Η Εύα Μάγκου-LaJiness ζει και εργάζεται στη Χαλκίδα εδώ και αρκετά χρόνια. Η καταγωγή της είναι από την Καρδίτσα, όπου έζησε τα παιδικά της χρόνια. Η ενασχόλησή της με το γράψιμο δεν είναι κάτι που προέκυψε τυχαία. Από τα παιδικά της χρόνια, έχει μάθει ν’ αποτυπώνει τις σκέψεις της στο χαρτί, κάτι για το οποίο την ενθάρρυνε ο πατέρας της από τότε που ήταν πολύ μικρή.
Με δύο μυθιστορήματα να έχουν εκδοθεί τον τελευταίο χρόνο και ένα ακόμη να βρίσκεται στα σκαριά, η Εύα Μάγκου-LaJiness έκανε αισθητή την παρουσία της στα τοπικά λογοτεχνικά δρώμενα και όχι τυχαία. Ο τρόπος γραφής, η φιλοσοφία της και αυτά που έχει να δώσει στο κοινό είναι ανεξάντλητα. Άρα, βρισκόμαστε σε αναμονή για περισσότερα…
– Με το που άρχισα να γράφω, οι γονείς μου που ήταν δάσκαλοι με ενθάρρυναν να αποτυπώσω γραπτά αυτά που έλεγα. Και έλεγα πάρα πολλά ψέματα ως παιδάκι, για τα οποία ο πατέρας μου δεν με μάλωνε, παρά μόνο με ενθάρρυνε να τα αποτυπώσω στο χαρτί.
Για πείτε μας ένα παράδειγμα;
– Μια φορά του είπα ότι πήγα στο σπίτι μιας φίλης μου και είχε στο εσωτερικό ένα πανέμορφο συντριβάνι με χρυσόψαρα. Ο πατέρας μου, που ήξερε καλά πως κάτι τέτοιο δεν υπήρχε σε κανένα σπίτι στην Καρδίτσα, μου είπε: “Τι ωραία που είναι όλα αυτά. Κάτσε να τα γράψεις για να τα διαβάζουμε μετά και να τα θυμόμαστε”. Κάπως έτσι ξεκίνησα να γράφω από πολύ μικρή ηλικία.
Υποθέτω σας ενθάρρυναν να διαβάζετε κιόλας.
– Μια φορά την εβδομάδα, τις Πέμπτες, πηγαίναμε με τον πατέρα μου σε ένα βιβλιοπωλείο που ο βιβλιοπώλης ήταν φίλος του (και αριστερός, κι εκείνη την εποχή ήταν δύσκολη για τους αριστερούς) και όση ώρα εκείνοι συζητούσαν, εγώ έκανα βόλτες σε όλο το βιβλιοπωλείο και ασχολούμουν με τα βιβλία. Κάθε Πέμπτη ήταν γιορτινή μέρα! Αγοράζαμε βιβλία και παραμύθια με το σκληρό εξώφυλλο διάφορων εκδοτικών οίκων, για παράδειγμα θυμάμαι τον οίκο “Οδυσσέα”.
Πιστεύετε ότι όλα αυτά βοήθησαν στις μετέπειτα φιλολογικές σπουδές, το μεταπτυχιακό και το διδακτορικό στο εξωτερικό;
– Θεωρώ πως ναι. Εάν δεν είχα μεγαλώσει με αυτό τον τρόπο, ίσως να μην είχα κάνει όλα όσα έκανα. Έχει μεγάλη σημασία ο τρόπος με τον οποίο μεγαλώνεις.
Ποιο ήταν το πρώτο σας δημιούργημα;
– Ήταν τα παραμυθάκια που έγραφα για την τοπική εφημερίδα. Λεγόταν “Νέος Αγών”, τα παραμύθια μου τα έβαζαν κάθε Κυριακή στην τρίτη σελίδα. Στη συνέχεια, στην ίδια εφημερίδα, άρχισα να γράφω για έρευνες σε εκπαιδευτικά θέματα, ενώ είχα κάνει και μια έρευνα για τα ναρκωτικά στην περιοχή της Καρδίτσας.
Άρα είχατε και δημοσιογραφική ενασχόληση.
