Υπάρχουν και χειρότερα
Μπορώ να γίνω ευτυχισμένος
με τα πιο απλά πράγματα και με τα πιο μικρά.
Οδ. Ελύτης
Γράφει ο Γιάννης Φρύδας
ΣΤΟ ΚΑΦΕΝΕΙΟ ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ 76
Είμαστε καλά, όταν είμαστε καλά κι ας μην το ξέρουμε!…
Πολλές φορές στη ζωή μας δεν είμαστε ικανοποιημένοι μ’ αυτά που ζούμε, μ’ αυτά που έχουμε, με τα αποτελέσματα των προσπαθειών μας ή με ό,τι άλλο μπαίνει στον νου μας και στροβιλίζει τυραννικά τις σκέψεις μας.
Θέλουμε το καλύτερο, θέλουμε το περισσότερο, χωρίς πολλές φορές να μπορούμε να το ορίσουμε και, προπαντός, να το περιορίσουμε στις πραγματικές μας ανάγκες. Δεν είναι κακό να τα θέλουμε αυτά. Κακό είναι όταν δε μας αφήνουν να δούμε και να χαρούμε αυτά που έχουμε. Η γαλήνη μας τότε πάει… περίπατο και από την… πολλή αισιοδοξία που αγοράζουμε ή παράγουμε, κολλάει συχνά-πυκνά στα χείλη μας και η φράση «και μη χειρότερα!...»
Κάθε φορά που μας έρχονται αυτοί οι λογισμοί, καλά είναι να αναλογιζόμαστε ότι πράγματι «υπάρχουν και χειρότερα…», όμως δεν έχουν καμιά σχέση με αυτά που εμείς χαρακτηρίζουμε ως τέτοια και μάλλον «κλαίμε άδαρτοι».
Γνωρίζουμε ποια είναι τα σημαντικά. Ας μη μεγαλοποιούμε τα ασήμαντα. Ίσως, τότε καταφέρουμε κι εμείς (όπως λέει κι ο Ελύτης) να γινόμαστε ευτυχισμένοι με τα πιο απλά πράγματα και με τα πιο μικρά…
Ακόμα και με λίγες μαργαρίτες… Όπως τις μαζεύει και τις κρατά με χαρά στο χέρι του το κοριτσάκι της φωτογραφίας…
Θ’κά μας χαμπέρια…
Κυκλοφόρησε και πάλι εφημερίδα με αργιθεάτικα χαμπέρια... Και το όνομα αυτής: «Η Αργιθέα όπως της αξίζει». Ήταν κάτι που έλειπε τελευταία στον τόπο μας, αφού πολλά και επιτυχημένα έντυπα συλλόγων που είχαμε παλιότερα, σταμάτησαν την έκδοσή τους για διάφορους λόγους. Η καινούργια εφημερίδα φιλοδοξεί να καλύψει αυτό το κενό.
Ας ευχηθούμε για την επιτυχία της, να έχει διάρκεια και να βοηθήσει στην τοπική ενημέρωση, αλλά και στην παρουσίαση, στη διεκδίκηση αιτημάτων, για την επίλυση παναργιθεάτικων προβλημάτων! Καλή δύναμη και σ’ όλους τους συντελεστές της!
Το… χειρότερο είναι που είναι έντυπη και τα γραπτά μένουν κι αφού μένουν υπάρχει μέγας κίνδυνος να εκτεθούν όσοι κάνουν επιπόλαιες δηλώσεις, διατυπώνουν θέσεις και δίνουν εύκολες υποσχέσεις, χωρίς να μπορούν να τις πραγματοποιούν. Τότε έρχεται η εφημερίδα, άσπρο χαρτί με μαύρα γράμματα και λέει:
«Άμα λες και δεν το κάνεις την υπόληψή σου χάνεις».
Βέβαια, για να χάσεις την υπόληψη πρέπει και να την έχεις κι όχι να νομίζεις ότι την έχεις… Αλλά εμείς Καφενείο είμαστε, δεν είμαστε γραφείο απολεσθέντων αντικειμένων ή χαμένων υπολήψεων…
Στο πρώτο φύλλο της η εφημερίδα είχε και καταγραφή προβλημάτων από τις οχτώ
κοινότητες της Ανατολικής Αργιθέας, οι οποίες χτυπήθηκαν περισσότερο από τον «Ιανό». Ευτυχώς, δυο κοινότητες δεν έχουν κανένα πρόβλημα, αφού οι πρόεδροί τους δεν ανέφεραν κάτι σχετικό. Είτε δεν έχουν προβλήματα είτε έχουν προβληματική εκπροσώπηση.
