♥ Γεώργιος Πασιαλής: Ο τεράστιος Καρδιτσιώτης αθλητής των Παγκόσμιων ρεκόρ!!!

Φωτογραφίες-κείμενο: ΓΣΜΠ Γ Πασιαλής-Χαρμαινα. χάρμα Το χωριό μας.

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΓΕΡΟ-ΠΑΣΙΑΛΗ

Ο Γεώργιος Πασιαλής η αλλιώς και Γεωργούλης όπως αρέσκονταν να τον φωνάζουν οι συγγενείς και φίλοι του , γεννήθηκε στη Γράλιστα , σήμερα Ελληνόπυργος , του Δήμου Ιθώμης στο νομό Καρδίτσας, το 1874. 

1898: Ο Γιωργούλης Πασιαλής μπαίνει δυναμικά στην αθλητική ομάδα δρομέων του Γυμναστικού Συλλόγου Τρικάλων. Παίρνει μέρος στον αγώνα δρόμου 20 χλμ. από το Χάνι Κεχαγιά Βούλας ως τα Τρίκαλα και έρχεται δεύτερος με χρόνο 1 ώρα και 29΄ . Ήταν το «βάπτισμα του πυρός».

1902: Συμμετέχει σε αγώνα πάλι 20χλμ. από Πόρτα Παζάρι (σημερινή Πύλη) έως τα Τρίκαλα και έρχεται πρώτος με χρόνο 1 ώρα και 11΄. Οι ελλανοδίκες του ανακοινώνουν κατάπληκτοι ότι έκανε παγκόσμιο ρεκόρ και τον προτρέπουν να πάει στη Λάρισα, να πάρει μέρος στους πανελλήνιους αγώνες.

1903: Στη Λάρισα γίνονται πανελλήνιοι αγώνες. Παίρνει μέρος στα 10 χλμ. και έρχεται πρώτος με 33΄ και 34΄΄ . Από το χέρι του Διαδόχου Κωνσταντίνου, που είναι πρόεδρος της ελλανοδίκου επιτροπής, κερδίζει σαν έπαθλο ένα δίκαννο. Το «κόβει στον ώμο» και μετά από πεζοπορία 90 χλμ. επιστρέφει στο Χωριό του. Ο πατέρας του τον φίλησε
στο κούτελο και η μάνα του του πέρασε ένα χαϊμαλί στο λαιμό του, που δεν αποχωρίστηκε ποτέ από τότε σε όλη την υπόλοιπη ζωή του.

1904: Τοπικοί αγώνες στα Τρίκαλα. Δρόμος 10 χλμ. από Τρίκαλα μέχρι Μποχούνιστα. Έρχεται πρώτος με 34΄.

1907: Και πάλι τοπικοί αγώνες Τρικάλων σε δρόμους 1500μ. και 10 χλμ. Κερδίζει την πρώτη θέση και στα δύο.

1908: Α) Πανθεσσαλικοί αγώνες στο Βόλο. Ο Γεώργιος Πασιαλής έρχεται πρώτος στα 10 χλμ. από το Γυμναστήριο Βόλου ως την Αγριά και αντιστρόφως. Από τα χέρια του Δημάρχου Ι. Καρτάλη παίρνει και δεύτερο δίκαννο σαν έπαθλο της νίκης του.

Β) Στα Τρίκαλα διεξάγονται πανελλήνιοι αγώνες στίβου από 7 - 9 Σεπτεμβρίου, παρουσία του Διαδόχου Κωνσταντίνου, του Πρίγκιπα Νικολάου, του Δημάρχου, του πολιτευτή Σκουζέ, του Ιωάννου Μεταξά, του Στρατηγού Χατζηπέτρου, του λόγιου και πολιτικού Αλ. Ραγκαβή και πολλών άλλων προσωπικοτήτων. Ο Πασιαλής συμμετέχει στον αγώνα δρόμου 5 Αγγλικών μιλίων (8045 μ.) μέσα στο Στάδιο. Έρχεται πρώτος με χρόνο 28΄ και 14΄΄, κατατροπώνοντας κατά τρόπο απίστευτο τους αντιπάλους του, αφού τους άφησε όλους πίσω 4 (τέσσερις) ολόκληρες στροφές! Ο κόσμος παραληρεί, ζητωκραυγάζει και μετά τη λήξη του αγώνα τον αρπάζει στους ώμους . Μια τοπική εφημερίδα σημείωνε επί λέξει: «Τα πλήθη ανήρπασαν τον Πασιαλή στα χέρια των και μετά οργάνων και μουσικής τον περιέφεραν ανά τας οδούς και την πλατεία Τρικάλων». Έπαθλο της νίκης του ήταν τη φορά αυτή « αργυρούν μετάλλιον και βαρύτιμος αργυρά υδρία εις μεγάλο μέγεθος».

