Της Ευαγγελίας Ιωαννίδη
Η ταμπέλα γράφει από το 1912. Τότε ήρθε ο προπάππος μου, ο Χρήστος Δεληγιώργης από την Αμερική και έχτισε την πρώτη μπακαλοταβέρνα του χωριού. Εδώ, σ' αυτήν την ταβέρνα κοντά στον παππού μου, περνούσα τα καλοκαίρια και τις γιορτές και εδώ έμαθα, ότι ο λόγος είναι συμβόλαιο, μαγκιά η φιλοτιμία και η φιλοξενία μεγάλη αρετή.
Ερχόταν ο κόσμος από τα γύρω χωριά, από την Καρδίτσα αλλά και από την Αθήνα να γλεντήσουν με τον παππού μου( γερο ποτήρι και γλεντζές από τους λίγους),να ανοίξουν τις καρδιές τους,να τον συμβουλευτούν.
Ήξερα από 5 χρονών όλους τους πολιτικούς της Καρδίτσας, άκουγα τις ομιλίες τους ανεβασμένη σε μια καρέκλα,γιατί εδώ μιλούσαν προεκλογικά, όταν έρχονταν στο χωριό.
Ήξερα από 5 χρονών όλους τους πολιτικούς της Καρδίτσας, άκουγα τις ομιλίες τους ανεβασμένη σε μια καρέκλα,γιατί εδώ μιλούσαν προεκλογικά, όταν έρχονταν στο χωριό.
Και μετά, «πως βλέπεις τα πράγματα Γιώργο;» (ο παππούς, ήταν πρόεδρος για πολλά χρόνια). Αλησμόνητα τα γλέντια ως το πρωί με τους βιολιτζήδες το καλοκαίρι κάτω από τον πλάτανο στην αυλή και με τα τραγούδια από το τζουκ μποξ ( ο φωνογράφος που είχε αγοραστεί το 1935 είχε ξεχαστεί σ' ένα μεταλλικό τραπεζάκι σε μια άκρη πίσω από τα τσουβάλια με το ρύζι και τη ζάχαρη). Αλλά πάνω απ' όλα εκείνο που θυμάμαι με συγκίνηση ήταν η αγάπη που είχε για τον κόσμο, «τον κόσμο εδώ που έρχεται πρέπει να τον αγαπάμε, να έχει το καλύτερο φαγητό», έλεγε. Ακριβώς τα ίδια λόγια άκουσα σήμερα και από τον ξάδερφο μου( Γιώργος Δεληγιώργης κι αυτός) που ανέλαβε το μαγαζί. Και σαν να άκουσα τον παππού, όταν με έβλεπε «που είσαι εσύ ρε σατανά;»... Evaggelia Ioannidi