Καλά έκαναν αυτοί οι ηγέτες. Δεν είναι σωστό να μαθαίνουν τα προβλήματά τους τα άλλα χωριά κι ακόμα παραπέρα οι διάφορες υπηρεσίες. «Τα εν οίκω μη εν δήμω!» Πουθενά να μην τα λέτε, παιδιά! Χαλάει η εικόνα και του οίκου και του δήμου… Πιτάτι τα σι κάνα ρέμα, να τα πάρει σια κάτ’ του νιρό! Μη σκανιάζιτι, ούλου κι θα ματάρθει κανιά κατιβασιά!...
Το λάθος είναι της εφημερίδας… Γιατί ρώτησε τους προέδρους; Τι να σου πουν για προβλήματα οι πρόεδροι; Οι περισσότεροι απουσιάζουν από τα χωριά τους. Αυτά τα ρωτούν σε έναν οποιονδήποτε μόνιμο κάτοικο. Ο πρόεδρος, απλώς, προεδρεύει και τον κόσμο κοροϊδεύει, όταν αλλού εκλέγεται κι αλλού κατοικοεδρεύει…
Γι’ αυτό λέγεται τοπική αυτοδιοίκηση… Ο τόπος διοικείται μόνος του με αυτόματο πιλότο και αιρετούς εξ αποστάσεως. Άναρχαι αι αρχαί του τόπου!...
Πάντως, άλλη φάμπρικα, πλην πολιτικής, που να πληρώνει απόντες εργάτες δεν υπάρχει. Έμμισθοι απόντες αιρετοί!... Σιγά, μην ντραπούν και τους ιδρώσει το αυτί! Παρακαλάει σήμερα ο άνεργος κι ο νέος με τα πολλά προσόντα, για να βρει μια δουλειά του ποδαριού, όπου θα τον στύβουν οχτώ ώρες και βάλε για ένα τρακοσάρι το μήνα κι άλλοι τα παίρνουνε διπλά με τεντωμένη την αρίδα… Ας πρόσεχαν! Ας γίνονταν κι αυτοί πρόεδροι, αιρετοί και αραχτοί!…
Τελείωσε πια η άνοιξη. Πέρασαν κι οι γιορτές οι ανέορτες, εθνικές, θρησκευτικές και παγκόσμιες. Πέρασε κι άλλη μια χρονιά, χωρίς να ορισθεί η παγκόσμια ημέρα πέτρινων γεφυριών… Τα τσιμεντένια έπεσαν (τι να γιορτάσουμε;…), ας περιμένουμε λίγο να πέσουν και τα πετρόχτιστα και μετά τα αναστηλώνουμε όλα μαζί (η ΤΕΡΝΑ να ’ναι καλά!...) και τα γιορτάζουμε όπως θέλουμε κι όποτε θέλουμε…
Μαζί θα πέσουν και τα υπόλοιπα μνημεία, για το καρφί θα χάνουμε το πέταλο κι η Κούλια (τελωνείο) στη Συκιά θα καταρρεύσει, επειδή δε βρέθηκε ακόμη μια απ’ ευθείας ανάθεση να την σκεπάσουν, έστω προσωρινά, με τσίγκους…
Ας πέσουν!... Θα ’χουμε ν’ ασχολούμαστε με το «ταμπούρι» του Καραϊσκάκη, με τους ταμπουράδες και τις τσαμπούνες που ό,τι θέλουν τσαμπουνάνε… Ελπίζω (καλά να πάθ’ς!...) οι ισχυρές εταιρίες να ανακαινίσουν το ταμπούρι να του βάλουν και ηλεκτρική εγκατάσταση (τόσο ρεύμα θα παράγουν…), για να φορτίζουν τα παλληκάρια τα κινητά τους. Απαραίτητο (αντισταθμιστικό κι αυτό) θα ήταν να φκιάσουν δίπλα και ένα μικρό Κέντρο Ψυχαγωγίας Μονάδας, όπου ο ψυχογιός θα είναι και καψιμιτζής να βράζει καφέδες, ώστε να μην χρειάζεται να πηγαίνουν κάτω στα Ραγάζια, στον Βάιο Ποζιό ή στις Γκορτσιές, στον Βαγγέλη Καραούζα.