Γ) Μετά τους πανελλήνιους στα Τρίκαλα παρουσιάζεται στο Γυμναστικό Σύλλογο και ζητά να τρέξει ενώπιον επιτροπής το μαραθώνιο των 42 χλμ. στη διαδρομή Τρίκαλα - Χάνι Κεχαγιά επί της οδού Λαρίσης, μετ’ επιστροφής. Το αίτημά του γίνεται δεκτό και ο Πασιαλής πραγματοποιεί το τρέξιμο σε 2 ώρες, 37΄ και 18΄΄. Η επιτροπή του ανακοινώνει με θαυμασμό ότι πέτυχε παγκόσμιο ρεκόρ!

1909: Ο Γιωργούλης αποφασίζει να βγει έξω από τα σύνορα της Πατρίδας του. Φεύγει για την Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου, όπου παίρνει μέρος σε διεθνείς αγώνες στίβου και έρχεται πρώτος στα 5.000μ. με διαφορά από το δεύτερο 500 ολόκληρα μέτρα! Η γαλανόλευκη υψώνεται στον κοντό, ανακρούεται ο εθνικός ύμνος της Ελλάδας και ο
Πασιαλής κλαίει από συγκίνηση ανεβασμένος στο βάθρο του νικητή. Οι Αιγυπτιώτες Έλληνες ξεσπούν σε ασυγκράτητο ενθουσιασμό και πανηγυρίζουν.

Μετά την Αλεξάνδρεια συνεχίζει το ταξίδι του για Κάιρο, Πορτ Σάϊντ, Αβησσυνία, Άντεν, Σίντεϊ, Λίντσι, Μοζαμβίκη, Τασαρλάμ, Μπέϊρα και Γιοχάνεσμπουργκ. Στο Γιοχάνεσμπουργκ παίρνει μέρος σε μαραθώνιο και έρχεται πρώτος με 2 ώρες 41΄ και 28΄΄. Σε λίγες μέρες κερδίζει και την κούρσα των 5 αγγλικών μιλίων με χρόνο 21΄ και 4΄΄. Και το ταξίδι συνεχίζεται: Φτάνει στο Κέιπ Τάουν, στο Ακρωτήρι της Καλής Ελπίδος και από κει μπαίνει στο καράβι και τραβά για το Λονδίνο. Εκεί καλεί σε αγώνα 20 χλμ. στίβου στο περίφημο Στάδιο Γουέμπλεϊ τους διάσημους αθλητές Τοράντο και Τζακ Σμιθ. Εκείνοι ανταποκρίνονται ευχαρίστως στην πρόκληση. Στη 14η στροφή ο Τοράντο έπεσε αναίσθητος! Ο Πασιαλής ήρθε πρώτος, αφήνοντας πίσω του τον Σμιθ κατά 3 στροφές! Οι ομογενείς ξεσπούν σε πανηγυρισμούς, επευφημούν τον Πασιαλή, που τον φορτώνουν - μαζί με τα συγχαρητήρια - και με βαρύτιμα δώρα. Μετά το θρίαμβό του στο Λονδίνο ο Γιωργούλης επιστρέφει στο Χωριό του, κάθεται τρεις μήνες και ξαναφεύγει για τη Νέα Υόρκη αυτή τη φορά. Στην Αμερική κερδίζει άλλα τρία πρώτα βραβεία.

