Η ενασχόλησή μου
με την αυτοδιοίκηση τα τελευταία 10
χρόνια με βοήθησε ν’ αντιληφθώ ότι τα
τοπικά ζητήματα όσο σοβαρά και σκληρά
κι αν είναι για εκείνους που καθημερινά
τα βιώνουν είναι πολύ δύσκολο να τα
κατανοήσουν και να τα συμμεριστούν
εκείνοι που αποφασίζουν. Πολύ περισσότερο
σήμερα που η οικονομική κρίση τους
οδηγεί σε "άρον
άρον"
αποφάσεις
με τελικό αποτέλεσμα πολλές φορές "μαζί
με τα ξερά να καίγονται και τα χλωρά".
Εκατό ψυχές
απομείναμε να ζούμε μόνιμα σ έναν τόπο
όπου οι συνθήκες ζωής από μόνες τους
δημιουργούν σε όλους μας ανυπέρβλητα
πολλές φορές εμπόδια. Δεν είναι μόνο
σκληρή και μοναχική πολλές φορές η ζωή
σ ένα απομακρυσμένο χωριό των Αγράφων
σαν το δικό μας που βρίσκεται σε υψόμετρο
πάνω από 1000 μέτρα στα σύνορα με την
Ευρυτανία αλλά μειώνει στο ελάχιστο
και τις ευκαιρίες για τα παιδιά μας.
Αυτός άλλωστε ήταν και ο βασικός λόγος
που πολλές οικογένειες έφυγαν από δω
έτσι ώστε να εξασφαλίσουν τις ίδιες
ευκαιρίες στα παιδιά τους όπως όλα τα
άλλα ελληνόπουλα.
Δυστυχώς για τους
7 γυμνασιόπαιδες της Ρεντίνας (αλλά και
άλλων ορεινών χωριών της περιοχής μας)
δεν υπάρχει η ίδια αντιμετώπιση από την
Πολιτεία ούτε εξασφαλίζονται οι ίδιες
ευκαιρίες όπως σε όλα τα άλλα παιδιά. Η
Πολιτεία αποφάσισε να μειώσει το κόστος
μεταφοράς τους στο γυμνάσιο Κέδρου και
από την επόμενη σχολική χρονιά να τα
μεταφέρει με το λεωφορείο κι όχι με ταξί
όπως συνέβαινε μέχρι τώρα.
