Γιάννης Ελαφρός, Μιχάλης Παπαμακάριος
Με
τον ερχομό του νέου έτους, ξεκίνησε από την συγχορδία κυβέρνησης,
εργοδοτικών οργανώσεων και ΜΜΕ μια ακόμη, καλά ενορχηστρωμένη,
ιδεολογική και επικοινωνιακή επίθεση που αφορά την άμεση ανάγκη μείωσης
των βασικών μισθών, κατάργησης των δώρων, παγώματος των μισθολογικών
ωριμάνσεων και αναβολή της προβλεπόμενης αύξησης του 2,5% της Εθνικής
Γενικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας τον ερχόμενο Ιούλιο, για τα
κατώτερα μισθολογικά κλιμάκια. «Είναι απαίτηση της τρόικας», παπαγάλιζαν
τα κανάλια τις πρώτες ημέρες, βασισμένα στην επιστολή που είχε στείλει η
τρόικα στη κυβέρνηση και σημειώνονταν οι απαιτήσεις για μείωση μισθών
και κατάργηση των δώρων.
Κυβέρνηση-Τρόϊκα-Εργοδότες
Για
να έρθουν αμέσως ο ΣΕΒ και οι υπόλοιπες οργανώσεις των εργοδοτών να
αναλάβουν την πρωτοβουλία «για να αποδείξουμε ότι μπορούμε μόνοι μας,
αντί να περιμένουμε παθητικά να μας επιβληθούν απ' έξω αποφάσεις», όπως
δήλωσε ο πρόεδρος του ΣΕΒ, Δ. Δασκαλόπουλος καλώντας τη ΓΣΕΕ σε διάλογο,
η οποία έσπευσε να ανταποκριθεί…. Βέβαια όλων αυτών είχαν προηγηθεί τα
λόγια του Λουκά Παπαδήμου, στο υπουργικό συμβούλιο της 5ης
Ιανουαρίου, σύμφωνα με τα οποία: «Είχα την ευκαιρία χθες να τονίσω στους
κοινωνικούς εταίρους ότι εάν δεν κλείσουμε το χάσμα ανταγωνιστικότητας
της οικονομίας μας σε σχέση με τις άλλες χώρες της ευρωζώνης δεν θα
μπορέσουμε να βγούμε από την κρίση. Και η αποκατάσταση της
ανταγωνιστικότητας απαιτεί πολλές διαρθρωτικές παρεμβάσεις, που αφορούν
μεταξύ άλλων τις αγορές εργασίας, προϊόντων, υπηρεσιών και επαγγελμάτων,
τη δημόσια διοίκηση, το φορολογικό σύστημα, τις υποδομές και τη
λειτουργία της δικαιοσύνης. Στους τομείς αυτούς η κυβέρνηση προωθεί
αλλαγές».
Σαρωτική επίθεση ιστορικών διαστάσεων
Έτσι
λοιπόν κυβέρνηση, κεφάλαιο και τρόικα ανοίγουν τους ασκούς του Αιόλου
και σαλπίζουν ξανά μια σαρωτική επίθεση στην εργατική τάξη, με επίκεντρο
την αμοιβή της εργασίας, τόσο στην άμεση όσο και στην έμμεση μορφή της.
Αυτή τη φορά για να «σωθεί η χώρα», δια της ανταγωνιστικότητας. Δύο
χρόνια, με την πιο βάρβαρη ταξική πολιτική που εφαρμόστηκε τις
τελευταίες δεκαετίες στην Ελλάδα, φτάνουμε στην αρχή του 2012 στις
περικοπές των μισθών και αυτή τη φορά όχι στον επάρατο δημόσιο τομέα των
«υπεράριθμων» και «τεμπέληδων» εργαζομένων, αλλά στον ιδιωτικό τομέα
για τον οποίο κλαίγονταν μέχρι πρότινος, γνωστοί δημοσιογράφοι στα
τηλεπαράθυρα.