Παντρεύτηκε με την Παρασκευή Θ. Κατοίκου στην Νέα Υόρκη και το 1912 επιστρέφει στην Ελλάδα, για να συμμετάσχει στους Ολυμπιακούς Αγώνες που θα γίνουν στην Αθήνα. Όμως τον προλαβαίνει ο πόλεμος. Στρατεύεται, για να υπηρετήσει την Πατρίδα στους δικούς της εθνικούς αγώνες , που διεξήγαγε εναντίον των Τούρκων. Είχε ξεσπάσει ο Α΄ Βαλκανικός Πόλεμος. Ο Γιωργούλης χρησιμοποιήθηκε ως αγγελιοφόρος,

λόγω των ειδικών προσόντων. Μετά τους Βαλκανικούς Πολέμους επιστρέφει και πάλι στη Ν. Υόρκη, όπου εγκαθίσταται, ανοίγοντας το πολυτελές κουρείο του  , ονομάζοντας το : ΑΘΛΗΤΙΚΟΝ ΚΟΥΡΕΙΟΝ "Ο ΜΑΡΑΘΩΝ ΚΑΙ ΜΕΡΑΚΛΗΣ". 
Το 1919 ξαναγυρίζει για λίγο στην Ελλάδα, αλλά ξαναφεύγει τον επόμενο χρόνο για τη Μασσαλία της Γαλλίας και τη Νεάπολη της Ιταλίας. Από κει επανακάμπτει στη Ν. Υόρκη.

1922: Τέλος, τη χρονιά αυτή επιστρέφει οριστικά πλέον στην Ελλάδα, με τον νεαρό τότε γιο του Αλέξανδρο καταφορτωμένος με μετάλλια και έπαθλα, και εγκαθίσταται στο Χωριό του. Νοικιάζει το Καφενείο του Μπονώτη , το ανακαινίζει κατά τα ξένα πρότυπα και ασκεί για ένα μεγάλο διάστημα το επάγγελμα του καφετζή και του κουρέα. Αργότερα εγκαθίσταται στο Μουζάκι, όπου ανοίγει πολυτελέστατο κουρείο με τον τίτλο ΑΘΛΗΤΙΚΟΝ ΚΟΥΡΕΙΟΝ ΓΕΩΡΓ. ΠΑΣΙΑΛΗ "Ο ΜΑΡΑΘΩΝ", το οποίο διατήρησε μέχρι το 1938. Στις βιτρίνες του φιγουράρουν απαστράπτοντα τα έπαθλα και τα μετάλλια που κέρδισε στους πολυετείς αγώνες του.

1926: Συμμετέχει, σε ηλικία 52 ετών ήδη, στους πανθεσσαλικούς αγώνες δρόμου, που γίνονται στα Τρίκαλα, και κερδίζει δύο πρώτες νίκες: Στα 500μ. με χρόνο 19΄ και 1΄΄ και στα 10.000μ. με 30΄ και 9΄΄. Οι τοπικές εφημερίδες γράφουν: «Ο αειθαλής λεβεντόγερος, ο αερόπους Πασιαλής δεν τρέχει, πετά!! Πρόκειται για φαινόμενο! Ας τον έχουν σαν παράδειγμα οι νέοι!». Το Χωριό του του έχει ετοιμάσει ήδη κατά την επιστροφή του πάνδημη υποδοχή, και ο λόγιος ιερέας παπα-Χαράλαμπος εκφώνησε μνημειώδη λόγο, τον οποίο ο αθλητής παραθέτει ως προσάρτημα στο βιβλίο του, που αργότερα έγραψε.

Αποσπάσματα από το βιβλίο για τον Γ. Πασιαλή

Ο Γεωργούλης ο οποίος διετέλεσε και κοινοτικός πρόεδρος στην γενέτειρα του , τη Γράλιστα , απεβίωσε στο Μουζάκι το 1949 σε ηλικία 75 ετών.
Σαράντα χρόνια στο στίβο έτρεχε ο Γέρο Πασιαλής . Πολλοί ήλθαν είδαν και απήλθαν , αυτός έμεινε . Ούτε γυμναστής , ούτε συμβουλάτορας έγινε . Παρέμεινε αθλητής για να διδάσκει έμπρακτα τη δύναμη του αθλητισμού . Αυτός έχει το μεγαλύτερο ρεκόρ . Ένα ρεκόρ που δεν το γράφουν τα επίσημα κιτάπια του Σ.Ε.Γ.Α.Σ. Ένα ρεκόρ που κι αν είναι άγραφο στα χαρτιά , παρέμεινε χαραγμένο στις καρδιές των χιλιάδων εκείνων θεατών , που αδιαφορούσαν για όλους τους άλλους πρωταθλητές και περίμεναν να φανεί "ο γέρος" για να αφήσουν τον θαυμασμό και τον ενθουσιασμό τους να ξεσπάσει : Γεια σου γέρο!! Να ζήσεις χίλια χρόνια!!! Ούτε ο Χρόνος , ούτε η Κούραση τον έφτασαν ποτέ .Τους νίκησε τελειωτικά .
''Ήμουν ένα χωριατόπαιδο , αμόρφωτο και αγράμματο'' ομολογεί ο Γέρο Πασιαλής . ''Μόνος μου έμαθα γράμματα και γράφω τούτο το βιβλίο''.
Η ιστορία του είναι η αγνή ιστορία της λεβεντιάς που ξεπηδά από το θυμάρι του Ελληνικού λόγγου για να καταπλήξει τον κόσμο.

        
Αρ. Αγγελόπουλος
Είναι ένα γεγονός πασίγνωστο στους συγχωριανούς του Πασιαλή . Κάποτε η μάνα του , βράζοντας το κρέας λησμόνησε ότι δεν είχε λεμόνι . Έστειλε τον γιό της να φέρει αλλά δεν βρήκε στο χωριό . Ο Πασιαλής όμως αγαπούσε τη σούπα και ήξερε πως χωρίς λεμόνι , δεν μπορούσε να γίνει . Γι αυτό αποφάσισε να κατέβει στην Καρδίτσα για λεμόνι . Και η Καρδίτσα απείχε 4 1/2 ώρες δρόμο από το χωριό!! Ο Πασιαλής έτρεξε εν τούτοις , πήρε το λεμόνι και μια φρέσκια εφημερίδα , και γύρισε πάλι τρέχοντας . Στο χωριό έφτασε το μεσημέρι .
''Ίδρωσες Γιωργούλη μου'' , του είπε η μάνα του , ''Επήγα στην Καρδίτσα μάνα'' απάντησε . ''Στην Καρδίτσα!!!'' και η γριά σταυροκοπήθηκε . Ασφαλώς εκείνη την μέρα ο Πασιαλής πραγματοποίησε παγκόσμιο ρεκόρ!!! .

Ήταν μια από τις ανθόσπαρτες ανοίξεις του 1898 , μια εποχή που ο κάμπος μοσχοβολά και το πράσινο χρωματίζει έντονα την ύπαιθρο .
Βοηθούσα τον πατέρα μου Αθανάσιο στο κόψιμο του χορταριού . Το αποθηκεύαμε για να θρέψουμε το χειμώνα τα ζώα . Κόβαμε όλη μέρα . Ο πατέρας θαυμάζει την αντοχή μου . Και προς το δειλινό για να με δοκιμάσει μου είπε χαϊδευτικά :
-Γιωργούλη , δεν πας να φέρεις το μουλάρι να φορτώσουμε το χορτάρι και να γυρίσουμε στο χωριό; Σηκώθηκα πρόθυμα να εκτελέσω τη διαταγή του . Αλλά το μουλάρι εξαγριώθηκε μόλις με είδε να πλησιάζω . Άρχισε να τρέχει και να τινάζεται . το κυνηγούσα κατά πόδας . Κάποτε κουράστηκε . Λαχάνιασε και ανάσαινε βαριά . Ανίκανο να τιναχτεί και να τρέξει μου παραδόθηκε . Το 'φερα στον πατέρα . Δεν ένοιωθα καθόλου κούραση . -Πατέρα πάρτο του είπα . Τώρα νοιώθω τη δύναμη που κρύβω μέσα μου . Θα πάω να λάβω μέρος στους αγώνες . -Ώρα καλή και με την ευχή μου ! , απάντησε ο πατέρας .Την άλλη μέρα κιόλας κατέβηκα στα Τρίκαλα , όπου και γράφτηκα στον εκεί Γυμναστικό Σύλλογο . Μια εβδομάδα αργότερα έλαβα μέρος σε αγώνα 20 χιλιομέτρων από το Χάνι Κεχαγιά της Βούλας ως τα Τρίκαλα . Είκοσι αθλητές τρέξαμε και ήλθα δεύτερος σε 1 ώρα και 29 λεπτά . Μου έδωσαν ένα μετάλλιο κι ένα δίπλωμα τιμής . Το πήρα κι έτρεξα από τη χαρά μου στο χωριό .
-Κοίτα πατέρα τι μου δώσανε . Στους άλλους αγώνες θα φροντίσω να έρθω πρώτος να μου δώσουνε καλλίτερα πράγματα . Μοιράζουν και αγάλματα και ασημένιες κούπες .