Ποια γεφύρια και ποια μνημεία;… Εδώ είμαστε από την αρχή για τους δρόμους. Πρέπει να ξαναγίνουν αυτοί που είχαν γίνει. Για τους άλλους που δεν έγιναν ό,τι έγινε… έγινε… και καλά είναι να ελπίζετε, επειδή κι αν δεν ελπίζετε, τίποτε δεν κερδίζετε και την ψυχολογία σας βαρέως τη ζορίζετε… Έχετε δικαίωμα να καταθέσετε και προτάσεις.
̶ Να γίνει ο δρόμος Τύμπανος – Άγιος Νικόλαος στην Οξιά!
̶ Φτάνει! Το βρήκαμε με την πρώτη… Όχι άλλες προτάσεις! Αυτός είναι ο δρόμος κλειδί για την Αργιθέα! Επιτέλους, θα έχουμε πίστα, για να διοργανώνουμε αγώνες καλλιτεχνικού πατινάζ! (πώς του λεν στα ιλλινικά αυτό του πατινάζ, ουρέ πιδιά;)
Ποιος πιστεύει ότι μπορεί να αποτελεί λύση τη χειμερινή περίοδο αυτός ο δρόμος; Όμως, έχει και την πλάκα της η πρόταση. Δεν είναι αστείο να παρακαλάς τις εταιρίες (τις ισχυρές, πώς μου διέφυγε;) να κατασκευάσουν έναν δρόμο που στην ουσία μόνο αυτές θα εξυπηρετήσει, όταν, ο μη γένοιτο (που να μη σώσουν, δηλαδή…), έρθουν για τις επενδύσεις τους;
Είπα επενδύσεις και θυμήθηκα τη βιομηχανική επανάσταση Μπουκοβίτσας που σταμάτησε κάπου το 1950. Είναι καιρός εβδομήντα χρόνια μετά να αρχίσει η δεύτερη βιομηχανική επανάσταση. Αρκεί να λάβουμε σοβαρά υπ’ όψιν την τέταρτη τεχνολογική επανάσταση που λέει κι ο Κουρουμπλής και η οποία δοκιμάζει την εργασία και τις σχέσεις παραγωγής (τι να κάνουμε, ξαναπέσαμε στον Κουρουμπλή!)
Να ξαναγίνουν οι ασβεσταριές!... Τόσοι αντιπρόσωποι πρέπει να βγουν ασπροπρόσωποι. Με τι θα τους ασπρίσουμε αν δεν έχουμε ασβέστη, με γιαούρτι; Με τι θα ασβεστώνουμε τα ρείθρα των πεζοδρομίων μας; (πού τα βρήκες, κακομοίρη;…) Πού θα βάζουμε τα τρυφερά καρυδάκια να σκληρύνουν, για να τα κάνουμε γλυκό του κουταλιού; (που τρώγεται με πηρουνάκι… Για την ακρίβεια με το στόμα τρώγεται…)
Μόλις ξεμπλέξουμε με τον Χατζηδάκη και το νομοσχέδιό του, το οποίο ρυθμίζει ή απορρυθμίζει τα εργασιακά, θα ήταν ιδιαίτερα συμβολικό να γίνει η νέα βιομηχανική αρχή με μια Νέα Ασβεσταριά. Πρέπει να υπάρχει το Νέα μπροστά, μην το συζητάτε!
Εμπρός της γης οι ασβεστωμένοι για μίαν άσβεστον… σβησμένη!...
Εμπρός! Κόντεψε να βγει η άνοιξη, εδέησε κι ο Μητσοτάκης και μας άνοιξε τις υπερτοπικές μετακινήσεις, αλλά ξεχάσαμε από πού πάνε για τα χωριά μας. Πρέπει ν’ ανέβουμε ν’ ακούσουμε τον κούκο και να βάλουμε τα σχέδια για την ανάπτυξη. Άσε που μπορεί να μας ξανακλείσει ο Μητσοτάκης… Όποιος προλάβει, πρόλαβε
Μηνύματα, έξεις και προμηνύματα…
Δεν ξέρω τι θα κάνετε εσείς… Εγώ, πάντως, θα συνεχίσω να στέλνω μηνύματα στο 13033. Μου έγινε συνήθεια και δεν μπορώ να τη σταματήσω. «Έξις δευτέρα φύσις», έλεγε ο Αριστοτέλης. (Επίσης, λένε, έξις και ξερός, αλλά αυτό είναι από άλλο ρητό.)
Είναι δυνατόν να πάω κάπου και να μην ξέρει η πολιτική προστασία;… Να μην ξέρει ο Χαρδαλιάς για ποιον λόγο βγαίνω έξω, πού πηγαίνω και πότε θα γυρίσω;…
Α, δεν έχω παράπονο απ’ τον Νίκο. Το ενδιαφέρον του, κυριολεκτικά, σε σκλαβώνει (αμ, τι σι κάνει κι δε σι σκλαβώνει, καλά π’ του κατάλαβις!...).
Μέχρι και μήνυμα μου έστειλε ο ίδιος πριν λίγες μέρες, στο οποίο έγραφε:
«Αγαπητέ πολίτη Γιάννη!... Προ ολίγου, έφτασες τα χίλια μηνύματα προς την υπηρεσία μας. Συγχαρητήρια!... Κι τ’ χρόν’ πιρ’σσότιρα!... Βέβαια, η υπηρεσία μας γνωρίζει (και καλά, μάλιστα…) ότι τη δουλεύεις… Πού τα βρήκες, εσύ μαύρε, τόσα χρήματα, για να μπορείς να πηγαίνεις στα καταστήματα δυο φορές τη μέρα για ψώνια; Πασατέμπο ή χαρτοπετσέτες αγόραζες κάθε φορά που έβγαινες στην αγορά;
Ήξερα ότι ως Στεφανιώτης πιθανόν να είσαι κλέφτης, αλλά δεν ήξερα ότι είσαι και ψεύτης… Απορώ πώς με τέτοια προσόντα δεν έγινες πολιτικός…»
Μαζί μου επικοινώνησε κι ο Μαρτίνς, ο προπονητής του Ολυμπιακού και μου είπε: «Τέτοιον αθλητή που να γυμνάζεται δυο φορές τη μέρα και τόσες ώρες, όπως παρουσιάζεσαι εσύ στα μηνύματα που στέλνεις με κωδικό 6, δεν έχω. Είσαι φαινόμενο! Πολύ θα ήθελα να είσαι στην ομάδα μου…»
Έξι είν’ οι κωδικοί που μας γίναν έξη.
Ψάξτε κάναν τρόπο, για να μας ξεμπλέξει!
Γύρω μας σκοτάδι και αργεί να φέξει...
Αυτά με τις έξεις... Θέλουν ιδιαίτερη προσοχή, γιατί πολλές έξεις αποκτήσαμε τελευταία κι ορέξεις να ’χουμε να τις απολαμβάνουμε!... Επίσης, καλά είναι να θυμόμαστε ότι τα μηνύματα μπορεί να είναι και προμηνύματα…
Τρέχουσα πολιτική
̶ Αμ, δεν είναι η πολιτική τρέχουσα, καφετζή!... Εμείς τρέχουμε και δε σώνουμε απ’ την πολιτική… Πότε μας τρέχει, πότε μας κατατρέχει και σε χλωρό κλαρί δε μας αφήνει.
̶ Έτσι το λένε, τι να κάνουμε τώρα; Θα πάμε κόντρα στους δεκαδικούς αριθμούς, που έλεγε κι ο Χατζηχρήστος, ως Ζήκος μπακαλόγατος; Για τη στρογγυλοποίηση το λέμε. Τρέχουσα πολιτική, τρέχουσα επικαιρότητα, τρέχουσα κατάσταση και «τρέχα γύρευε και Νικολό καρτέρα!...»
̶ Ξέχασες το «τρεχάτε ποδαράκια μου…». Ειλικρινά τώρα, δε βλέπεις ότι τρέχουμε συνέχεια; Το θεωρείς φυσιολογικό αυτό;
̶ Φυσιολογικότατο!... Εμείς τα προετοιμάζουμε, τα δημιουργούμε και τα συντηρούμε αυτά. Ύστερα τα… λουζόμαστε και κακώς παραπονιόμαστε… Ο Ρωμαίος ποιητής Οβίδιος έλεγε: «Τρέχω να γλυτώσω απ’ αυτόν που με καταδιώκει και καταδιώκω αυτόν που τρέχει να γλυτώσει από εμένα». Τι αποτελέσματα μπορεί να δίνει αυτή η συνθήκη;… Ο τρέξας του τρέξαντος…
Εξωτερική πολιτική
Έξω πάμε καλά!... Το μάθαμε τόσες φορές που μας το ’πανε!… Πώς να μην πάμε; Ό,τι μας ζητάνε το κάνουμε, ό,τι μας ζητάνε το δίνουμε… Κάποιες φορές κάνουμε και δίνουμε παραπάνω κι απ’ όσα μας ζητάνε. Η συμφωνία των Πρεσπών είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα. Ζητούσαν όνομα και τους δώσαμε εθνότητα και γλώσσα. Τρία τα δώρα σε μια συσκευασία... Τον σκίσαμε σε προσφορές τον ΑΒ Βασιλόπουλο. Το καλό σούπερ μάρκετ στις πωλήσεις φαίνεται ( και στους πωλητές ).
Έξω πάμε καλά!... Εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων…
Τελευταία, είχαμε την επιτυχία Δένδια. Πήγε στην Τουρκία και τράβηξε μια ομιλία στον Τσαβούσογλου και τον έκανε… Τούρκο. Έφριξαν τα μεμέτια απ’ αυτά που άκουσαν από τον Νικόλαο (να τος ο Νικολός που σας έλεγα παραπάνω…), αλλά δεν είχαν και τον τρόπο να τον σταματήσουν, χωρίς να εκτεθούν. Έτσι, κάπου τους βρήκε μπόσικους ο Νικόλαος και τους απείλησε ευθέως. Τους είπε: «Καθίστε καλά, γιατί αν δε βρούμε άκρη μαζί θα έρθει στη χώρα σας ο Μητσοτάκης. Μια βδομάδα να μείνει στην Τουρκία, θα πάθετε μεγάλες καταστροφές από σεισμούς, λοιμούς, καταποντισμούς κι όσα δε βάνει ο νους σας... Αν μπει σε δράση η θετική του ενέργεια, θα τρέχετε για να γλιτώσετε, όχι ως την Κόκκινη Μηλιά, αλλά όσο να πατήσετε κόκκινο χιόνι. (Καλά, έχουν κι οι κομμουνιστές χιόνι;…)
Εσωτερική πολιτική
Μέσα δεν πάμε καλά!... Το ξέρουμε κι αυτό, παρότι ουδέποτε μας το λένε… Το γνωρίζουμε από τα αποτελέσματα. Τόσες φορές που βγήκαμε χαμένοι, είμαστε και μονίμως υποψιασμένοι… Άλλωστε, γιατί να το κρύψομεν; Την αλήθεια την κρύπτουν τα ελληνικά μέσα ενημέρωσης, διότι είναι όργανα της κυβερνητικής προπαγάνδας. Το επιβεβαιώνει κι ο Σύριζας, ο οποίος δεν ήθελε με τίποτε να έχει δικά του τα… μουμουέ και την προπαγάνδα τους. Προτιμά το ουδέτερο και εγκυρότατο «Ντοκουμέντο», από τότε που το εγκυροτατότερο «Χωνί» καταχωνιάστηκε… στο χωνευτήριο της λήθης και στο χρονοντούλαπο της ιστορίας.
Ο Καλογρίτσας, βέβαια, άλλα ξερνάει τώρα... Ας τα ξεκαθαρίσουν αυτοί που τον έκαναν παρέα!... Το Καφενείο δε θα αφήσει το ηθικό του πλεονέκτημα (και τα μπρίκια του), για να ασχολείται με τον Καλογρίτσα…
Αυτά περί αυτών και περί των άλλων, των μικρών και των μεγάλων... Αυτά και περί όλων των κομματικών παπαγάλων που μας σερβίρουν ανύπαρκτες πραγματικότητες... και τα αδιέξοδα ως διέξοδα…
Στην πραγματικότητα ο καθένας τη βλέπει και μόνος του την πραγματικότητα, επειδή τη βιώνει κι η ψυχή του το ξέρει, πότε περνάει καλά, πότε και γιατί υποφέρει...
Μέσα δεν πάμε καλά!... Εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων…
Η πανδημία συνεχίζεται συνοδευμένη από γενική φασαρία, καχυποψία, αμφιβολία, φοβία… Βρείτε και προσθέστε μόνοι σας τις υπόλοιπες παρενέργειες!...
Ο Κυριάκος και οι δικοί του βγαίνουν στο γυαλί και μας λένε πώς θα πάρουμε τη ζωή μας πίσω… Εμμέσως, σου λένε ότι αυτοί είναι που θα στο εξασφαλίσουν αυτό, διότι, αόκνως και ανύσταχτοι, μάχονται… Τους ακούς κι αναρωτιέσαι: Από πού θα την πάρουμε, Κυριάκο, τη ζωή μας πίσω; Ποιος την έχει και δε μας τη δίνει;
Οι άλλοι της αντιπολίτευσης λένε ότι θα μας έσωζαν καλύτερα... Επίσης, μαχητές κι ανύσταχτοι κι αυτοί. Μόνο εμείς νυστάζουμε. Ίσως, μας θεωρούν και κοιμισμένους…
Ο Μητσοτάκης μιλάει για τα εναπομείναντα μέτρα, τα οποία θα είναι σε ισχύ μέχρι να χτίσουμε εθνικό τείχος ανοσίας. Σας το ’πα θα μας βάλει σε δουλειά αυτός… Άμα είναι να χτίσουμε, να φκιάσουμε και τίποτε άλλο εθνικό, ας πούμε το Υπουργείο Εθνικής Παιδείας, το οποίο είχαμε και γκρεμίστηκε και τώρα η Κεραμέως πετάει και τα τελευταία κεραμίδια.
«Ολημερίς το χτίζανε το βράδυ γκρεμιζόταν…»
Μόνος του εμφανίστηκε ο στίχος εδώ (κατέφθασε αυθορμήτως), δεν είχα πρόθεση να τον γράψω, αλλά με τους πρωτομάστορες που μπλέκουμε ας μείνει, όλο και κάπου θα μας χρειαστεί τώρα με τα χτισίματα…
Εμβόλια: Σκέτο δημοψήφισμα. Άλλοι, ναι κι άλλοι, όχι. Οι αντίθετοι ξέρουν ότι σε δέκα χρόνια θα βγάλουμε ουρές (καλύτερα, θα διώχνουμε και τις μύγες…). Οι θετικοί (στα εμβόλια λέμε, όχι στον ιό!...) μιλάνε με τα καλύτερα λόγια. Βέβαια, χωρίστηκαν κι αυτοί όπως θα δείτε:
̶ Εγώ είμαι της Φάιζερ, λέει ο ένας
̶ Εγώ είμαι της Άστρα Ζένεκα, απαντάει ο άλλος
̶ Εγώ είμαι Μοντέρνα και φαίνομαι, είπε μία (περιττό να σας πω ότι ήταν ξανθιά…)
̶ Εγώ ήμουν, είμαι και θα είμαι ΚΚΕ, δηλώνει κι αυτός με τις μόνιμες παρενέργειες…
Ερώτηση: Ο Βελόπουλος έκανε εμβόλιο ή βολεύεται με κάποιο απ’ τα μαντζούνια του; Πρέπει να γνωρίζει ο λαός, γιατί με τόσες παρενέργειες μπαίνει σε υποψία…
Μη σας γελάνε!... Όλα τα εμβόλια, ακόμα και τα παλιά, έχουν παρενέργειες. Αν δεν είχαν θα ψηφίζατε αυτούς που ψηφίζετε; Τα καινούργια είναι ακόμα χειρότερα. Είναι ή δεν είναι παρενέργεια, όταν βλέπεις να συμφωνεί ο Άδωνις με τον Καρανίκα για την κάνναβη; Θέλουν ή δε θέλουν δέσιμο και τα δυο με καναβιά; (βρεγμένη για να σφίγγει κιόλας…) Ο Βαρουφάκης θα συμφωνήσει κι αυτός είπε, αρκεί να γράφουν την κάναβη με ένα ν…
Ο Βαρουφάκης συμφωνεί και με τον Φίλη. Αμφότεροι ενοχλήθηκαν που η πρόεδρος φωτογραφήθηκε στον φράχτη του Έβρου. Δε λέω, μπορεί και να ήταν καλύτερη η φωτογραφία χωρίς πρόεδρο, αλλά το δικαίωμα του «φωτογραφίζεσθαι» (όπου γουστάρεις ανά την ελληνική επικράτεια) είναι ισχυρό, όσο και το δικαίωμα του «εκλέγεσθαι». Για το δεύτερο απαρέμφατο καλά είναι να προσέχουν κι αυτοί που ασκούν το δικαίωμα του «εκλέγειν»...
Είναι φράχτης του μίσους, είπαν… Έχουν δίκιο. Όποιος έχει μίσος, φκιάνει φράχτες.
Να γκρεμιστούν όλοι οι φράχτες! Κάτω οι αυλόγυροι του μίσους! Όχι, στις περιφράξεις των κήπων! Ζήτω, τα ξέφραγα αμπέλια!...
Κι όμως!... Η πανδημία είναι μια μεγάλη ευκαιρία, γιατί δημιουργήθηκαν ρωγμές κι αυτές συμφέρουν, διότι η κανονικότητα δε βολεύει την αριστερά (κι είχαμε μια σκασίλα…). Κάπως έτσι τα είπε η Έφη Αχτσιόγλου, χωρίς να ντραπεί διόλου… Οι ρωγμές θέλουν αρμολόγηση με έλεγχο των αρμών της εξουσίας. (Μάλλον, τσιμέντο κι ασβέστη θέλουν. Ιδού η αναγκαιότης των ασβεσταριών κι ας είναι και στη Μπουκοβίτσα!…)
Να ’τανε μόνο οι ρωγμές!… Το ζήτημα είναι «οι αυτονομημένες εστίες εξουσίας στο εσωτερικό της δημόσιας διοίκησης που θα πρέπει να εκκαθαριστούν». Τάδε έφη ο της παραπάνω Έφης, Τζανακόπουλος…
Έρχεται ο καθαριστής! Καθαρίζω τζάκια και σόμπες! Καθαρίζω χαλιά κι όλα τα χοντροσκούτια σας! Καθαρίζω και τα φασολάκια σας, αν χρειαστεί!...
Ακούς να έρχεται ο καθαριστής και δεν κοτάς να ξεμυτίσεις. Κι αν είναι ο Τζανακόπουλος και σε εκκαθαρίσει τι γίνεται; Πώς μπορείς να αποδείξεις ότι δεν ανήκεις σε κάποια αυτονομημένη εστία εξουσίας που χρήζει εκκαθάρισης;
Οικογενειακή υπόθεση, αλλά χαμένη υπόθεση… Τι να σου κάνει κι ο Αλέξης; Χτίζει αυτός με τα τουβλάκια του κι έρχονται οι άλλοι και του τα γκρεμίζουν. Πάνε οι καλές εποχές, τότε που έπαιζε με το τρενάκι και τον βοηθούσε ο Καμμένος…
Και τώρα τα… αληθινά χειρότερα…
Η φωτογραφία όλων των εποχών…
Η φωτογραφία που μαστιγώνει τον πολιτισμό μας και την έπαρσή μας γι’ αυτόν…
H φωτογραφία αυτή κέρδισε το βραβείο «Πούλιτζερ» το 1994. Έρημος του Σουδάν. Το αρπακτικό περιμένει το ετοιμοθάνατο παιδί, το οποίο προσπαθεί να φτάσει σε μια κατασκήνωση των Ηνωμένων Εθνών, όπου υπάρχει τροφή, αλλά πρέπει να διασχίσει ένα χιλιόμετρο ακόμα. Ο φωτογράφος Κέβιν Κάρτερ πεθαίνοντας 3 μήνες αργότερα άφησε ένα μήνυμα....
«Θεέ μου, ποτέ δε θα πετάξω φαγητό, όσο αηδιαστικό κι αν είναι…»
Εδώ, δε χρειάζονται λόγια…
Εδώ, σιωπή…
Εδώ, σταματάμε να μιλάμε για τα δικά μας… χειρότερα.
Διότι εδώ, καταλαβαίνουμε ότι:
Υπάρχουν και χειρότερα…
3/6/2021
