ΤΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΚΟΥΤΣΟΥΚΑΛΗ
Το άρθρο μου που δημοσιεύτηκε σ’ αυτή τη σελίδα και αναδημοσιεύτηκε σε πολλές άλλες, με τίτλο : Ο ΒΑΣΑΝΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ ΚΑΙ Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΗΣ ΠΑΙΔΕΙΑΣ,(ΕΔΩ) είχε, ως με πληροφόρησαν, μεγάλη επισκεψιμότητα και προκάλεσε αρκετά σχόλια, ανθρώπων, ευτυχώς εχόντων σχέση με το αντικείμενο.Διδάσκαλοι και άλλοι, ασχολούμενοι με τα γράμματα, κατέθεσαν τις απόψεις τους. Έγινε ένας εποικοδομητικός διάλογος ανθρώπων που δεν γνωρίζονται μεταξύ τους, αλλά έχουν τις ίδιες ανησυχίες και την ίδια πίκρα για το κατάντημα στο οποίο οδήγησαν τη γλώσσα μας και την παιδεία, αμαθείς, εγωπαθείς και εχθρικώς διακείμενοι σε κάθε τι που εκπηγάζει εκ του παρελθόντος.
Τούτου δοθέντος, αποφάσισα να δηλώσω εκ νέου την παρουσία μου με το ίδιο αντικείμενο, διότι θεωρώ πως μου έχουν αφαιρέσει τις φωνητικές μου χορδές και έσπασαν τη μύτη της γραφίδας μου. Τα όσα ακούω, όταν ανοίγω την τηλεόραση, δεν την ανοίγω συχνά, και όσα βλέπω γραμμένα, ακόμα και σε δικόγραφα, ιδίως εκεί, όπου η γλώσσα της Θέμιδας ήταν απόλαυση να την διαβάζει κάποιος, με απογοητεύουν. Δεν πρόκειται μόνο για την λεξιπενία. Πρόκειται για την κακή σύνταξη, για τις άστοχες και αδόκιμες λέξεις, πρόκειται για σχοινοτενείς επαναλήψεις με τις ίδιες κακόηχες λέξεις, πρόκειται για την αποτύπωση της χειρότερης αγλωσσίας.
Ένας άλλος χώρος όπου ήταν παλιά σχολείο γλωσσικής μετεκπαίδευσης, είναι η Βουλή. Θήτευσα στο παρελθόν επ’ αρκετό χρονικό διάστημα και ήμουν ευτυχής. Ευτυχής ν’ ακούω από του Βήματος της Βουλής των Ελλήνων, τους ανεπανάληπτους ρήτορες, οι οποίοι, παρά την πίεση του χρόνου, τις διακοπές των οξύθυμων, τις παρεμβάσεις του προέδρου, τον αντιπαθητικό χτύπο του κουδουνιού, οι ρήτορες δεν έχαναν ούτε τον ειρμό τους ούτε την καλλιέπεια της γλώσσας μετέβαλλαν. Ποιούς να αναφέρω; Ο ένας καλύτερος από τον άλλον. Γιατί, στη Βουλή εκλέγονταν οι καταξιωμένοι επαγγελματικώς, οι διακεκριμένοι επιστήμονες και όχι όπως τώρα, οι ανεπάγγελτοι για να αποκτήσουν επάγγελμα και μέσα προς το ζην.