– Η μικρότερή μου ξαδέλφη πέθανε από ναρκωτικά ενώ εγώ ήμουν ήδη εκπαιδευτικός. Αυτό ήταν το έναυσμα. Και μάλιστα η έρευνα ήταν αρκετά καλή που ενόχλησε. Άρχισα τότε να δέχομαι και διάφορα απειλητικά τηλεφωνήματα.
Σκεφτήκατε ποτέ να κάνετε αυτή την δεξιότητά σας, το ταλέντο στο γράψιμο, επάγγελμα;
– Ξέρω καλά ότι με το γράψιμο δεν ζεις. Δεν υπάρχει περίπτωση. Για να προχωρήσεις πρέπει να έχεις δικό σου εκδοτικό οίκο ή χορηγό. Παράλληλα, έχω την άποψη ότι, κάποιο ταλέντο που μας δόθηκε από το Θεό δεν πρέπει να το εκμεταλλευόμαστε για χρήματα.
Ποιο ήταν το πρώτο σας μυθιστόρημα και πόσα (και ποια) ακολούθησαν;
– Το πρώτο μυθιστόρημα ήταν το “Κυνηγώντας το χρόνο”. Οφείλω να πω ότι πρόκειται για το …γεφύρι της Άρτας καθώς μέχρι και τη γυναίκα του πρωτομάστορα …έθαψα. Ξεκίνησα να το γράφω για εμένα. Το βράδυ έγραφα, το πρωί ασχολούμουν με το φροντιστήριο ξένων γλωσσών που είχα και το απόγευμα δίδασκα. Όταν το τελείωσα και το έστειλα σε εκδοτικό οίκο, μετά από παρότρυνση φίλων μου, ‘έφαγα την πρώτη πόρτα’. Μου είπαν ότι είμαι νέα συγγραφέας και δεν εκδίδουν νέους συγγραφείς. Και τότε απάντησα με αφέλεια “Μα είμαι 50 χρονών, πόσο παραπάνω να περιμένω;”
Πως επιλέγετε τα θέματα των μυθιστορημάτων σας;
– Το “Κυνηγώντας το χρόνο” είναι η ιστορία της Ελλάδας από το 1890 έως το 1990, -χωρίς ιστορικά στοιχεία μεν αλλά με την ιστορία της Ελλάδας σαν ‘μπακγκράουντ’-, μέσα από τη ζωή δύο οικογενειών. Η μία δημοκρατών και η άλλη πλουσίων. Κύριο πρόσωπο είναι η Ειρήνη, μια κοπέλα η οποία από την αρχή του βιβλίου αυτοκτονεί. Στην ουσία όμως κανείς δεν ξέρει εάν αυτοκτόνησε η Ειρήνη ή αν ήταν μόνο η συγγραφέας που έγραφε σε κάποιο φοιτητικό καφενείο, βλέποντας τον εαυτό της μέσα από καθρέπτες. Αυτό δεν το έχω αποφασίσει ούτε κι εγώ για να πω την αλήθεια. Ο Χρόνος κατά τους ‘μύστες’ κάποιες στιγμές μέσα από το παιχνίδισμα των διαστάσεων μορφοποιείται. Όσοι μπορούν να τον δουν σαν υλικό πλάσμα, σαν πεταλούδα, και τον αγγίξουν περνούν στην αιωνιότητα. Η Ειρήνη τον βλέπει σε ένα φανάρι, τον αναγνωρίζει και απλά πηδάει απ τον έκτο όροφο ενός κτιρίου για να τον πιάσει πριν χάσει και πάλι την υλική του υπόσταση. Είναι αυτοκτονία τελικά αυτό ή πέρασε στην Αιωνιότητα; Ο ορθολογιστής θα επιμείνει στην αυτοκτονία ο ονειρευτής πως πέρασε στην Αιωνιότητα. Εγώ πιστεύω πως το υλικό της σώμα πέθανε αλλά η Ψυχή της πέρασε στην Αιωνιότητα μιας και η Ειρήνη υπάρχει σαν υπόσταση στο μυθιστόρημά μου…
