Επισκεφτήκαμε και συναντήσαμε την ιστορία του ελληνικού kickboxing.
Από τα σχολικά βιβλία έμαθα τη λέξη Μέκκα, που κυριολεκτικά είναι η ιερότερη πόλη για τους μουσουλμάνους, αλλά μεταφορικά ίσως χρησιμοποιείται ακόμα πιο συχνά, για να δηλώσει έναν ιερό προορισμό για κάθε άνθρωπο ανάλογα με τις πεποιθήσεις του, θρησκευτικές ή μη. Για μένα υπάρχουν καμιά δεκαριά «Μέκκα», για διαφορετικούς λόγους η καθεμιά - πίστη, διασκέδαση, ποδόσφαιρο και άλλες επτά. Ευτύχησα, σχετικά πρόσφατα, να επισκεφθώ τη Μέκκα της πίστης -και όχι τόσο του ορθόδοξου χριστιανισμού, στα δικά μου μάτια τουλάχιστον- δηλαδή το Άγιο Όρος. Ενώ, πριν μερικά εικοσιτετράωρα, έσβησα άλλη μία «Μέκκα» από τη λίστα μου: τη Μέκκα του ελληνικού kickboxing.
Όταν πρωτασχολήθηκα με το «kick» και αφού έμαθα να ξεχωρίζω το ντιρέκτ απ' το κροσέ, είχε έρθει η ώρα για το θεωρητικό κομμάτι της εκπαίδευσής μου. Περνώντας μερόνυχτα ολόκληρα διαβάζοντας και βλέποντας βιντεάκια στο Ίντερνετ, για αυτό το άθλημα, έμαθα ότι ο άνθρωπος στον οποίο χρωστούσα αρκετά από αυτά τα οποία μάθαινα είχε σχολή kickboxing, σε έναν δρόμο από τον οποίο περνούσα σχεδόν καθημερινά για να πάω στο σπίτι μου, σε μια τύπου στοά, στην οδό Αμαλιάδος 17 στους Αμπελόκηπους (Αθήνα). Εκεί είχε -και έχει- το γυμναστήριό του ο δάσκαλος των δασκάλων, όπως τον αποκαλούν, ο 67χρονος πια Γιώργος Μάλλιος.
Χαρακτηριστική φιγούρα, ντυμένος αθλητικά, καθισμένος σε ένα γραφείο δίπλα στο ρινγκ που γράφει Mallios Team και καπνίζοντας ένα τσιγάρο, ο δάσκαλος περιμένει να ετοιμαστούν οι αθλητές του για να ξεκινήσουν την προπόνηση. Αυτοί όμως θέλουν πρώτα να τους πει μία ιστορία - από τις πολλές που έχει να διηγηθεί. Ανάμεσα στα κύπελλα, στις τιμητικές πλακέτες και τις άπειρες φωτογραφίες από αγώνες -δικούς του και πρωταθλητών του- ο «πατριάρχης» του kickboxing εξιστορεί πώς έχασε την κάτω οδοντοστοιχία του. Έπαιζε έναν αγώνα στον Ατλάντικ Σίτι των ΗΠΑ και δέχθηκε ένα γερό χτύπημα από τον αντίπαλο. «Η ζωή μου όλη, αγόρι μου, είναι αυτό το πράγμα» λέει και εννοεί το box και το kickboxing.
Ο δάσκαλος Γιώργος Μάλλιος ξεκίνησε την πυγμαχία όταν ήταν 13 χρονών. Τότε ήταν που άφησε το Μαυρομμάτι Καρδίτσας, από όπου κατάγεται, επειδή ο πατέρας του που ήταν δάσκαλος πήρε μετάθεση για την Αθήνα. «'Ηρθαμε στο Μπραχάμι. Ήθελα να ασχοληθώ με κάτι δυναμικό, μιας και μικρός τσακωνόμουν συνέχεια. Ξεκίνησα την πυγμαχία στον Εθνικό Αθηνών και, παρόλο που ο πατέρας μου δεν ήθελε να ασχοληθώ με αυτό το πράγμα - με τιμωρούσε κάθε φορά που με έβλεπε πρησμένο ή μελανιασμένο, όταν βγήκα πρωταθλητής στη Β' κατηγορία πυγμαχίας και το έγραψαν στην εφημερίδα, τότε το έδειχνε στους φίλους του και καμάρωνε».
VICE: Το kickboxing πώς προέκυψε στη ζωή σου δάσκαλε, αφού ξεκίνησες από την πυγμαχία;
Γιώργος Μάλλιος: Λίγο μετά την πυγμαχία, ξεκίνησα ένα είδος καράτε, το τανκ σου ντο, στην αμερικανική βάση στο Καλαμάκι. Κάποια στιγμή, λοιπόν, όταν ήρθα στους Αμπελόκηπους -έμενα στον Λυκαβηττό- είδα κάποια παιδιά με κάτι μπλούζες που έγραφαν τανκ σου ντο. Είχα ήδη μαύρη ζώνη στο τανκ σου ντο και τους ρώτησα πού έκαναν προπόνηση. «Αμαλιάδος 17», είπαν. Ήρθα λοιπόν στον χώρο όπου βρισκόμαστε τώρα και γνώρισα τον δάσκαλό τους, τον Νίκο Αποστολόπουλο, με τον οποίο γίναμε πολύ καλοί φίλοι κιόλας. Κάποια μέρα, τον Δεκέμβρη του 1976, μου πρότεινε να πάμε μια εκδρομή για ένα Σαββατοκύριακο και να επισκεφθούμε την κοπέλα του. Δεν πήγα. Τη Δευτέρα που ήρθα στη σχολή για μάθημα, βρήκα πέντε άτομα απ' έξω και μια κοπέλα να κλαίει. «Ο δάσκαλος σκοτώθηκε», είπε. «Έπεσε με το αυτοκίνητο στη θάλασσα». Να μη στα πολυλογώ, κράτησα εγώ τη σχολή.
Σχεδόν έναν χρόνο μετά, διάβασα σε μια εφημερίδα για έναν Ελληνοκαναδό Κωνσταντίνο Λιακόπουλο, ο οποίος έκανε kickboxing. Δεν ήξερα τι είναι αυτό το πράγμα και τον πήρα τηλέφωνο. Κάπως έτσι έμαθα για το kickboxing, το οποίο τότε παιζόταν μόνο από τη μέση και πάνω (full contact). Συνεργάστηκα με τον Κ. Λιακόπουλο, διοργανώσαμε τους πρώτους αγώνες και έτσι διαδόθηκε το άθλημα σιγά-σιγά. Αργότερα δημιούργησα την ΠΕΚ (Πανελλήνια Ένωση Kickboxing) -σημερινή ΠΟΚ (Πανελλήνια Ομοσπονδία Kickboxing)- αλλά όταν μπήκε το οικονομικό κομμάτι στη μέση δεν συνέχισα. Αυτό που κάνω είναι η ζωή μου όλη. Αν το έκανα για τα χρήματα θα είχα δισεκατομμύρια. Έχω τα βασικά όμως και είμαι καλά. Μπροστά σε αυτό που κάνω δεν βάζω τα λεφτά. Όλη μου η πληρωμή είναι ο σεβασμός που βλέπω προς το όνομά μου. Να πηγαίνω την Κυριακή στο Μοναστηράκι και να μου ζητάνε να βγάλουμε μια φωτογραφία. Αυτή είναι η πληρωμή μου και δεν το αλλάζω με κανένα οικονομικό όφελος.
Όταν μπήκα στο γυμναστήριό σου, οι μαθητές σού ζητούσαν να τους πεις ιστορίες από τα παλιά. Συμβαίνει συχνά αυτό φαντάζομαι. Ποια ιστορία ξεχωρίζεις να μου πεις όμως;
Τα παιδιά θέλουν να ακούνε ιστορίες και έχω πολλές είναι η αλήθεια. Θυμάμαι, τα παλιά τα χρόνια, που ήταν πιο σκληρά, έρχονταν κόσμος εδώ για να λύσουν λογαριασμούς και να κάνω τον διαιτητή. Έρχονταν άνθρωποι της νύχτας, άφηναν τα όπλα τους σε ένα ντουλαπάκι κι εγώ έπρεπε να τους βάζω σε τάξη μετά. Κάποτε λοιπόν, πριν από 15 χρόνια νομίζω, για παρόμοιο λόγο, ήρθαν εδώ καμιά 100αριά Κούρδοι για να «αναμετρηθούν» οι δύο καλύτεροί τους. Είχε γίνει το έλα να δεις και τελικά τους ανακήρυξα ισόπαλους, αν και ο ένας ήταν πιο δυνατός.