Ίσως σας φανεί υπερβολικό . 'Όμως είναι αλήθεια . Στον αγώνα που έλαβα μέρος το 1902 στην ίδια πάλι απόσταση των 20 χιλιομέτρων , από την Πόρτα Παζάρ ως τα Τρίκαλα , ενίκησα σε 1 ώρα και 11 λεπτά . Ήταν ΠΑΓΚΌΣΜΙΟ ρεκόρ για την εποχή εκείνη . Μου το 'λεγαν κατάπληκτοι οι Ελλανοδίκαι και δεν το πίστευα . ''Πασιαλή πρέπει να πας στη Λάρισα να πάρεις μέρος στους Πανελλήνιους αγώνες''. Πήρα λοιπόν μέρος στους Πανελλήνιους αγώνες , όπου στον δρόμο των 10 χιλιομέτρων εδίδετο ως έπαθλο ένα δίκκανο , που η θωριά του μ' έκαμε δυνατό από συγκίνηση . Μπορούσα να μην νικήσω ; Ενίκησα σε 33 λεπτά και 34 δευτερόλεπτα όλους τους τότε διάσημους και συστηματικούς αθλητές της Ελλάδος . Ο τότε Διάδοχος Κωνσταντίνος , ο οποίος ήταν μπροστά ως Πρόεδρος της Ελλανοδίκου Επιτροπής , μου έδωσε το δίκκανο και όταν μου έσφιξε το χέρι ένοιωσα μια αξέχαστη τρεμούλα . Έβαλα το δίκκανο επ' ώμου και μια και δυό πεζοπορία για το χωριό που απείχε 90 χιλιόμετρα από τη Λάρισα . Ο πατέρας με εφίλησε στο κούτελο στοργικά . ''Να μας ζήσεις Γιωργούλη και πάντα πρώτος να βγαίνεις ! μου είπε . Και η μάνα μου πέρασε στο λαιμό ένα χαϊμαλί να το φορώ στους αγώνες μου σαν φυλαχτό να μην με βασκάνουν τα μάτια του κόσμου . Το φορώ ακόμα για ενθύμιο κρατώντας πάντα την ευχή της μάνας .

