Τι είμαστε εμείς οι άνθρωποι τελικά; Μια χούφτα αστρόσκονη που επιπλέει πάνω στην επιφάνια της γης. Ζούμε λίγα χρόνια και νομίζουμε πως είναι τόσο σπουδαίο και στο τέλος φεύγουμε σαν να μην υπήρξαμε ποτέ….
Αυτή η ιστορία ξεκινάει από την μέση, και όχι από την αρχή. Αφού είχα φτάσει στην κορυφή από το Βουτσικάκι (2154μ) άρχισα να σκάβω μια τάφρο στο χιόνι για να κοιμηθώ μέσα στο βράδυ. Παρά το γεγονός ότι είχε τόσο χιόνι που θα μπορούσα να κάνω χιονότρυπα πολυτελείας επέλεξα την τάφρο γιατί μόνο έτσι θα μπορούσα να βλέπω τα αστεράκια να λαμπυρίζουν πάνω από το κεφάλι μου.
Άρχισα να σκάβω και ξέχασα τα πάντα. Ξέχασα την κούραση της ανάβασης, ξέχασα το βαρύ σακίδιο που κουβαλούσα, ξέχασα ότι έπρεπε να πιο νερό και ότι έπρεπε να φάω, ξέχασα ότι έπρεπε να βγάλω φωτογραφίες και πως έχω και φωτογραφική πλευρά μέσα μου.. Απλά έσκαβα στο χιόνι.. Το είχα πάρει τόσο πατριωτικά που ακόμα και τώρα θα έσκαβα. Κάποια στιγμή σταμάτησα λίγο λόγω πείνας. Έφαγα και συνέχισα να σκάβω…
Κατέληξα να έχω φτιάξει μια τάφρο με βάθος κοντά στο 1,5 μέτρο.. Τη τελειοποίησα φτιάχνοντας και σκαλοπάτια στο χιόνι.. Μετά έκανα όλα τα υπόλοιπα και θυμήθηκα να βγάλω φωτογραφίες. Τι είμαστε εμείς οι άνθρωποι τελικά..
Στο βάθος μπορείτε να δείτε τα φώτα από την Καρδίτσα καθώς και όλα τα εγκόσμια που την περιβάλουν. Σπάνια ανεβάζω τόσο «σκοτεινές» φωτογραφίες αλλά αυτή εδώ έχει αιχμαλωτίσει όλα τα συναισθήματα αυτής της νύχτας…
Καλή ¨ανάγνωση¨.
6-3-2019
Nikon D850+ Nikkor Af-S 14-24 f/2.8G
Μαθήματα φωτογραφίας: http://bit.ly/Mathimata_Fotografias
Περιπέτειες στα βουνά: http://bit.ly/peripeties_sta_boyna
#Save_Agrafa #save_greek_mountains #Zervos#MonimosKatoikosPetrilou
