώστες, άσχετους-παντογνώστες κ.ο.κ. Δεν θα ήθελα το παιδί μου (και κανένα παιδί) να μπλέξει με αυτό τον βούρκο. Το κερασάκι στην τούρτα; πολυεκατομμυριούχοι εκδότες, ρίχνουν «υπερωκεάνια» στα βράχια, και αφήνουν εκατοντάδες οικογένειες στο δρόμο χωρίς αποζημίωση ( και επιπλέον, φεσώνοντας τους με 5 μήνες δεδουλευμένα) και στην «Ευρωπαία», μνημονιακή αποικία χρέους που λέγεται Ελλάδα δεν τρέχει κάστανο! Θα ΄ναι όλο αυτό στο πλαίσιο των «αναγκαίων μεταρρυθμίσεων» (βλέπε: απορρυθμίσεων) για τις οποίες μας έχουν ζαλίσει «Ευρωπαίοι» και ΔΝΤ! Ευτυχώς που έχουμε ευρώ (πάση θυσία!!! Πάααασηηηη θυσία;!;!;!). Αλλά βγαίνω εκτός θέματος…
Από την άλλη, είναι κι ένα «μικρόβιο» το δήθεν «λειτούργημα» από το οποίο δεν θεραπεύεσαι εύκολα. Και στη δική μου περίπτωση, τα τελευταία 10 χρόνια τουλάχιστον, ήταν και μια μικρή ομάδα (φίλων πρώτα απ’ όλα και μετά συνεργατών – δε χρειάζεται να αναφέρω ονόματα, ξέρουν αυτοί) ανθρώπων με σπάνια, δυστυχώς, για την εποχή μας χαρακτηριστικά. Άνθρωποι ταλαντούχοι, υπερ-εργατικοί, αφοσιωμένοι, συνεπείς, αξιόπιστοι, ακέραιοι, ευαίσθητοι, μορφωμένοι, καλλιεργημένοι, ο καθένας με τη δική του «ματιά», που κάθε μήνα πραγματοποιούσαν κι ένα μικρό θαύμα στο πιο υγιές «μαγαζάκι» μέσα σ’ ένα πολυκατάστημα που βούλιαζε. Ήταν μεγάλη τιμή και χαρά που συνεργάστηκα μαζί τους! Τους ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου! Τους εύχομαι καλή συνέχεια και να διατηρήσουν την αξιοπρέπειά τους, όπως το έκαναν απαρέγκλιτα μέχρι τώρα!
Και τώρα, τι; Μια καινούρια αρχή στα 45 μου; Ποιος ξέρει; Ίσως πιάσω να μάθω λαούτο και μέχρι τα 50 να ‘χω γίνει αρκετά καλός ώστε να παίζω στα κρητικά πανηγύρια! Ή να θυμηθώ τα φοιτητικά μου χρόνια και να ξαναγίνω μπάρμαν (είχα διαπρέψει κάποτε!). Ελπίζω να μπορώ να κάνω 1-2 ταξιδάκια το χρόνο (να ‘ναι καλά τα ξένα πρακτορεία – φωτοθήκες) και να τραβάω, που και που, καμιά φωτογραφία. Κάτι άλλο; Ποιος ξέρει; Όλα τα ωραία, κάποτε αρχίζουν…
https://www.facebook.com/hercules.milas