Στα 1908 ο Πασιαλής παίρνει την απόφαση να τρέξει δοκιμαστικά τον Μαραθώνιο των 42 χιλιομέτρων . Έσπευσε στο Γυμναστικό Σύλλογο Τρικάλων : ''Υπάρχει κανείς να με ακολουθήσει ;'' ρώτησε . ''Πασιαλή σε έχουμε καμάρι στο Σύλλογο και ρωτάς αν υπάρχει κανείς ;'' Την άλλη μέρα από τη χαραυγή ο Πασιαλής ήταν στην κεντρική γέφυρα της πλατείας . Ένα αμάξι με τον ιατρό Αντώνιο Ιακωβάκη και πολλούς άλλους διαπρεπείς της κοινωνίας των Τρικάλων περίμενε . Στις 6 π.μ. ο Πασιαλής ξεκίνησε κατ' ευθεία προς την οδό Λαρίσης . Η πρωινή δροσιά , ο ανοιχτός ορίζοντας , τον έκαναν να πετά κυριολεκτικά και να μην λογαριάζει την απόσταση . Πότε πότε κοπάδια πρόβατα του έκλειναν τον δρόμο κι ο Πασιαλής δίχως χρονοτριβή , πηδούσε στα οργώματα και στα σπαρτά , αδιαφορώντας για την χρονοτριβή . Όταν έφτασε στο χάνι Κεχαγιά Βούλας , όπου υπολογίσθη ότι ήταν το 21ο χιλιόμετρο από Τρίκαλα προς Λάρισα , ο Πασιαλής με το ίδιο ανάλαφρο βήμα γύρισε . Όσο προχωρούσε τόσο επιτάχυνε το τρέξιμο του , λες και η απόσταση αντί να τον κουράζει , τον ζωντάνευε περισσότερο . Εκείνοι που τον παρακολουθούσαν δεν πίστευαν στα μάτια τους . Έφτασε στο στάδιο των Τρικάλων ύστερα από 2 ώρες 37 πρώτα και 18 δεύτερα λεπτά . Ένα ρεκόρ που κανείς στον κόσμο δεν είχε επιτύχει μέχρι της ημέρας εκείνης . Εάν τα ρεκόρ του Μαραθωνίου δρόμου αναγνωρίζονταν επισήμως , ο Πασιαλής ακόμα και σήμερα (1938) θα ήταν παγκόσμιος ρέκορντμαν .

Στα 1909 και μετά από πολλά ταξίδια , ο Πασιαλής ξαναμπαίνει στο καράβι , αυτή τη φορά για το Λονδίνο . Εκεί κάλεσε σε αγώνα 20 χιλιομέτρων στίβου , στο στάδιο Γουέμπλεϊ , τον διάσημο Τοράντο και τον φοβερό Τζάκ Σμίθ . Δεχτήκανε . Ο Τοράντο στην 14η στροφή έπεσε αναίσθητος , ο δε Σμίθ , ήρθε δεύτερος , αφού πρώτος τερμάτισε ο Πασιαλής , αφήνοντας τον πίσω περίπου τρεις στροφές . Οι Έλληνες του Λονδίνου παραφρόνησαν από την χαρά τους και τον πατριωτικό ενθουσιασμό . Βροχή τα δώρα στον Πασιαλή , που τα δεχότανε , μαζί με τα συγχαρητήρια , συγκινημένος .

Ο Γέρο Πασιαλής , όταν έτρεχε δρόμους μεγάλων αποστάσεων , συνήθιζε να σφίγγει ελαφρώς ένα μικρό φελλό , για να στηρίζει το σώμα του , ενώ στο δεξί του χέρι κρατούσε ένα μαντήλι για να καθαρίζει το πρόσωπό του . Πριν και μετά τον αγώνα , έκανε πάντοτε εντριβή με , καμφορέλαιο . Ενώ το βράδυ , παρέμενε πάντα ανάσκελα ξαπλωμένος στο κρεβάτι του , με τα πόδια στηριγμένα στο σίδερο του κρεβατιού του , για ένα τέταρτο , για να ξεκουραστεί το σώμα του και να επανέρθει το αίμα στη αρχική του θέση , λόγω της σωματικής διαταραχής . Το πρωί πλενότανε πάντοτε με κρύο νερό , ρίχνοντας αρκετό στο κεφάλι του . Προπονούταν τρεις φορές την εβδομάδα , μέρα παρά μέρα , και αναπαυόταν δύο μέρες πριν τον αγώνα . Η τροφή του ήτανε πάντα ελαφριά , απέφευγε τα τσιγαριστά φαγητά και έπινε κρασί μόνο το βραδάκι , 50 έως 80 δράμια . Έκανε συχνά μακρινούς περιπάτους και έτρωγε πολλά φρούτα . Το κυριότερο μυστικό του , ήτανε το γέλιο και η χαρά . Το διατηρούσε πάντα , ακόμα και στις πιο στενάχωρες μέρες της ζωής του .

Πηγές:

Χαρμαινα. χάρμα Το χωριό μας.

ΓΣΜΠ Γ Πασιαλής