Γιατί
όμως συμβαίνει τώρα αυτή η επίθεση; Στο στόμα και τη σκέψη χιλιάδων
εργαζομένων βρίσκεται το ερώτημα: «Μα θα σώσει το δώρο μου τη χώρα;»,
«πως θα κινείται η οικονομία αν κανείς δεν αγοράζει τίποτα;». «Δεν
φτάνουν άραγε τόσα μέτρα, τόσα χαράτσια», «τι σχέση έχουν οι μισθοί του
ιδιωτικού τομέα με το χρέος;
Με
τη νέα μείωση των μισθών, που σχεδιάζεται, το κεφάλαιο επιστρέφει στον
«τόπο του εγκλήματος» και στο κρυμμένο μυστικό της εκμετάλλευσης και της
αιτίας της καπιταλιστικής κρίσης. Στόχος η αύξηση της κλεμμένης
υπεραξίας, μειώνοντας την τιμή της εργατικής δύναμης, για να αναταχθεί η
πτωτική τάση του μέσου ποσοστού κέρδους. Η πάλη για την ανατροπή της
επίθεσης είναι ταξική και αντικαπιταλιστική.
Η ανταγωνιστικότητα είναι ένα βαρέλι δίχως πάτο για τα εργατικά δικαιώματα
Είναι
άραγε η κυβέρνηση και η τρόικα ένα τσούρμο ανίκανων διαχειριστών που
δεν μπορούν να βρουν λύσεις και οδηγούνται στον εύκολο δρόμο της
περικοπής των μισθών και στον ιδιωτικό τομέα; Την απάντηση οφείλουμε να
την αναζητήσουμε όχι στα διανοητικά όρια των ανθρώπων που κρατάνε
πολιτικά στα χέρια τους το τιμόνι του εγχώριου (ή και ευρύτερα του
παγκόσμιου) καπιταλισμού, αλλά στην ίδια την φύση και την δυναμική της
καπιταλιστικής κρίσης. «Η Μεγάλη Ύφεση συνεχίζεται, η παγκόσμια
καπιταλιστική οικονομία κινδυνεύει να πέσει σε κώμα. … Δεν παρατηρείται
μια αξιοσημείωτη ποσοτική και ποιοτική επιστροφή κεφαλαίων από τον
υπεραναπτυγμένο χρηματοπιστωτικό τομέα προς την πραγματική λεγόμενη
οικονομία, μια ουσιαστική ποιοτική επανεπένδυση. Αυτό οδηγεί στο
συμπέρασμα πως δεν παρατηρείται μια ουσιαστική τάση ανάτασης της
κερδοφορίας του κεφαλαίου» (από την απόφαση της ΠΕ του ΝΑΡ, 26/11/11).
Αυτή
ακριβώς η μη ουσιαστική ανάταση της κερδοφορίας του κεφαλαίου, δηλαδή η
μη αντιστροφή των πτωτικών τάσεων του ποσοστού κέρδους (όχι της μάζας
των κερδών) και η ένταση που αυτή η τάση αποκτά στην καπιταλιστική
Ελλάδα, είναι το κρυμμένο μυστικό της επιστροφής του κεφαλαίου στο «τόπο
του εγκλήματος». Στην αύξηση δηλαδή της κλεμμένης υπεραξίας, διαμέσου
της μείωσης της τιμής της εργατικής δύναμης, του περιβόητου εργατικού
κόστους όπως αρέσκονται να λένε οι εκπρόσωποι των εργοδοτών και οι
οικονομολόγοι του μνημονιακού συρμού. Το κεφάλαιο λοιπόν επαναφέρει με
το πιο επιθετικό και βίαιο τρόπο την σύγκρουση στο πυρήνα της σχέσης του
με την εργασία, αυτόν της τιμής της εργατικής δύναμης.