Θέλησαν οι ιθύνοντες το Υπουργείο της Παιδείας, ισχυρίστηκε κάποιος στο σχόλιο που διετύπωσε, να απλοποιήσουν τη γλώσσα, για να μαθαίνεται πιο εύκολα από τα παιδιά, γιατί είχε πολλά στοιχεία, τα οποία δεν θεωρούνταν απαραίτητα, όπως ήταν οι τόνοι, που προέρχονταν από την αλεξανδρινή εποχή. Είχε δε και λέξεις της αρχαίας και της ομηρικής περιόδου. Μα, ακριβώς αυτή ήταν η μαγεία της. Δεν μπορώ να βρω με ποια κατάλληλη λέξη θα αντικατασταθεί η λέξη “λωποδύτης”. Είναι αρχαία. Και μην ισχυρισθεί κανένας ότι, η λέξη “λωπός” είναι της γλώσσας του λαού. Δεν βρίσκω με ποιά μπορεί να αντικατασταθεί η λέξη “υδραγωγείο”. Τη λέξη “προωθώ”, πώς θα την απέδιδε στη γλώσσα του λαού, ένας από τους σημερινούς “κουλτουριάρηδες” της Αριστεράς, τους οποίους ενοχλεί το παρελθόν αλλά και η ύπαρξη του Ελληνικού κράτους;
Θα μπορούσε κάποιος να με χαρακτηρίσει νοσταλγό του παρελθόντος. Σε πολλά από τα γεγονότα που στήριξαν τη χώρα μας ώστε να επιβιώσει από την επίθεση των τυράννων, παραμένω αμετακίνητος “παλιοημερολογίτης”. Δεν θα με ενοχλούσε αυτός ο χαρακτηρισμός. Όποιος, όμως, θα μου προσήπτε την κατηγορία αυτή, θα έπρεπε να λάβει υπ’ όψιν του ορισμένες παραμέτρους. Παραμένω αμετακίνητος στην Ιστορία έτσι όπως γράφηκε όταν τα γεγονότα ήταν νωπά και μόλις είχε σταματήσει η κλαγγή των όπλων στους πολέμους. Η αναθεώρηση αυτής και η συγγραφή εκ των υστέρων, κεφαλαίων κατ’ επιθυμία των ηττημένων, είναι καθαρή πλαστογραφία. Ο Γερμανός ιστορικός Sebastian Franck, έγραφε ότι: “ Η δόξα ανήκει στους ηττημένους…”. Δεν συμφωνώ.
Παραμένω προσκολλημένος στο παρελθόν καθ’ όσον αφορά τη γλώσσα. Η σωστή μάθηση της γλώσσας είναι βασική αρχή μάθησης μιας επιστήμης. Γιατί έπρεπε να την καταστρέψουν; Για να ικανοποιήσουν τους αμαθείς, τους μη επιθυμούντες να καταβάλλουν προσπάθεια στις σπουδές τους και εκείνους που στο μυαλό τους υπάρχει μια λέξη από το ρωσικό λεξιλόγιο: “Λικβινταρισμός”. Λικβινταρισμός στα πάντα. Δηλαδή, διάλυση. Δεν γνωρίζουν, βεβαίως, αυτοί που τη χρησιμοποιούν ότι, αυτή η λέξη είναι γερμανική και πολιτογραφήθηκε στη ρωσική γλώσσα.
Μπορούσε, παρά ταύτα, να αναζητηθεί και να εφαρμοσθεί κάποια “χρυσή τομή”. Δεν καταστρέφεις κάτι όταν είναι σωστό. Αλλά, Έλληνες εσμέν… Θα μπορούσαν οι “ειδήμονες” που συνέταξαν τα προγράμματα της κατάργησης, να ιδρύσουν μερικά σχολεία κλασσικής εκπαίδευσης και να συνεχισθεί η διδαχή της Ελληνικής γλώσσας και της Ελληνικής παιδείας. Ίσως θα ήταν δύσκολο ύστερα από μερικά χρόνια, να εύρουν διδακτικό προσωπικό, κατάλληλο να διδάξει κλασσική παιδεία. Ακόμα και φιλότιμους μαθητές. Αλλά, δεν πιστεύω ότι, έγινε πλήρης αφελληνισμός. Ακόμα, τουλάχιστον.
Ενοχλούσε πολλούς η λεγομένη καθαρεύουσα. Τι ονομάστηκε καθαρεύουσα; Η ξεκαθαρισμένη από ξένα στοιχεία Ελληνική γλώσσα. Ήταν η γλώσσα που βασίζονταν στην αρχαία, με αρκετές μεταλλαγές, με γλωσσοπλασίες, άλλες δόκιμες, άλλες αδόκιμες, αλλά, μ’ αυτές τις προσθαφαιρέσεις, επέζησε στα τόσα χρόνια σκλαβιάς. Η γλώσσα μεταφέρθηκε στους ζώντες στο εξωτερικό Έλληνες και στα μοναστήρια, όπου οι καλόγεροι έκρυβαν το “μυστικό” τους. Χρησιμοποιούσαν τη γλώσσα στην οποία ήταν γραμμένα τα ευαγγέλια. Τι άλλο να έκαναν; Με τα ευαγγέλια δίδασκαν στα Ελληνόπαιδα την Ελληνική γλώσσα. Και πάλι, είχε γεμίσει με κακόφωνες αρβανίτικες, σλάβικες, καταλανικές, και άλλων γλωσσών λέξεις.
Ο Ιωάννης Μεταξάς, μαζί με τις άλλες εθνικές προσφορές του, διαγνώσας την απαράδεκτη κατάσταση που επικρατούσε στη γλώσσα, διέταξε την Ακαδημία Αθηνών να επέμβει και να την εκκαθαρίσει. Έτσι, η Ακαδημία Αθηνών, το 1939, εξέδωκε απόφαση για την εκκαθάριση της γλώσσας. Ο Μεταξάς, ταυτοχρόνως, κάλεσε τον Μανώλη Τριανταφυλλίδη και του έδωσε εντολή να συντάξει γραμματική και συντακτικό που να απλοποιούν τη διδασκαλία. Δεν έζησε για να ιδεί το έργο του ολοκληρωμένο. Δυστυχώς.
Αργότερα ήλθαν οι βάρβαροι. Στο βωμό μιας θολής και ακατανόητης πολιτικής, στράφηκαν με μανία να δολοφονήσουν τη γλώσσα. Και το πέτυχαν.
Πολλοί είναι εκείνοι που με κατηγορούν, διότι μνημονεύω ανθρώπους που δεν είναι αρεστοί σε μια μερίδα πολιτών. Είμαι οπαδός της αλήθειας. “Η αλήθεια πρέπει να λέγεται, έστω και αν πρόκειται να χαλάσει ο κόσμος…” γράφει ο φιλόσοφος Fichte. Και μνημονεύω μόνο εκείνους που έχουν εθνική προσφορά.
Είναι πλέον καιρός ν’ αποκαλυφθεί και η συνωμοσία, η οποία μάχεται εκ των έσω και εκ των έξω κάθε τι γνήσιο Ελληνικό. Συνένοχος στην συνωμοσία το κράτος. Όχι ως θεσμική οντότητα, αλλά οι ιθύνοντες αυτό. Πλέοντα στο πέλαγος της αμάθειας και του μίσους κατά της ελληνικής ιδέας οντάρια, έχοντα την υποστήριξη ξένων κέντρων αποφάσεων, δηλώνουν την προθυμία τους στην εγκληματική ενέργεια που σκοπεί στον αφελληνισμό των Ελλήνων. Διερωτώμαι και ταυτοχρόνως ερωτώ κάθε Έλληνα πολίτη, που έχει καλή προαίρεση και απεχθάνεται τον φανατισμό : Έπρεπε να είναι υπουργός της Εθνικής Παιδείας η κυρία Διαμαντοπούλου; Έπρεπε να είναι Γενικός Γραμματέας του Υπουργείου Παιδείας η κυρία Δραγώνα; Έπρεπε, ύστερα από τα όσα έγραψε στα σχολικά βιβλία, να συνεχίζει να είναι καθηγήτρια η κυρία Ρεπούση;
Ο χώρος δεν μου επαρκεί, αλλά δεν θέλω και να κουράσω εκείνους που μου κάνουν την τιμή και διαβάζουν τα γραπτά μου, άλλως θα μπορούσα να εκταθώ σε λεπτομέρειες. Και να ρίψω τον λίθο του αναθέματος σ’ εκείνους που έχουν καθήκον και θεσμική αρμοδιότητα, να προστατεύσουν τα ιερά και τα όσια και δεν το κάνουν. Είναι δούλοι της αυτής κατάστασης και νοοτροπίας. Αλλά, εδώ είμαστε, θα συνεχίσουμε προσεχώς.
ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΚΟΥΤΣΟΥΚΑΛΗΣ.
