γραφει ο αρισταρχος
Δεν
ξέρω, νομίζω πως μέσα σε τρία χρόνια μειώθηκε το προσδόκιμό μου
καταλυτικά. Αισθάνομαι σαν γέρος εκατό χρονών με κλεμμένες τις
αναμνήσεις μου και οι προσδοκίες μου, τα όνειρα των παιδιών μου, ριγμένα
αποκαΐδια στης απόγνωσης το τέλμα.
Προδομένος από τις ίδιες μου τις επιλογές τους ίδιους μου αγώνες για ανθρώπινη προοπτική.
Και
πως τα ξεφορτώνεσαι, πως τα διορθώνεις τώρα, στην δύση της ζωής
νιώθοντας αδύναμος, ανήμπορος ακόμα και γι αγώνες. Άλλωστε όλη η ζωή
ήταν ένας αγώνας. Ένας αγώνας που προδόθηκε όπως πάντα από μέσα.
Αν
μπορούσα και γύριζα το ρολόι κάπου στο ’74 τότε, που άρχιζε η
μεταπολίτευση ,δεν ξέρω τι θάκανα. Θα πήγαινα άραγε σ’ εκείνη την
θρυλική έξω από το Μακεδονία Παλλάς συγκέντρωση με ομιλητή τον Κων/νο
Καραμανλή. Διψασμένος μετά επτά χρόνια Χούντας για δημοκρατία και για
την αποκατάσταση μιας ειρήνης που τελικά δεν μετουσιώθηκε σε πόλεμο,
παρά την εδώ γενική επιστράτευση.
Με
πόσο άραγε ενθουσιασμό θα υποδεχόμουν το “νέο” που ήταν κατά πως έλεγε
και ο αείμνηστος Φλωράκης “μια δεξιά ανοιχτομάτα κυβέρνηση”. Τώρα,
ύστερα από τόσα χρόνια, δικαιώνεται ο Χαρίλαος αφού η αίσθηση από
διαφορετικότητα ανάμεσα στα δυό κόμματα είναι… μηδέν!
Πόσο
θα χαιρόμουν άραγε από την ανάληψη της Ολυμπιάδας. Όταν θα ήξερα πως τα
έξοδα και το κλέψιμο θα βάραιναν καταλυτικά πάνω στις πλάτες μας,
αβάσταχτα. Πόσο εύκολα θα δεχόμουνα αυτή την προφανή οικονομική φούσκα
που το σκάσιμό της θα μας έστελνε όλους να τσουρουφλιζόμαστε σε μια
ενεργή καλδέρα περιμένοντας πότε θα σκάσει για να μας πάρει το
πυροκλαστικό και να μας στείλει σαν λαό, σαν έθνος στον αφανισμό.
Μακάρι
να ήταν μια κακιά σκέψη και μ’ ένα ανοιγόκλεισμα των ματιών να έφευγε
μακριά. Μακάρι νάταν ένα κακό όνειρο και το πρωί να μας έμεινε μια
γλυκόπικρη γεύση. Μακάρι να μην το αφήναμε να μας κεφαλοκλειδώσει.
Μακάρι
ακόμη κι αυτή την στιγμή να διαδηλώναμε με άκρατη υπερένταση πως
συνεχίζουμε να είμαστε ανθρώπινες οντότητες. Και διεκδικούμε με σθένος
αυτό που δεν πουλιέται ούτε δανείζεται, ούτε μπαίνει υποθήκη. Την
ανθρώπινη αξιοπρέπεια.
Μακάρι…