Τι
μορφή θα πάρει τελικά αυτή η επίθεση; Τα σενάρια που μέχρι τώρα
κυριαρχούν αφορούν καταρχάς, την περικοπή των δώρων για όσους αμείβονται
με κάπως υψηλότερους μισθούς και την αντικατάστασή τους από κάποιο
επίδομα αλά δημοσίου (να που η επίθεση στο δημόσιο, ανοίγει το δρόμο για
την επιδρομή στον ιδιωτικό τομέα). Εναλλακτικά σε αυτό το σενάριο έχει
προταθεί η κατάτμηση του δώρου Χριστουγέννων στους μισθούς των υπολοίπων
μηνών και η περικοπή του δώρου Πάσχα και του επιδόματος αδείας με χρήση
πλαφόν. Σε αυτή την περίπτωση κρύβεται μία ακόμα μια πιο οδυνηρή
εξέλιξη, καθώς η ενσωμάτωση των δώρων στους τακτικούς μισθούς τα κάνει
ακόμα πιο ευάλωτα σε μια ποσοστιαία μείωση τους στο άμεσο μέλλον. Αλλά
οι «προτάσεις» των εργοδοτών δεν σταματούν στα δώρα. Πάγωμα για τρία
χρόνια όλων των ωριμάνσεων, δηλαδή αναστολή όλων των προγενέστερων
συλλογικών συμβάσεων σε ότι αφορά τις διετίες, τριετίες και τα
επιδόματα. Κατάργηση της κλαδικής σύμβασης και μείωση κατά 50% των
ασφαλιστικών εισφορών, ζητά με επιστολή του στο υπουργείο Εργασίας ο
πρόεδρος του συνδέσμου κλωστοϋφαντουργικών επιχειρήσεων, Ελευθέριος
Κούρταλης, έως και 40% μειώσεις μισθών, ζητά ο πρόεδρος του ΣΕΤΕ
(Ξενοδόχοι) Ανδρέας Ανδρεάδης, για όσους αμείβονται πάνω από το βασικό
μισθό του κλάδου, με διατήρηση των δώρων βεβαίως…. Όλοι μαζί, ΣΕΒ, ΣΕΤΕ,
ΕΣΣΕ και ΓΣΕΒΕΕ, αναμένεται να ζητήσουν από το Κουτρουμάνη 10% μείωση
των ασφαλιστικών εισφορών, επίσης μπόνους 5% και φορολογικές ελαφρύνσεις
για τις «συνεπείς» επιχειρήσεις.
Η
κυβέρνηση, σύμφωνα με δηλώσεις του Παπαδήμου, παρακολουθεί το διάλογο
των «κοινωνικών εταίρων» και δεν αποκλείει νομοθετική παρέμβαση σε
περίπτωση που ο διάλογος δεν ευοδωθεί, κάτι που έχει ζητηθεί και από τη
τρόικα, πιέζοντας ακόμη περισσότερο την ΓΣΕΕ για συμφωνία με τις
εργοδοτικές οργανώσεις.
Στην
πράξη ήδη, από το ξέσπασμα της κρίσης και το πρώτο μνημόνιο,
αναπτύσσεται ένα εργοδοτικό κίνημα μείωσης των μισθών, επιβολής της
μερικής απασχόλησης και της εκ περιτροπής εργασίας σε εκατοντάδες
επιχειρήσεις σε όλη την Ελλάδα. Η πρακτική αυτή, σε συνδυασμό με το
εργοδοτικό κίνημα «δεν πληρώνω» το οποίο είναι σε έξαρση το τελευταίο
διάστημα (μόνο στην Αθήνα πάνω από 120 εργασιακοί χώροι βρίσκονται σε
επίσχεση και κινητοποιήσεις λόγω στάσης πληρωμών της εργοδοσίας) και την
αύξηση της ανεργίας (878.300 στο 3ο τρίμηνο του 2011, με
35,3% στους 15-29 ετών σύμφωνα με τα στοιχεία της Έρευνας Εργατικού
Δυναμικού της Άλφα), έχει διαμορφώσει μια εφιαλτική κατάσταση στον κόσμο
της δουλειάς. Σημαίνει μήπως αυτό ότι η τωρινή επίθεση είναι απλά μια
νομική ολοκλήρωση αυτού που ήδη συμβαίνει, όπως δήλωσε ο σύμβουλος του
Σαμαρά Δημήτρης Σταμάτης στον Βήμα fm; Σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί το
εργατικό κίνημα να αντιμετωπίσει έτσι τη νέα φάση.