Εσύ, πότε σταμάτησες να παίζεις αγώνες;
Επαγγελματικά, τελευταία φορά έπαιξα πριν από οκτώ χρόνια και μου κακοφάνηκε που σταμάτησα. Βάζω ακόμα γάντια όμως. Εδώ μέσα, στη σχολή, παίζω καθημερινά με τους μαθητές μου. Αν δεν μπορώ να βάλω γάντια, τότε δεν θέλω να υπάρχω. Θα ήθελα να παίζω επίσημα ακόμα, όσο δεν φαντάζεσαι, αλλά θα λένε «τι θέλει να αποδείξει στα 67 του» - δικαίως κιόλας. Δεν έχω να αποδείξω τίποτα, αλλά προσκαλώ -όχι προκαλώ- τον οποιονδήποτε να έρθει εδώ και να παίξουμε, να το χαρούμε.
Η καλή σου κίνηση, ως αθλητής, ποια ήταν;
Μου άρεσε να «κοροϊδεύω» τον αντίπαλο, να κάνω αποφυγές και να παίρνω απλά τα σημεία. Δεν ήμουν παίκτης του νοκ-άουτ. «Το box είναι σκάκι, είναι τέχνη», έλεγε ο προπονητής μου στην πυγμαχία κάποτε, ο Giovanni. To θέμα είναι να κερδίζεις χωρίς να ματώνεις. Δεν είναι μόνο μάχη το ρινγκ. Μάχη κάνουν τα κριάρια.
Το παρατσούκλι του δασκάλου είναι «λύκας» - από το λύκος, εξού και το τατουάζ.
Είχες άλλους σοβαρούς τραυματισμούς, εκτός από το σπάσιμο των κάτω δοντιών που είπες πιο πριν;
Νομίζω ο πιο σοβαρός ήταν όταν έσπασα τη μύτη μου σε έναν αγώνα και μετακινήθηκε πέντε πόντους.
Πλέον, έχεις σταματήσει να βρίσκεσαι στη γωνία του ρινγκ όταν παίζουν οι αθλητές της σχολής σου. Βλέπω τον γιο σου, τον Γρηγόρη, στο πόστο σου.
Ευτύχησα να βγάλω έναν γιο, ακριβώς όπως τον ονειρευόμουν. Θα σου πω άλλη μια ιστορία για αυτό. Όταν η γυναίκα μου ήταν έγκυος, στον ένατο μήνα, πήγα να παρακολουθήσω κάτι αγώνες πυγμαχίας. Εκεί, έκανα τον σταυρό μου και είπα «Παναγία μου, κάνε να είναι αγόρι» -δεν ξέραμε νωρίτερα το φύλο τότε- «και να τον δω να παίζει έναν τελικό box». Έτσι κι έγινε. Είδα τον Γρηγόρη σε τελικό πανελλήνιου πρωταθλήματος πυγμαχίας Α' κατηγορίας, στην εθνική ομάδα και τώρα είναι ένας από τους καλύτερους προπονητές που υπάρχουν. Είναι αυτός στη γωνία τώρα κι έχει τους αθλητές του. Άλλωστε, δεν με πολυ-θέλει στη γωνία, επειδή παρασύρομαι και φωνάζω.
Πόσους μαθητές προπονείς σήμερα;
Έχω γύρω στους 90.
Έχεις βγάλει πολλούς πρωταθλητές, ανάμεσα στους οποίους κι ο Μιχάλης Ζαμπίδης. Τι έχεις να θυμάσαι από τον Μιχάλη; Ήταν αυτή η μεγαλύτερη επιτυχία σου ως προπονητής;
Με τον Ζαμπίδη φτάσαμε στην κορυφή του κόσμου και σε αυτόν οφείλεται το ότι έγινε γνωστό το kickboxing στην Ελλάδα, άσχετα αν χαλαστήκαμε στην πορεία επειδή δεν τα βρήκαμε σε κάποια πράγματα. Φθάσαμε να παίξουμε μαζί στο Τόκιο, στη «Μέκκα» του Κ-1, ένα όνειρο για κάθε αθλητή και προπονητή.
Η μεγαλύτερη επιτυχία μου όμως είναι ο Alin Panaite και την ιστορία του, που θα σου πω τώρα, δεν την ξέρει σχεδόν κανένας. Το '84, λοιπόν, θυμάμαι έριχνε χιόνι στην Αθήνα και έξω από τη σχολή περίμενε ένας Ρουμάνος που φορούσε σαγιονάρες. Τον είχε βρει κάποιος στην Ομόνοια να τριγυρνάει, κρατώντας ένα χαρτί που έγραφε το όνομά μου και τη διεύθυνση της σχολής μου. Τον έβαλα εδώ να κοιμηθεί, του βρήκα δουλειά και, για να μη στα πολυλογώ, αυτή τη στιγμή έχει γυμναστήρια στη Ρουμανία, με παγκόσμιους πρωταθλητές, στα οποία το όνομα Mallios και η ελληνική σημαία έχουν περίοπτη θέση. Αυτόν τον άνθρωπο τον έχω σαν γιο μου.
