Το πέρασμα του χρόνου, η σταδιακή εξημέρωσή του, τον ανάγκασε να προβεί στην εξέλιξη της γλώσσας, να της δώσει ηχητική αρμονία, να εμπλουτίσει τους ήχους αυτούς και να τους μετατρέψει σε φράσεις.
Κανένας δεν ξέρει, πόσα χρόνια πέρασαν από τότε που ο άνθρωπος αισθάνθηκε την ανάγκη να προφέρει τις πρώτες κραυγές και τις πρώτες φράσεις. Αυτό το όργανο, έγινε αυτό που είναι σήμερα. Η γλώσσα. Πρωταρχικής σημασίας για την επικοινωνία των ανθρώπων, αλλά, κυρίως για την αλματώδη εξέλιξη της επιστήμης, της τεχνολογίας, της μουσικής, των συναισθημάτων.
Οι γλώσσες των διαφόρων λαών δημιουργήθηκαν σύμφωνα με τις ανάγκες ενός εκάστου, αλλά σημαντική επίδραση είχε και το κλίμα των περιοχών όπου ζούσαν. Γι’ αυτό και οι φωνητικές εκφράσεις των γλωσσών διαφέρουν τόσο πολύ από τη μια χώρα στην άλλη. Ακόμα και στην ίδια χώρα υπάρχουν διάλεκτοι που δύσκολα κατανοεί κάποιος που δεν ανήκει στην ίδια ομάδα ανθρώπων.
Οι γλώσσες στην πορεία της εξέλιξής τους, απόκτησαν δομή, σύνταξη, γραμματική, γραφή. Αυτές τις ιδιότητες τις απαίτησε η ανάγκη της επιστήμης, για να μπορεί να διατυπώνει τα συμπεράσματά της από την έρευνα. Κορυφαίοι επιστήμονες ασχολήθηκαν με το ζήτημα αυτό. Και η δομή της γλώσσας, αποτέλεσε ξεχωριστή επιστήμη. Τη Γλωσσολογία.
Συγγραφείς τεραστίου κύρους χρησιμοποίησαν τη γλώσσα για να διατυπώσουν έννοιες ωφέλιμες για την ανθρωπότητα. Η γλώσσα έδωσε στην Ιστορία τη δυνατότητα να διαιωνίσει τις πράξεις και τις ιδιότητες των λαών. Πολλοί εξ αυτών, οι ιστορικοί συγγραφείς, δεν ήταν μόνο καταγραφείς των γεγονότων αλλά ήταν και μάγοι στη χρήση της γλώσσας. Πολλούς γνωρίζω εκ των Ελλήνων, αλλά ξεχωρίζω τον Θουκυδίδη. Κάθε λέξη του και μια μαγική εικόνα. Κάθε πρόθεση που επικολλά στη λέξη, και μια φανταστική επιπλέον διατύπωση. Τίποτε τυχαία ή πλεονασματικά. Όλα με συνέπεια στη γραφική αλλά και στη φωνητική αρμονία. Όλβιος ός της ιστορίας έσχεν μάθησιν, λέγει ο Ευριπίδης. Αλλά της γλώσσας;
Μητέρα των επιστημών είναι η γλώσσα, λέγει ο Γερμανός γλωσσολόγος και φιλόσοφος Christian Wolff. Έχει μήπως άδικο;
Η δική μας γλώσσα πέρασε μπόρες και μπόρες. Αλλά, ποιά απ’ όλες; Η Αττική, η Ιωνική, η Δωρική, η Πελασγική, η Ομηρική, η Μινωική, η Μακεδονική; Κατά περίεργο τρόπο, όλες αυτές οι γλώσσες είχαν μία μητέρα, άρα είχαν και κοινή καταγωγή. Λίγες ήταν οι διαφορές τους. Και οι μπόρες και συμφορές του ομιλούντος αυτές λαού, δεν κατάφεραν να τις εξαφανίσουν. Σε πείσμα όλων εκείνων που κατά καιρούς βάλθηκαν να εξαφανίσουν και το λαό της Ελλάδος και τη γλώσσα, τα αποτελέσματα υπήρξαν γι’ αυτούς απογοητευτικά. Πέρασαν τόσοι κατακτητές από τα άγια χώματά μας. Πέρσες, Ρωμαίοι, Γότθοι, Καταλανοί, Τούρκοι, Άραβες, Ούνοι, Σλάβοι, Γερμανοί, Ιταλοί. Έβγαλαν φιρμάνια, καταπίεσαν, σκότωσαν, κρέμασαν, τσάκισαν κόκαλα επάνω στο αμόνι, ό,τι φαντάστηκε το άρρωστο μυαλό τους το έκαναν. Ο Λαός δεν κάμφθηκε. Συνέχισε την πορεία του.