Τυχόν
νομοθετική κατοχύρωση της κατάργησης των δώρων και περικοπής των
μισθών, θα μετατρέψει την έως τώρα σημαντική μεν, αλλά μειοψηφική
πρακτική τμημάτων του κεφαλαίου, σε πανεργατική πραγματικότητα για το
σύνολο των εργαζόμενων στον ιδιωτικό τομέα. Και θα ανοίξει την όρεξη για
νέα επίθεση. Ας θυμηθούμε την ορμή που έδωσε στους εργοδότες η ψήφιση
του μεσοπρόθεσμου, η αλλαγή του νόμου για τις απολύσεις, τις
επιχειρησιακές συμβάσεις κλπ. Με δεδομένη τη νομοθεσία των εργασιακών
όρων για τους νέους 16-24 χρονών για αμοιβές στο 80% των Συλλογικών
Συμβάσεων, το νέο μισθολόγιο-φτωχολόγιο στο δημόσιο και το επιτηρούμενο
κύμα λουκέτων στο δημόσιο και πλήρους ιδιωτικοποίησης των ΔΕΚΟ, τις
απολύσεις 150.000 στο δημόσιο, παράλληλα με την δραστική μείωση του
αφορολόγητου και τα πολλαπλά χαράτσια, διαμορφώνεται μια ιστορικών
διαστάσεων επίθεση στο σύνολο της εργατικής τάξης. Ζούμε σε μια
εξαιρετικά κρίσιμη στροφή της ιστορίας, μιας στρατηγικών προδιαγραφών
προσπάθειάς του καπιταλισμού να υπερβεί την κρίση, αναπροσαρμόζοντας
υπεραντιδραστικά το σύνολο των κοινωνικών σχέσεων και ειδικά της σχέσης
κεφαλαίου – εργασίας. Για αυτό και τα συγκεκριμένα μέτρα δεν αφορούν
μόνο τον ελληνικό καπιταλισμό. Ο Σαρκοζί καλεί τους «κοινωνικούς
εταίρους» σε συμφωνία για κατάργηση των κατώτατων αμοιβών και
απελευθέρωσης των ωραρίων εργασίας, ενώ ανακοίνωσε την μείωση των
εργοδοτικών ασφαλιστικών εισφορών. Ο Ιταλός Παπαδήμος, Μάριο Μόντι,
προτείνει να αντικατασταθούν οι Συλλογικές συμβάσεις με μια γενική
σύμβαση, εννοείται μειωμένων δικαιωμάτων.
Για
να κρύψουν αυτή την πραγματικότητα οι απολογητές του κεφαλαίου
προσπαθούν να μας πείσουν ότι εργατικά δικαιώματα, ζωές, ελπίδες και
όνειρα θα θυσιαστούν στο βωμό της ανταγωνιστικότητας. Αλλά να γίνουμε
ανταγωνιστικοί σε σχέση με ποιους; Με τους Ρουμάνους του μέσου μισθού
των 158 ευρώ, τους Βούλγαρους των 123, τους Αλβανούς των 143,69, τους
Σέρβους των 167,25 ή τους Τούρκους των 263,28 ευρώ (πηγή Eurostat); Αν
το σημείο κλειδί για την «ανάπτυξη» είναι οι μισθοί γιατί να έρθουν οι
επενδυτές στην Ελλάδα, ενώ μπορούν να πάνε σε τόσες «ανταγωνιστικές»
χώρες δίπλα της; Πάντα θα υπάρχουν άλλοι περισσότερο «ανταγωνιστικοί»
από εμάς. Τελικά η ανταγωνιστικότητα είναι ένα βαρέλι δίχως πάτο για τα
εργατικά δικαιώματα, τόσο του Έλληνα, όσο και του Τούρκου, του Ιταλού ή
του Ισπανού εργάτη. Αλλά όπως φαίνεται το θέμα δεν είναι οι επενδυτές
που θα έρθουν, αλλά αυτοί που είναι τώρα εδώ, οι Έλληνες καπιταλιστές
και οι πολυεθνικές, οι οποίοι επιδιώκουν να διατηρήσουν και αυξήσουν τα
κέρδη τους, καταργώντας τα εργατικά δικαιώματα.
Σύμφωνα
μάλιστα με τους National Accounts της Eurostat, σε κάθε 1.000 ευρώ νέα
προϊόντα και υπηρεσίες (δηλαδή προστιθέμενη αξία) που παρήγαγε ετήσια η
ελληνική οικονομία την τελευταία δεκαετία, τα 560 ευρώ μετατράπηκαν σε
επιχειρηματικό κέρδος και μόλις τα 350 σε αποζημίωση των εργαζομένων.
Στην ΕΕ η αντίστοιχη κατανομή είναι 360 υπέρ του επιχειρηματικού κέρδους
και 550 υπέρ της εργασίας! Η Ελλάδα κατέχει την υψηλότερη θέση,
ακολουθεί η Βουλγαρία, η Ουγγαρία, η Τσεχία, η Ιρλανδία, μέσα στην ΕΕ ως
προς το μερίδιο του προϊόντος της που νέμεται το επιχειρηματικό κέρδος,
το οποίο το 2008 έφτασε στο ύψος ρεκόρ του 59,5%. Να η ουσία της
ανταγωνιστικότητας.
Όλα
γίνονται για την ανεργία υποστηρίζουν κυβερνητικοί και εργοδοτικοί
εκπρόσωποι. «να σώσουμε δουλειές και να δώσουμε δουλειές», σημειώνει ο
πρόεδρος του ΣΕΒ στην πρόσφατη «έκκληση» του στη ΓΣΕΕ για διάλογο.
Βέβαια τα τελευταία 2 χρόνια οι μισθοί μειώθηκαν κατά 12% σύμφωνα με την
τελευταία έκθεση της Τράπεζας της Ελλάδος. Δόθηκαν δουλειές ή ζούμε μια
πρωτοφανή έκρηξη της ανεργίας; Μάλιστα ο κυβερνητικός εκπρόσωπος,
αναρωτήθηκε πώς να δικαιολογήσουμε στη τρόικα το ότι έχουμε μέσο μισθό
150 ευρώ παραπάνω από την πιό πλούσια Ισπανία. Προφανώς δεν του πέρασε
από το μυαλό ότι η Ισπανία έχει 25% ανεργία (πάνω από 45% στους νέους)
και η μερική απασχόληση της μίας και των δύο ωρών θερίζει.
Το
άλλο αστικό δόγμα είναι η περιβόητη ανάπτυξη «για να πάρουμε όλοι». Όσο
«μαζί τα φάγαμε» κατά το Πάγκαλο, άλλο τόσο θα πάρουμε όλοι από την
ανάπτυξη. Όπως έγραψε και ο Νίκος Μπογιόπουλος στον Ριζοσπάστη
(12/1/2012) «το 1990 το ΑΕΠ της χώρας ήταν 38 δισ. ευρώ. Το 2007 ανήλθε
στα 208 δισ. Δηλαδή, αυξήθηκε κατά 5,5 φορές. Το 1990 – σύμφωνα με τα
στοιχεία της ICAP – τα κέρδη των επιχειρήσεων (ΑΕ και ΕΠΕ) ήταν 575
εκατομμύρια ευρώ. Το 2007 είχαν εκτιναχθεί στα 16 δισ. ευρώ. Δηλαδή,
αυξήθηκαν κατά 28 φορές. Το 1990, το βασικό ημερομίσθιο του ανειδίκευτου
εργάτη ήταν 15 ευρώ. Το 2007 το βασικό μεροκάματο μόλις και μετά βίας
είχε φτάσει στα 30 ευρώ. Με άλλα λόγια τα κέρδη των καπιταλιστών να
αυξήθηκαν κατά 28 φορές (!) ενώ ο κατώτατος μισθός του εργάτη κατά μόλις
1 φορά!»
Μέρος του μισθού είναι οι εισφορές-Κίνδυνος να βουλιάξουν τα ασφαλιστικά ταμεία
Όλα
δείχνουν ότι στο στόχαστρο κυβέρνησης και κεφαλαίου βρίσκεται ιδιαίτερα
το λεγόμενο «μη μισθολογικό κόστος», δηλαδή η εισφορά στα ασφαλιστικά
ταμεία. Σε αυτό επιμένουν πολλοί εργοδοτικοί φορείς, ενώ και η ΓΣΕΕ –η
οποία έσπευσε προδίνοντας τα εργατικά συμφέροντα να μπει σε «διάλογο»-
το συζητάει…
Καταρχήν,
το «μη μισθολογικό κόστος» αφορά σημαντικά ποσά. Τα βασικά ποσοστά
εισφορών για το ΤΕΑΜ (πρώην ΙΚΑ) είναι για τους εργάτες 16,5% εισφορά
του εργαζόμενου και 28,06% του εργοδότη. Δηλαδή, εάν ο εργάτης έχει
μικτό μισθό 1.000 ευρώ η ασφαλιστική εισφορά είναι 165 ευρώ και παίρνει
στο χέρι τα 835, πλην τους φόρους. Η εργοδοτική εισφορά 280,6 ευρώ. Άρα
τελικά ο εργοδότης πληρώνει 1.280,6 ευρώ. Αντίστοιχα, για τον υπάλληλο
που προσελήφθη μετά το 1992, οι εισφορές είναι 13,5% και 7% επικουρικό,
ενώ του εργοδότη 25,56% και 3% αντίστοιχα. Βεβαίως, ήδη μεγάλο μέρος των
εργοδοτών δεν καταβάλλει τις ασφαλιστικές εισφορές στα Ταμεία.
Αλλά,
τι είναι το μη μισθολογικό κόστος; Στην πραγματικότητα δεν είναι τίποτα
άλλο παρά μέρος του πλούτου που παράγει ο εργαζόμενος και το οποίο
κανονικά προορίζεται για την αναπλήρωση της εργατικής του δύναμης. Οι
ασφαλιστικές εισφορές και του εργαζόμενου και του εργοδότη είναι βασικά
του εργαζόμενου, είναι μέρος του συνόλου του μισθού του, είναι μέρος του
παραγόμενου πλούτου. Γι’ αυτό το ταξικό εργατικό κίνημα έχει θέσει το
αίτημα της κατάργησης της εργατικής εισφοράς, αφού στην πραγματικότητα
σήμερα ο εργαζόμενος πληρώνει τριπλά (η δική του εισφορά, η εισφορά του
εργοδότη, η κρατική επιχορήγηση, βασικά από φόρους εργαζομένων).
Σήμερα,
η μείωση της εργοδοτικής εισφοράς θα δώσει τη χαριστική βολή στα
ετοιμοθάνατα ασφαλιστικά ταμεία. Θα την πληρώσουν άμεσα οι εργαζόμενοι,
με σκληρές περικοπές στην υγειονομική περίθαλψη και στις συντάξεις. Γι’
αυτό σε καμιά περίπτωση το εργατικό κίνημα δεν μπορεί να δεχθεί κάτι
τέτοιο. Εξάλλου ήδη εφαρμόζονται προγράμματα απαλλαγής εργοδοτών από τις
ασφαλιστικές εισφορές για διατήρηση θέσεων εργασίας, για προσλήψεις
νέων 16-24 ετών (με το 80% του βασικού μισθού), ενώ 40% επιδότηση των
εργοδοτικών εισφορών ξεκινά στα ξενοδοχεία. Τα μέτρα αυτά δεν σταμάτησαν
την ανεργία.
Υπάρχει πλούτος και είναι των εργατών
«Οι
λέξεις που λένε ψέματα προσβάλουν αυτό που ονομάζουν, αλλά αυτές που
λένε αλήθεια αποκαλύπτουν την ψυχή των πραγμάτων. Οι ηττημένοι
επιβεβαιώνουν ότι η ψυχή κατοικεί στις λέξεις που την λένε. Αν σου δώσω
τις λέξεις μου, σου δίνομαι. Η γλώσσα δεν είναι απόπατος». Ο Εντουάρντο
Γκαλεάνο σε άρθρο του στην Μοντ Ντιπλοματίκ (απόδοση Jaquou Utopie, στον
Παραλληλογράφο) λέει τα πράγματα με το όνομά τους. Και η ζωή δεν είναι
απόπατος…
Η
μακρόχρονη κυριαρχία της αστικής ιδεολογίας έχει παραχαράξει την
κοινωνική γλώσσα. «Εργατικό κόστος», να μια έννοια που κυριαρχεί στα
τηλεοπτικά παράθυρα. Συμπέρασμα; Ο επιχειρηματίας που κάνει όλη τη
δουλειά και βγάζει το προϊόν έχει κόστος τα έξοδα των εργατών.
Πραγματικότητα; Ο πλούτος που παράγεται, οτιδήποτε «κάνει» κάθε
επιχείρηση, είναι έργο και δημιούργημα των εργαζομένων. Ο μισθός και οι
ασφαλιστικές εισφορές τους είναι μέρος μόνο, αυτού του πλούτου. Το
υπόλοιπο, το καρπώνεται ο κεφαλαιούχος (σε όποια μορφή του), διαμέσου
της κλεμμένης υπεραξίας. Αυτό είναι το καλά κρυμμένο μυστικό της
καπιταλιστικής παραγωγής. Στην πραγματικότητα, εάν θα έπρεπε να μιλάμε
για κόστος, αυτό είναι το εργοδοτικό κόστος, όπως λένε οι εργαζόμενοι
στα κατειλημμένα εργοστάσια της Αργεντινής. Δηλαδή το κόστος των
υπερκερδών, του ελέγχου των εργαζομένων, της ρεμούλας, της σπατάλης, της
εξυπηρέτησης των πιο ιδιοτελών συμφερόντων, με αποτέλεσμα πολλές φορές
να βουλιάζουν τις επιχειρήσεις, μαζί με τους εργαζόμενους, ενώ οι ίδιοι
την βγάζουν καθαρή, μέσω του άρθρου 99 και της κρυμμένης περιουσίας.
«Κάντε
θυσίες για να σωθεί η χώρα», λέει ο δοτός πρωθυπουργός. Η δική του χώρα
είναι η πατρίδα του κεφαλαίου, των τραπεζών και των πολυεθνικών. Ζητά
νέες θυσίες από τους εργαζόμενους που ήδη βρίσκονται σε απελπιστική
κατάσταση. Με τσεκουρωμένους μισθούς, πολλές φορές απλήρωτοι, με άνεργο
στο σπίτι (συχνά δύο), με φορολογική επιδρομή ακόμα και στα ψίχουλα, με
χαράτσια, με τη σύνταξη των παππούδων κομμένη, με την ακρίβεια να
σαρώνει, με την αγωνία για το αύριο σφηνωμένη σα σφαίρα στο μυαλό. Να
σωθεί η χώρα. Μαζί με το λαό της; Ή χωρίς; Εμείς, κατοικούμε σε άλλη
πατρίδα από τον Λ. Παπαδήμο και τους ομοίους του. Μαζί με το έθνος των
εργαζομένων στην Ελλάδα, που ελπίζει στην απελευθέρωση από τα δεσμά της
χούντας κυβερνήσεων – ΕΕ – ΔΝΤ. Μαζί με τους εργαζόμενους όλου του
κόσμου, που βιώνουν την ίδια άγρια επίθεση του κεφαλαίου. Πρώτο μέλημα
για το εργατικό κίνημα είναι να παλέψει για την ανατροπή αυτής της
επίθεσης, να υπερασπίσει τα δικαιώματα και τις κατακτήσεις των
εργαζομένων, να κερδίσει όχι μόνο επιβίωση, αλλά αξιοπρεπή ζωή για
όλους, μην αφήνοντας να περάσει η κοινωνική πανούκλα των τροϊκανών.
Απ΄αυτή την άποψη μας δεν αποτελεί κριτήριο για μας η ανταγωνιστικότητα
των ελληνικών επιχειρήσεων και της οικονομίας, αφού αυτή συνεπάγεται τη
σύνθλιψη των εργαζομένων και έχει σαν μόνο αποτέλεσμα τον πλουτισμό των
λαμόγιων του συστήματος.
Παλεύουμε
όχι μόνο για να μην περάσει καμία μείωση στους μισθούς, αλλά και για να
επιστραφούν πίσω τα κομμένα – κλεμμένα της διετίας και των προηγούμενων
ετών. Για αυξήσεις στους μισθούς και στις συντάξεις, για συλλογικές
συμβάσεις και αξιοπρεπείς εργασιακές σχέσεις, για μείωση των ωρών
εργασίας τώρα, έτσι ώστε να δημιουργηθούν νέες θέσεις εργασίας. Υπάρχει
πλούτος για όλα αυτά. Σε ένα αποκαλυπτικό του άρθρο στο Πριν
(11/12/2011) ο Πέτρος Παπακωνσταντίνου είχε υπολογίσει ότι η σημερινή Ελλάδα (31η
μεταξύ των 180 χωρών σύμφωνα με το ΑΕΠ), με όλα τα χάλια από το
κούρσεμα του μνημονίου, «αντέχει» να δίνει εισόδημα 2.580 ευρώ το μήνα
σε κάθε απασχολούμενο, 900 ευρώ σε κάθε άνεργο και 1.500 σε κάθε
συνταξιούχο…
(ΠΡΙΝ 15/1/12)