Το ‘’Αλμπάνο και Χούλια’’ είναι η ιστορία της Ελλάδας την εποχή του 1970, -έχω επιλέξει το 1970 γιατί εκείνη η χρονιά ήταν που τέλειωσα την έκτη δημοτικού, κομβική χρονιά για όσους πρόφτασαν τις εξετάσεις εισαγωγής στο γυμνάσιο-, όταν από τη μία πλευρά μας τραβούσε η Δύση και από την άλλη η Ανατολή. Από τη μία πλευρά μας τραβούσαν τα ιταλικά τραγούδια του Αλμπάνο και από την άλλη στέναζε ο κόσμος στα θερινά σινεμά, με τις περιπέτειες της Τουρκάλας Χούλια. Όλα αυτά περνούν μπροστά μας μέσα από τα μάτια μιας πιτσιρίκας που τελειώνει την έκτη δημοτικού, η οποία δεν τα έχει καλά με τον εαυτό της, καθώς έχει κάποια παραπάνω κιλά σε σχέση με τις ξαδέλφες της που είναι ιδιαίτερα προσεγμένες. Μέσα στην χρονιά η Λήδα γίνεται από ατσούμπαλο παιδάκι μια πεταλούδα έτοιμη να γευτεί την εφηβεία…
Κάποια στιγμή, στα τέλη Αυγούστου, βρίσκεται για διακοπές στονΠλαταμώνα και εκεί γνωρίζει τον πρώτο έρωτα, ένα συνομήλικο αγοράκι που της φτιάχνει το πορτρέτο. Συνεχίζουν να είναι μαζί κατά την διάρκεια των διακοπών και ένα δελφίνι τους κάνει παρέα. Φεύγοντας το κορίτσι, το αγοράκι -που είναι σε αναπηρική πολυθρόνα- την πηγαίνει μέχρι το τρένο και εκεί της χαρίζει το πορτρέτο που της είχε φτιάξει και δίνουν αμοιβαία υπόσχεση πως δεν θα χαθούν ποτέ και θα είναι για πάντα μαζί. Μπαίνοντας όμως στο τρένο, το πορτρέτο και το τηλέφωνό του της πέφτουν και το αγοράκι προσπαθεί να σηκωθεί και να τρέξει πίσω από το τρένο για να της το ξαναδώσει, χωρίς να τα καταφέρει. Κι έτσι χάνεται η πρώτη αγάπη, ή μήπως ο Χρόνος σχεδιάζει πολύπλοκα σενάρια;
Η επόμενη κίνησή σας ποια είναι;
– Το τελευταίο μου βιβλίο, το ‘Συνεξέλιξη Εντός’, είναι η ιστορία δύο διαφορετικών ανθρώπων. Η μία ζει την δεκαετία του ’70 και η άλλη στο 2030. Εκεί, στο 2030, δύο άνθρωποι αδέλφια Ελληνικής καταγωγής, χάνουν την οικογένειά τους και μένουν οι δυο τους. Προβαίνοντας σε πειράματα μεταστέγασης συνείδησης για να ειδοποιήσουν τους αγαπημένους τους να μην κάνουν την λάθος κίνηση, το πείραμα πετυχαίνει η συνείδηση της πρωταγωνίστριας μεταφέρεται σε άλλο σώμα. Σε λάθος σώμα και λάθος χρόνο όμως! Αντί να μεταφερθεί στο σώμα του αδελφού της δυο μήνες πριν, μεταφέρεται στο σώμα μιας άλλης Ελληνίδας πενήντα τόσα χρόνια πριν! Άντε να εξηγήσει η γυναίκα του 2030 στην νεαρή του 1976 πως είναι ανάγκη να στείλει αμέσως ένα email για να ειδοποιήσει κάποιον να μην κάνει την λάθος διαδρομή! Οι δυο πρωταγωνίστριες έχουν την ευκαιρία να αλλάξουν τους κόσμους τους αλλά και να εξελιχθούν τα συναισθήματά τους εντός του σώματος της μιας που κατοικούν και οι δυο. Μια συγκατοίκηση ιδιαίτερα δύσκολη όταν η νεαρή του 70 ‘ακούει φωνές’ που της μιλάνε για το μέλλον και πράγματα παλαβά όπως για παράδειγμα το ‘ίντερνετ’! Δεν θα πούμε τώρα περισσότερα γι αυτό το μυθιστόρημα, γιατί είναι κάτι που βρίσκεται σε εξέλιξη, μπορείτε όμως να παρακολουθείτε την ιστορία μιας και ανεβάζω τα κεφάλαια στο site μου.
