Αν
είναι κάτι που δημιουργείται απ’ την
αναβίωση των εθίμων -που πολλοί από μας
γινόμαστε μάρτυρες- και που πραγματοποιούνται
στις κατά τόπους περιοχές της χώρας μας
είναι κυρίως τα συναισθήματα που
δημιουργούνται από αυτά. Το κυριότερο
είναι η γοητεία που απορρέει από το
τελετουργικό, την παραστατικότητα και
την θεαματικότητα των εθίμων αυτών.
Αυτή την ατμόσφαιρα θελήσαμε να
δημιουργήσουμε κι εμείς με την αναβίωση
του εθίμου «Λαζαρίνες» που έλαβε χώρα
στο Δημαρχείο της Δημοτικής Κοινότητας
Φυλής (ή Χασιάς) και στη συνέχεια στα
μαγαζιά της Δημοτικής Κοινότητας Άνω
Λιοσίων του Δήμου Φυλής. Με αρχηγό
αποστολής τον Πρόεδρο του Συλλόγου μας
κ. Κωνσταντίνο Νταρζάνο, μέλη του Δ.Σ.
και φυσικά τα παιδιά του μικρούς μας
χορευτικού τμήματος με συνοδεία τους
γονείς τους, τραγουδήσαμε τον «Λάζαρο»
στον Δήμαρχο Φυλής κ. Χρήστο Παππού και
τη γυναίκα του Ντίνα, τον Αντιδήμαρχο
για την Δημοτική Κοινότητα Φυλής κ.
Σπύρο Μπρέμπο και την Πρόεδρο της
Δημοτικής Κοινότητας Φυλής κα. Ελένη
Λιάκου. Με τα καλαθάκια ανά χείρας και
προστάτη τους τον «σκυλόμαγκα», μοναδικό
αγόρι της όμορφης αυτής παρέας, βίωσαν
για ακόμα μία χρονιά το πόσο σημαντικό
είναι να παίρνουν μέρος σε τέτοιου
είδους έθιμα.
Κατά
την περιήγησή μας στα μαγαζιά των Άνω
Λιοσίων, οι περίοικοι και οι ιδιοκτήτες
των καταστημάτων είχαν την ευκαιρία να
γνωρίσουν διά ζώσης το συγκεκριμένο
έθιμο, υποδεχόμενοί μας με μια ευχάριστη
έκπληξη στα πρόσωπά τους. Την ίδια
έκπληξη ένιωσαν και ο κ. Γιώργος
Μαυροειδής, Πρόεδρος του Πολιτιστικού
και Αθλητικού Οργανισμού «Η ΠΑΡΝΗΘΑ»
με τον κ. Μαρίνο Σαρλά, Αναπληρωτή Δήμαρχο
Φυλής όταν τους συναντήσαμε σε γνωστή
καφετέρια της περιοχής, ακούγοντας και
εκείνοι το τραγούδισμα του “Λαζάρου”.
Λίγα
λόγια για το έθιμο:
Διαδεδομένο έθιμο που λαμβάνει χώρα σε
πολλές περιοχές της Ελλάδας συνδέεται
τόσο με την εποχή της Άνοιξης αλλά και
με την Ανάσταση του Λαζάρου. Οι «Λαζαρίνες»
ήταν αποκλειστικά σχεδόν γυναικεία
υπόθεση με τις κοπέλες να τραγουδούν
και να αναγγέλλουν τη χαρμόσυνη εορτή.
Την παραμονή της γιορτής, οι «Λαζαρίνες»
ξεχύνονταν στα χωράφια και μάζευαν
λουλούδια με τα οποία στόλιζαν μικρά
καλαθάκια. Φορώντας ειδικές φορεσιές,
γύριζαν από σπίτι σε σπίτι τραγουδώντας
το Λάζαρο και εισέπρατταν μικρό
φιλοδώρημα, χρήματα, αυγά, φρούτα ή άλλα
φαγώσιμα. Να σημειωθεί ότι τα κορίτσια
κάθε ομάδας, βαδίζοντας ανά τέσσερα
μέλη, εξέλεγαν κι έναν “καλαθιάρη” ή
σκυλόμαγκα. Ένα παλικάρι δηλαδή στην
ηλικία τους , δυνατό και ευπαρουσίαστο,
που τα προστάτευε από τα σκυλιά, το οποίο
συνέχεια πάλευε με έναν αντίστοιχο
“καλαθιάρη” που δεν έπρεπε να ήταν
συγγενής με καμιά κοπέλα, ενώ στο τέλος
έπαιρνε το μερίδιό του από το καλάθι.
Τα έθιμα του Λαζάρου ιδίως κατά την
Τουρκοκρατία είχαν κοινωνική σκοπιμότητα
αφού έτσι οι κοπέλες μπορούσαν να βρεθούν
εκτός σπιτιού και να γνωρίσουν αγόρια
προκειμένου να ακολουθήσουν αρραβωνιάσματα
και γάμοι.
Όπως
αναφέρει ο καθηγητής και πρ. Πρόεδρος
Πανελλαδικού Συλλόγου Σαρακατσαναίων
Αττικής και Πειραιώς: «μέσα από το λαϊκό
πολιτισμό αναζητάμε τις ρίζες μας και
ανακαλύπτουμε τη φυσιογνωμία μας ως
λαός, πιστοποιούμε την ταυτότητά μας,
θωρακίζουμε τη συνέχιση του έθνους μας.
Εναρμονίζουμε το χθες με το σήμερα και
χτίζουμε το αύριο…»
