Γράφει ο Κωνσταντίνος Βασιλακάκος
6/3/2019. Έχοντας φορτωθεί το βαρύ σακίδιο μου με όλο τον φωτογραφικό εξοπλισμό καθώς και τον ορειβατικό ξεκίνησα για το Βουτσικάκι (2.154 μ.). Η αλήθεια ήταν ότι θα είχα πάει στις 3 του μήνα αλλά κάποιες καταστάσεις άλλαξαν τα σχέδια. Αυτή τη φορά όμως ήταν αλλιώς.
Βλέπετε έκανα κάποια πράγματα διαφορετικά. Καταρχάς ετοίμασα τον εξοπλισμό μου από το Βράδυ. Αυτό βοηθάει πολύ όταν ξυπνάς στο να μην έχεις τίποτα στο μυαλό σου. Τόσο εδώ και 6 σχεδόν χρόνια νόμιζα πως θα είχε πρόβλημα ο πουπουλένιος υπνόσακος αν τον μαζέψω από το βράδυ… Έπειτα έφαγα πάρα πολύ καλό πρωινό! Είχα παρατηρήσει ότι όταν έκανα αρκετές ώρες πορείας πεινούσα. Αλλά αν έτρωγα κανονικό φαγητό μετά δεν θα ήταν εύκολη η ανάβαση… Ένα πλούσιο πρωινό ήταν το κλειδί λοιπόν. Έπειτα είχα το bivisack(Sleeping Bag) μαζί μου πράγμα που απογείωσε το bivouack(το αυτοσχέδιο καταφύγιο που φτιάχνει κάποιος για υπαίθρια ορεινή διανυκτέρευση, που πραγματοποιείται πάνω στην ορθοπλαγιά ή σε αντίξοη περιοχή του βουνού, με τον ελάχιστο και ελαφρύτερο δυνατό εξοπλισμό στη διάρκεια μιας ορεινής πεζοπορίας, αλπικής διάσχισης ή αναρριχητικής διαδρομής) και με απάλλαξε από το να χαλάω κάθε φορά αλουμινοκουβέρτες.
Ξεκίνησα σχετικά νωρίς για το βουνό. Βέβαια δεν περίμενα να βρω αρκετό χιόνι το οποίο ήταν σούπα.. Ήξερα ότι η κορυφή είχε υπερβολικό χιόνι. Δεν περίμενα να έχει και το κομμάτι της διαδρομής που ήταν μέσα στο δάσος. Οι χιονορακέτες βοήθησαν αρκετά σε κάποια σημεία. Αλλά όταν το χιόνι ήταν σούπα απλά δεν… Σε κάποια σημεία είχα απελπιστεί. Ένιωθα να κουράζομαι και το χιόνι να με εγκλωβίζει. Έφτασα σε ένα σημείο που ήταν απλά μια κάθετη ανάβαση μέχρι να φτάσω στην κορυφογραμμή.
Έκανα μια στάση. Άκουσα μια φωνή μέσα μου, του πατέρα μου, που συνέχεια μου λέει να βάλω το μυαλό μου να δουλεύει. Κατάλαβα ένα βασικό λάθος. Δεν έπαιρνα σωστές ανάσες. Ίσως γιατί έχω καλή αντοχή να ξεχνάω να ανασάνω όταν πρέπει. Ίσως γιατί δεν το έχω δουλέψει σωστά. Το μόνο σίγουρο είναι πως η σωστή αναπνοή είναι ζωτική σημασία σε ότι και να κάνουμε στη ζωή μας..
Με τα πολλά έφτασα στην κορυφή μετά από 7 ώρες και 20 λεπτά πορείας… Η πιο μεγάλη πορεία στην ζωή μου. Η διάσχιση της κορυφογραμμής μέσα στο σκοτάδι και την ομίχλη.. Είχα λίγο μια σκέψη για το αν θα φτάσω σωστά. Όταν έφτασα χάρηκα πάρα πολύ. Λέω τι ωραία που τα κατάφερα!!!
Η κορυφή είχε δραματικά πολύ χιόνι! Πάνω από 2 μέτρα. Ίσως και κοντά στα 3. Είναι η πρώτη φορά που ανεβαίνω σε βουνό και συναντάω τόσο πολύ χιόνι. Έβγαλα αυτή την φωτογραφία σαν ζωντανή ανάμνηση για το ύψος του χιονιού. Κανονικά υπάρχει μια σήτα γύρο από τις κεραίες.. Αυτή η σήτα έχει θαφτεί στο χιόνι.. Ούτε υψομετρικό σημείο βρήκα ούτε σημαία… Στο βάθος μπορείτε να δείτε το ζωδιακό φως να αχνοφέγγει στον ορίζοντα. Η ανάβαση άξιζε…
6/3/2019
Nikon D850+ Nikkor Af-S 14-24 F/2.8 G
14mm F/3.2 iso3200 13sec
(x6 καρέ για το έδαφος, mean stack)
Μαθήματα φωτογραφίας: http://bit.ly/Mathimata_Fotografias
Περιπέτειες στα βουνά: http://bit.ly/peripeties_sta_boyna
#Save_Agrafa #save_greek_mountains #Zervos #MonimosKatoikosPetrilou
ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑΣ
