 |
| ΦΩΤΟ: EUROKINISSI/ΤΑΤΙΑΝΑ ΜΠΟΛΑΡΗ |
Συντάκτης: Νίκος Σάνσης
Όταν πρώτο άκουσα αυτό το νοσταλγικό τραγούδι με τον Λουκιανό Κηλαηδόνη δεν ξέρω γιατί, δάκρυσα μα και ακόμα δακρύζω. Έτσι, με έναν καλό φίλο χθες βράδυ, Νίκο και αυτόν, πιάσαμε την κουβέντα. Κάναμε μια αναδρομή σε αυτή την φορτωμένη από γεγονότα, τραγωδίες, πτωχεύσεις, πατρίδα.
Στα 400 χρόνια που ο Γραικός γδάρθηκε από Τούρκους Ενετούς και πάει λέγοντας. Και μετά για για τα 153 χρόνια, δηλαδή από το 1821 έως το 1974. Γιατί κακά τα ψέμματα ουσιαστικά είμαστε ελεύθεροι χωρίς μεγάλα επώδυνα γεγονότα τα τελευταία μετά το 1974.
Με ανάπτυξη με πρόοδο με κάποια έστω υπόσταση, χωρίς βέβαια να σταματούν οι γύρω εντάσεις π.χ. Τουρκικό, Κυπριακό, Μακεδονικό κλπ. και την τελευταία οικονομική κρίση 10 χρόνια τώρα. Κάναμε μια αναδρομή στις τόσες πτωχεύσεις και στους δανεισμούς.
Κάναμε μια αναδρομή στους τόσους πολέμους. Στους εμφυλίους, και ειδικά στον τραγικό που ακόμα μας σημαδεύει του 1946 έως 1949. Κάναμε μια αναδρομή στα τόσα κινήματα και δικτατορίες που παραχάραξαν θετικά ή αρνητικά την ιστορία. Στις εξορίες και στην
μετανάστευση χαρακτηριστικά δύσκολων στιγμών για χθεσινούς καθημερινούς ανθρώπους, λόγιους και ανήσυχα νιάτα.
Κάναμε μια αναδρομή στις μεγάλες πολιτικές προσωπικότητες που πέρασαν και πρόσφεραν, όπως Τρικούπης, Βενιζέλος Καραμανλής Παπανδρέου. Μα και σε αυτές που τον πόνεσαν και τον έβλαψαν. Κάναμε μια αναδρομή στην κατάρα που λεγότανε ξενόφερτη μοναρχία που τόσο παίδεψε αυτή τη χώρα.
Τολμήσαμε και αγγίξαμε τον σκοτεινό και συμβιβαστικό στα δύσκολα για την πατρίδα χρόνια ρόλο της Εκκλησίας σε ένα λαό με τόσο θρησκευτικό πάθος. Και καταλήξαμε στο συμπέρασμα πως πάντοτε ήμασταν ένα μικρό έθνος παρασυρμένο από στραγγαλιστικές
επιρροές των μεγάλων δυνάμεων. Ποτέ μόνοι ελεύθεροι, με υπόσταση με αυτάρκεια δυνάμεων, με περισυλλογή και αποτελεσματικότητα. Μια πορεία με τεθλασμένες γραμμές επηρεασμένη πιθανόν και από τον ατίθασο αυτό χαρακτήρα μας, που έχει μερίδα ευθύνης.
Όμως αυτό το μικρό κομμάτι ποτέ δεν έμεινε μόνο ήρεμο με κανόνες σωστούς από την αρχή για να προκόψει, να σταθεί στα πόδια του.
Και αναρωτιόμαστε τι χρώμα πρέπει να έχει το αυριανό ξημέρωμα για να χαμογελάσουν ξανά τα χείλη τα δικά μας, μα κυρίως πια αυτά των παιδιών μας...
Πηγή: http://www.efsyn.gr/