Τι άλλο θυμάσαι από τους χιλιάδες μαθητές που πέρασαν κατά καιρούς από εδώ και έγιναν πρωταθλητές και δάσκαλοι;
Έχω να θυμάμαι χιλιάδες σημερινούς δασκάλους που γαλουχήθηκαν εδώ, αλλά αυτοί που εκτιμώ μετρώνται στα δάχτυλα των δύο χεριών. Δυστυχώς δεν υπάρχει ταπεινότητα. Ξέρεις, δεν είμαστε τίποτα το σπουδαίο για να το παίζουμε αρχιδάσκαλοι. Ο άνθρωπος δικαιούται να κοιτάει τον άλλον αφ' υψηλού, μόνο αν είναι να του δώσει το χέρι του επειδή έχει πέσει κάτω. Δεν παραπονιέμαι όμως. Νιώθω τόσο γεμάτος. Παρόλο που δεν έχω λεφτά στην άκρη ή περιουσία, δεν υπάρχει κάτι ζηλεύω, για το οποίο να πω «αχ, δεν το έκανα».
Έχεις άλλα παιδιά δάσκαλε, εκτός από τον Γρηγόρη;
Έχω μια κόρη, 27 ετών.
Ασχολήθηκε με τον «κλάδο»;
Για λίγο. Δεν «το είχε». Έπαιξε όμως τρία παιχνίδια.
Έχεις και δύο εγγόνια από τον Γρηγόρη, ένα αγόρι και ένα κορίτσι. Θα ήθελες να δεις κάποιο στο ρινγκ;
Εδώ υπάρχει ένα πρόβλημα. Ο γιος μου και η νύφη μου δεν θέλουν με τίποτα. Είναι όνειρό μου όμως. Τον εγγονό μου, τον λένε μάλιστα και αυτόν Γιώργο Μάλλιο. Δεν γίνεται ένας Γιώργος Μάλλιος, λοιπόν, να μην ασχοληθεί με το box ή το kickboxing. Έστω να μάθει, ας μην παίξει αγώνα - αν και θα 'θελα πολύ να τον δω να αγωνίζεται.
Πώς είναι η καθημερινότητά σου;
Όλη τη μέρα είμαι εδώ μέσα. Έρχομαι στις 9 το πρωί, βάζω φόρμες και κάνω τουλάχιστον μία ώρα προπόνηση, για μένα. Μετά κάνω μάθημα μέχρι τις 12 το μεσημέρι και από τις 3 μ.μ. και μετά έχω πάλι μαθήματα και βάζω γάντια με τους μαθητές μου. Όταν δεν θα μπορώ να τα κάνω όλα αυτά, δεν θέλω να υπάρχω. Είναι η ψυχοθεραπεία μου, ο τρόπος να ξεχνιέμαι. Αν δεν υπήρχε αυτό, ίσως ήμουν εντελώς άλλος άνθρωπος, ίσως βρισκόμουν στη φυλακή. Έχω περάσει δύσκολα. Τη μάνα μου δεν τη γνώρισα ποτέ, ο πατέρας μου πέθανε στα 62 του και ο αδερφός μου το ίδιο, όταν ήταν 19 χρονών. Βγήκα όμως καλός μέσα από τις κακουχίες και επειδή είχα αυτό το πράγμα να ξεδίνω. Εδώ μέσα, λοιπόν, είναι το πρώτο μου σπίτι κι όχι εκεί που μένω.
Σκέφτηκες ποτέ να φύγεις από αυτόν τον χώρο όπου βρίσκεται η σχολή σου;
Μέχρι τώρα, ποτέ. Τον Αύγουστο όμως, που παίρνω σύνταξη, θέλω να πάω στο χωριό μου και να ανοίξω ένα γυμναστήριο στην Καρδίτσα. Θέλω να επιστρέψω στο Μαυρομμάτι κι εδώ να αναλάβει ολοκληρωτικά ο γιος μου.