Θεωρείτε πως υπάρχει σήμερα ενδιαφέρον για το βιβλίο ή έχει παρέλθει η εποχή του διαβάσματος;
– Δυστυχώς η εποχή του διαβάσματος έχει παρέλθει καθώς τα βιβλία έχουν αντικατασταθεί από τα κομπιούτερς και τα παιχνίδια. Μακάρι τα παιδιά να διάβαζαν. Στο σχολείο έχουμε βιβλία και προσπαθούμε να βρούμε τρόπους να τα κάνουμε ελκυστικά στους μαθητές για να τα πάρουν… Δεν τα ήθελαν!
Εκτός από λογοτεχνία έχετε γράψει κάτι άλλο;
– Εκτός των μυθιστορημάτων έχω γράψει αρκετούς στίχους σε Ελληνικά και Αγγλικά, κάποια έχουν γίνει και τραγούδια που μπορείτε να βρείτε στο youtube. Έχω γράψει επίσης στα Αγγλικά, παραμύθια βασισμένα επάνω σε γραμματικά φαινόμενα, καθώς και κάποια θεατρικά.
Τα δυο μυθιστορήματα, “ΚΥΝΗΓΩΝΤΑΣ ΤΟΝ ΧΡΟΝΟ” και “ΑΛ ΜΠΑΝΟ ΚΑΙ ΧΟΥΛΙΑ” μπορείτε να:
Διαβάσετε κάποια κεφάλαια στο site της συγγραφέως
–αγοράσετε από επιλεγμένα βιβλιοπωλεία της Χαλκίδας ή
–επικοινωνώντας με την ίδια εδώ:
ή και εδώ:
για να τα προμηθευτείτε.
Το τρίτο μυθιστόρημα (για το οποίο αναζητούνται χορηγοί) μπορείτε να διαβάσετε κάποια κεφάλαια του εδώ:
Ενδεικτική κριτική αναγνώστη
Για το “Αλ Μπάνο και Χούλια”
«Η Ελλάδα της δεκαετίας του ’70, με όλα τα προβλήματα, τις αντιθέσεις αλλά και την εταιρόκλητη πολιτιστική ταυτότητα, περνάει ανάγλυφα μέσα από τις σελίδες του μυθιστορήματος “Αλ Μπάνο και Χούλια”.
Δύο βασικές αντιθέσεις: Η χώρα που θέλει να κοιτάζει προς τη Δύση, μιμούμενη ρυθμούς όπως τα τραγούδια του Αλ Μπάνο και από την άλλη πλευρά, η Ελλάδα που λοξοκοιτάζει προς την Ανατολή, αφού εκείνην έχει μέσα στα ακούσματά της αλλά και την νοοτροπία της, κλαίγοντας με τα βάσανα της Τουρκάλας Χούλια.
Και όλα αυτά, δοσμένα με άριστο τρόπο, από τον λεκτικό και συναισθηματικό κόσμο της Εύας Μάγκου, η οποία, ξεκάθαρα έχει σπουδάσει το θέμα και δεν το έχει αντιμετωπίσει μόνο από την λογοτεχνική του πλευρά.
Και μέσα σ’ όλα αυτά, η Λήδα, ένα παιδάκι της εποχής (στην ουσία έχει λάβει χαρακτηριστικά προσώπων οικείων στην συγγραφέα), μέσα από τα μάτια του οποίου και με τις λογοτεχνικές της ικανότητες, η Εύα μας ταξιδεύει πίσω στο χρόνο, μέσα από ευχάριστες εικόνες, αριστοτεχνική λογοτεχνική πλοκή και γνώση της εποχής στον απόλυτο βαθμό της.
Αξίζει να το διαβάσει κανείς περισσότερο από μία φορά!»
evialead.gr 