Βεβαίως, η πορεία είχε τα λοξοδρομήματά της. Η γλώσσα διαμορφώνονταν σύμφωνα με προγράμματα και απαιτήσεις. Έγινε η γλώσσα των καθαρευουσιάνων. Αδόκιμος, φυσικά, όρος. Έγινε η γλώσσα των δημοτικιστών. Δηλαδή, η γλώσσα του λαού. Έφαγε στραπάτσα, από άτεγκτους λογιωτατιστές, αλλά και αδαείς μαλλιαριστές. Την ανακάτεψαν με τούρκικες, αράπικες, αρβανίτικες, καταλανέζικες, σλάβικες λέξεις. Το μεγάλο φορτίο το ξεφορτώθηκε. Παρέμεινε για πολλά χρόνια σε μία κατάσταση, μεταξύ καθαρεύουσας και δημοτικής. Στα σχολεία μας μαθαίναμε μία γλώσσα δύσκολη μεν, αλλά πλούσια σε λεξιλόγιο και ορθή σε σύνταξη. Ο Αχιλλέας Τζάρτζανος άφησε ανεξίτηλο το όνομά του στη διδαχή της Ελληνικής γλώσσας. Ο Γεώργιος Χατζηδάκις, υπήρξε διακεκριμένος γλωσσολόγος που άφησε εποχή. Υπήρξαν και άλλοι Έλληνες γλωσσολόγοι. Περισσότερο γνωστοί στο Εξωτερικό. Όπως ο Ιωάννης Μητσοτάκης, ο Αριστοτέλης Ταμασοκλής κ.α.
Μια γλώσσα που διατηρείται χιλιάδες χρόνια, κάτι το ιδιαίτερο έχει. Μπορεί να εκφράζει έναν αλύγιστο εθνικισμό, ο οποίος είναι δυνατό να παρεμποδίζει τα σχέδια των νέων βαρβάρων. Και η Ελληνική είχε την ιδιαιτερότητα. Ήταν παρούσα στην επιστήμη και συμπλήρωνε όλες τις άλλες γλώσσες. Έπρεπε, λοιπόν, να πεθάνει (!).
Ορδές βαρβάρων, με Ελληνεπώνυμους αρχηγούς, προσφέρθηκαν να την εκτελέσουν. Δεν μπορούσε να συνεχίσει να ζει μια γλώσσα που χρησιμοποίησαν οι συνταγματάρχες το 1967(!). Μας θύμιζε το κακό παρελθόν. Και επιπλέον, δεν ήταν η γλώσσα του λαού (!). Ο λαός στο χωράφι, στο κοπάδι με τα γίδια, στη σπορά, στη συγκομιδή, στην υλοτομία, στο λιμάνι, σε όλα αυτά τα επιστημονικά επαγγέλματα, κατασκευάζει την ορθή γλώσσα (!). Αυτή μας προγραμμάτισαν από το 1978 και ύστερα να μαθαίνουμε, με τις αναθεωρήσεις, τις νέες γραμματικές, με τους όρους του κομμουνιστικού λεξιλογίου. Αυτή είναι η γλώσσα του λαού. Την άλλη, τη γλώσσα της επιστήμης την εκτέλεσαν. Νεκροθάπτες, αρκετοί. Να μερικοί: Γεώργιος Ράλλης. Απόστολος Κακλαμάνης. Ελευθέριος Βερυβάκης.
Η εκτέλεση της γλώσσας, είχε ως αποτέλεσμα και τον θάνατο της Παιδείας. Αμφιβάλλει κανείς σήμερα ότι η Παιδεία μας είναι νεκρή; Δεν πιστεύω. Το βεβαιώνει η ληξιαρχική πράξη θανάτου της. Που παρουσιάζεται με την απύθμενη αγραμματοσύνη διδασκόντων και διδασκομένων. Με τη μετατροπή των σχολείων της “Ανωτάτης Παιδείας” σε καταυλισμούς εξαθλιωμένων μαζών από την Αφρική και την Ασία. Το μαρτυράει η μετατροπή των “Ανωτάτων Εκπαιδευτικών Ιδρυμάτων” σε χώρους εκκόλαψης της τρομοκρατίας.
ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΚΟΥΤΣΟΥΚΑΛΗΣ
(krama)