Χαρακτηριστική φιγούρα, ντυμένος αθλητικά, καθισμένος σε ένα γραφείο δίπλα στο ρινγκ που γράφει Mallios Team και καπνίζοντας ένα τσιγάρο, ο δάσκαλος περιμένει να ετοιμαστούν οι αθλητές του για να ξεκινήσουν την προπόνηση. Αυτοί όμως θέλουν πρώτα να τους πει μία ιστορία - από τις πολλές που έχει να διηγηθεί. Ανάμεσα στα κύπελλα, στις τιμητικές πλακέτες και τις άπειρες φωτογραφίες από αγώνες -δικούς του και πρωταθλητών του- ο «πατριάρχης» του kickboxing εξιστορεί πώς έχασε την κάτω οδοντοστοιχία του. Έπαιζε έναν αγώνα στον Ατλάντικ Σίτι των ΗΠΑ και δέχθηκε ένα γερό χτύπημα από τον αντίπαλο. «Η ζωή μου όλη, αγόρι μου, είναι αυτό το πράγμα» λέει και εννοεί το box και το kickboxing.
Ο δάσκαλος Γιώργος Μάλλιος ξεκίνησε την πυγμαχία όταν ήταν 13 χρονών. Τότε ήταν που άφησε το Μαυρομμάτι Καρδίτσας, από όπου κατάγεται, επειδή ο πατέρας του που ήταν δάσκαλος πήρε μετάθεση για την Αθήνα. «'Ηρθαμε στο Μπραχάμι. Ήθελα να ασχοληθώ με κάτι δυναμικό, μιας και μικρός τσακωνόμουν συνέχεια. Ξεκίνησα την πυγμαχία στον Εθνικό Αθηνών και, παρόλο που ο πατέρας μου δεν ήθελε να ασχοληθώ με αυτό το πράγμα - με τιμωρούσε κάθε φορά που με έβλεπε πρησμένο ή μελανιασμένο, όταν βγήκα πρωταθλητής στη Β' κατηγορία πυγμαχίας και το έγραψαν στην εφημερίδα, τότε το έδειχνε στους φίλους του και καμάρωνε».
VICE: Το kickboxing πώς προέκυψε στη ζωή σου δάσκαλε, αφού ξεκίνησες από την πυγμαχία;
Γιώργος Μάλλιος: Λίγο μετά την πυγμαχία, ξεκίνησα ένα είδος καράτε, το τανκ σου ντο, στην αμερικανική βάση στο Καλαμάκι. Κάποια στιγμή, λοιπόν, όταν ήρθα στους Αμπελόκηπους -έμενα στον Λυκαβηττό- είδα κάποια παιδιά με κάτι μπλούζες που έγραφαν τανκ σου ντο. Είχα ήδη μαύρη ζώνη στο τανκ σου ντο και τους ρώτησα πού έκαναν προπόνηση. «Αμαλιάδος 17», είπαν. Ήρθα λοιπόν στον χώρο όπου βρισκόμαστε τώρα και γνώρισα τον δάσκαλό τους, τον Νίκο Αποστολόπουλο, με τον οποίο γίναμε πολύ καλοί φίλοι κιόλας. Κάποια μέρα, τον Δεκέμβρη του 1976, μου πρότεινε να πάμε μια εκδρομή για ένα Σαββατοκύριακο και να επισκεφθούμε την κοπέλα του. Δεν πήγα. Τη Δευτέρα που ήρθα στη σχολή για μάθημα, βρήκα πέντε άτομα απ' έξω και μια κοπέλα να κλαίει. «Ο δάσκαλος σκοτώθηκε», είπε. «Έπεσε με το αυτοκίνητο στη θάλασσα». Να μη στα πολυλογώ, κράτησα εγώ τη σχολή.
Σχεδόν έναν χρόνο μετά, διάβασα σε μια εφημερίδα για έναν Ελληνοκαναδό Κωνσταντίνο Λιακόπουλο, ο οποίος έκανε kickboxing. Δεν ήξερα τι είναι αυτό το πράγμα και τον πήρα τηλέφωνο. Κάπως έτσι έμαθα για το kickboxing, το οποίο τότε παιζόταν μόνο από τη μέση και πάνω (full contact). Συνεργάστηκα με τον Κ. Λιακόπουλο, διοργανώσαμε τους πρώτους αγώνες και έτσι διαδόθηκε το άθλημα σιγά-σιγά. Αργότερα δημιούργησα την ΠΕΚ (Πανελλήνια Ένωση Kickboxing) -σημερινή ΠΟΚ (Πανελλήνια Ομοσπονδία Kickboxing)- αλλά όταν μπήκε το οικονομικό κομμάτι στη μέση δεν συνέχισα. Αυτό που κάνω είναι η ζωή μου όλη. Αν το έκανα για τα χρήματα θα είχα δισεκατομμύρια. Έχω τα βασικά όμως και είμαι καλά. Μπροστά σε αυτό που κάνω δεν βάζω τα λεφτά. Όλη μου η πληρωμή είναι ο σεβασμός που βλέπω προς το όνομά μου. Να πηγαίνω την Κυριακή στο Μοναστηράκι και να μου ζητάνε να βγάλουμε μια φωτογραφία. Αυτή είναι η πληρωμή μου και δεν το αλλάζω με κανένα οικονομικό όφελος.
Όταν μπήκα στο γυμναστήριό σου, οι μαθητές σού ζητούσαν να τους πεις ιστορίες από τα παλιά. Συμβαίνει συχνά αυτό φαντάζομαι. Ποια ιστορία ξεχωρίζεις να μου πεις όμως;
Τα παιδιά θέλουν να ακούνε ιστορίες και έχω πολλές είναι η αλήθεια. Θυμάμαι, τα παλιά τα χρόνια, που ήταν πιο σκληρά, έρχονταν κόσμος εδώ για να λύσουν λογαριασμούς και να κάνω τον διαιτητή. Έρχονταν άνθρωποι της νύχτας, άφηναν τα όπλα τους σε ένα ντουλαπάκι κι εγώ έπρεπε να τους βάζω σε τάξη μετά. Κάποτε λοιπόν, πριν από 15 χρόνια νομίζω, για παρόμοιο λόγο, ήρθαν εδώ καμιά 100αριά Κούρδοι για να «αναμετρηθούν» οι δύο καλύτεροί τους. Είχε γίνει το έλα να δεις και τελικά τους ανακήρυξα ισόπαλους, αν και ο ένας ήταν πιο δυνατός.
Εσύ, πότε σταμάτησες να παίζεις αγώνες;
Επαγγελματικά, τελευταία φορά έπαιξα πριν από οκτώ χρόνια και μου κακοφάνηκε που σταμάτησα. Βάζω ακόμα γάντια όμως. Εδώ μέσα, στη σχολή, παίζω καθημερινά με τους μαθητές μου. Αν δεν μπορώ να βάλω γάντια, τότε δεν θέλω να υπάρχω. Θα ήθελα να παίζω επίσημα ακόμα, όσο δεν φαντάζεσαι, αλλά θα λένε «τι θέλει να αποδείξει στα 67 του» - δικαίως κιόλας. Δεν έχω να αποδείξω τίποτα, αλλά προσκαλώ -όχι προκαλώ- τον οποιονδήποτε να έρθει εδώ και να παίξουμε, να το χαρούμε.
Η καλή σου κίνηση, ως αθλητής, ποια ήταν;
Μου άρεσε να «κοροϊδεύω» τον αντίπαλο, να κάνω αποφυγές και να παίρνω απλά τα σημεία. Δεν ήμουν παίκτης του νοκ-άουτ. «Το box είναι σκάκι, είναι τέχνη», έλεγε ο προπονητής μου στην πυγμαχία κάποτε, ο Giovanni. To θέμα είναι να κερδίζεις χωρίς να ματώνεις. Δεν είναι μόνο μάχη το ρινγκ. Μάχη κάνουν τα κριάρια.
Το παρατσούκλι του δασκάλου είναι «λύκας» - από το λύκος, εξού και το τατουάζ.
Είχες άλλους σοβαρούς τραυματισμούς, εκτός από το σπάσιμο των κάτω δοντιών που είπες πιο πριν;
Νομίζω ο πιο σοβαρός ήταν όταν έσπασα τη μύτη μου σε έναν αγώνα και μετακινήθηκε πέντε πόντους.
Πλέον, έχεις σταματήσει να βρίσκεσαι στη γωνία του ρινγκ όταν παίζουν οι αθλητές της σχολής σου. Βλέπω τον γιο σου, τον Γρηγόρη, στο πόστο σου.
Ευτύχησα να βγάλω έναν γιο, ακριβώς όπως τον ονειρευόμουν. Θα σου πω άλλη μια ιστορία για αυτό. Όταν η γυναίκα μου ήταν έγκυος, στον ένατο μήνα, πήγα να παρακολουθήσω κάτι αγώνες πυγμαχίας. Εκεί, έκανα τον σταυρό μου και είπα «Παναγία μου, κάνε να είναι αγόρι» -δεν ξέραμε νωρίτερα το φύλο τότε- «και να τον δω να παίζει έναν τελικό box». Έτσι κι έγινε. Είδα τον Γρηγόρη σε τελικό πανελλήνιου πρωταθλήματος πυγμαχίας Α' κατηγορίας, στην εθνική ομάδα και τώρα είναι ένας από τους καλύτερους προπονητές που υπάρχουν. Είναι αυτός στη γωνία τώρα κι έχει τους αθλητές του. Άλλωστε, δεν με πολυ-θέλει στη γωνία, επειδή παρασύρομαι και φωνάζω.
Έχω γύρω στους 90.
Έχεις βγάλει πολλούς πρωταθλητές, ανάμεσα στους οποίους κι ο Μιχάλης Ζαμπίδης. Τι έχεις να θυμάσαι από τον Μιχάλη; Ήταν αυτή η μεγαλύτερη επιτυχία σου ως προπονητής;
Με τον Ζαμπίδη φτάσαμε στην κορυφή του κόσμου και σε αυτόν οφείλεται το ότι έγινε γνωστό το kickboxing στην Ελλάδα, άσχετα αν χαλαστήκαμε στην πορεία επειδή δεν τα βρήκαμε σε κάποια πράγματα. Φθάσαμε να παίξουμε μαζί στο Τόκιο, στη «Μέκκα» του Κ-1, ένα όνειρο για κάθε αθλητή και προπονητή.
Η μεγαλύτερη επιτυχία μου όμως είναι ο Alin Panaite και την ιστορία του, που θα σου πω τώρα, δεν την ξέρει σχεδόν κανένας. Το '84, λοιπόν, θυμάμαι έριχνε χιόνι στην Αθήνα και έξω από τη σχολή περίμενε ένας Ρουμάνος που φορούσε σαγιονάρες. Τον είχε βρει κάποιος στην Ομόνοια να τριγυρνάει, κρατώντας ένα χαρτί που έγραφε το όνομά μου και τη διεύθυνση της σχολής μου. Τον έβαλα εδώ να κοιμηθεί, του βρήκα δουλειά και, για να μη στα πολυλογώ, αυτή τη στιγμή έχει γυμναστήρια στη Ρουμανία, με παγκόσμιους πρωταθλητές, στα οποία το όνομα Mallios και η ελληνική σημαία έχουν περίοπτη θέση. Αυτόν τον άνθρωπο τον έχω σαν γιο μου.
Έχω να θυμάμαι χιλιάδες σημερινούς δασκάλους που γαλουχήθηκαν εδώ, αλλά αυτοί που εκτιμώ μετρώνται στα δάχτυλα των δύο χεριών. Δυστυχώς δεν υπάρχει ταπεινότητα. Ξέρεις, δεν είμαστε τίποτα το σπουδαίο για να το παίζουμε αρχιδάσκαλοι. Ο άνθρωπος δικαιούται να κοιτάει τον άλλον αφ' υψηλού, μόνο αν είναι να του δώσει το χέρι του επειδή έχει πέσει κάτω. Δεν παραπονιέμαι όμως. Νιώθω τόσο γεμάτος. Παρόλο που δεν έχω λεφτά στην άκρη ή περιουσία, δεν υπάρχει κάτι ζηλεύω, για το οποίο να πω «αχ, δεν το έκανα».
Έχω μια κόρη, 27 ετών.
Ασχολήθηκε με τον «κλάδο»;
Για λίγο. Δεν «το είχε». Έπαιξε όμως τρία παιχνίδια.
Έχεις και δύο εγγόνια από τον Γρηγόρη, ένα αγόρι και ένα κορίτσι. Θα ήθελες να δεις κάποιο στο ρινγκ;
Εδώ υπάρχει ένα πρόβλημα. Ο γιος μου και η νύφη μου δεν θέλουν με τίποτα. Είναι όνειρό μου όμως. Τον εγγονό μου, τον λένε μάλιστα και αυτόν Γιώργο Μάλλιο. Δεν γίνεται ένας Γιώργος Μάλλιος, λοιπόν, να μην ασχοληθεί με το box ή το kickboxing. Έστω να μάθει, ας μην παίξει αγώνα - αν και θα 'θελα πολύ να τον δω να αγωνίζεται.
Πώς είναι η καθημερινότητά σου;
Όλη τη μέρα είμαι εδώ μέσα. Έρχομαι στις 9 το πρωί, βάζω φόρμες και κάνω τουλάχιστον μία ώρα προπόνηση, για μένα. Μετά κάνω μάθημα μέχρι τις 12 το μεσημέρι και από τις 3 μ.μ. και μετά έχω πάλι μαθήματα και βάζω γάντια με τους μαθητές μου. Όταν δεν θα μπορώ να τα κάνω όλα αυτά, δεν θέλω να υπάρχω. Είναι η ψυχοθεραπεία μου, ο τρόπος να ξεχνιέμαι. Αν δεν υπήρχε αυτό, ίσως ήμουν εντελώς άλλος άνθρωπος, ίσως βρισκόμουν στη φυλακή. Έχω περάσει δύσκολα. Τη μάνα μου δεν τη γνώρισα ποτέ, ο πατέρας μου πέθανε στα 62 του και ο αδερφός μου το ίδιο, όταν ήταν 19 χρονών. Βγήκα όμως καλός μέσα από τις κακουχίες και επειδή είχα αυτό το πράγμα να ξεδίνω. Εδώ μέσα, λοιπόν, είναι το πρώτο μου σπίτι κι όχι εκεί που μένω.
Σκέφτηκες ποτέ να φύγεις από αυτόν τον χώρο όπου βρίσκεται η σχολή σου;
Μέχρι τώρα, ποτέ. Τον Αύγουστο όμως, που παίρνω σύνταξη, θέλω να πάω στο χωριό μου και να ανοίξω ένα γυμναστήριο στην Καρδίτσα. Θέλω να επιστρέψω στο Μαυρομμάτι κι εδώ να αναλάβει ολοκληρωτικά ο γιος μου.
Γιώργος Μάλλιος(Πατέρας) vs Γρηγόρης Μάλλιος(Υιού)
Ναι. Όταν έστειλα στην Αμερική τον Θανάση Μιχαλούδη, μου πρότειναν να πάω ως προπονητής και να παίρνω αρκετά λεφτά, αλλά δεν υπήρχε περίπτωση να αφήσω την Ελλάδα. Μου αρέσει η Ελλάδα. Θέλω να μπορώ ανά πάσα στιγμή να πάω στο χωριό μου, να καβαλήσω τη μηχανή και να χαθώ μες στα βουνά. Έχω μια επιλεγμένη μοναξιά εκεί.
Έχεις άλλες αγάπες εκτός από το «ξύλο»;
Ναι. Η δεύτερή μου αγάπη είναι το ποδόσφαιρο. Έπαιζα τερματοφύλακας για περίπου 15 χρόνια στη Β' Εθνική, σε ΑΟ Καρδίτσας, Αχιλλέα Φαρσάλων και Άγιο Δημήτριο.
Και η τρίτη μου αγάπη είναι οι γυναίκες. Έχω κάνει τρεις γάμους, αλλά δεν μπορούσα να είμαι πιστός σε τίποτα άλλο εκτός από το box και το kickboxing. Αυτά δεν τα απάτησα ποτέ.
Όταν κάνεις προπόνηση, βάζεις ελληνική λαϊκή μουσική. Δεν το έχω συναντήσει ξανά σε σχολή μαχητικών σπορ.
Εδώ μέσα θα ακούγεται πάντα ελληνική μουσική. Έτσι ξεκίνησα από το '76 και έτσι θα τελειώσω. Μόνο όταν έρχεται ο γιος μου παίζουν ξένα.
Ποιους/ποιες τραγουδιστές/τριες προτιμάς;
Καζαντζίδη από παλιούς, Τερζή από πιο σύγχρονους και αγαπάω πολύ το κλαρίνο.
Βγαίνεις, πηγαίνεις σε «μπουζούκια»;
Πλέον όχι. Μέχρι πριν από μια πενταετία, πού θα με έχανες πού θα με έβρισκες, ήμουν στα μπουζούκια.
Τι σου δίνει δύναμη; Πιστεύεις στον Θεό;
Πιστεύω στη διδασκαλία του ανθρώπου Χριστού, του Ιησού, δηλαδή στην καλοσύνη - όχι στην εκκλησία. Οι εκκλησίες έχουν αλλάξει. Πήγα κάποτε σε ένα μοναστήρι και είδα δίπλα στις λαμπάδες να λέει πέντε ευρώ. Τι είναι αυτά; Ο χριστιανισμός λέει να μην κάνεις κακό, να είσαι σωστός στην καθημερινότητά σου. Αυτό προσπαθώ να περάσω και στους μαθητές μου. Εδώ μέσα δεν παίζουμε μόνο ξύλο. Εδώ μέσα τη λέξη «μαλάκας» δεν τη λέει κανείς. Προσπαθώ να βγάλω πρώτα ανθρώπους και μετά πρωταθλητές.
Κείμενο Παύλος Τουμπέκης; φωτογραφίες Πάνος Κέφαλος
Πηγή: https://www.vice.com/
