Φωτογραφία: Ηλίας Παγανός |
Φωτογραφία: Ηλίας Παγανός |
ΚΑΝΤΕ ΚΛΙΚ ΣΤΙΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΓΙΑ ΝΑ ΤΙΣ ΔΕΙΤΕ ΟΛΟΚΛΗΡΕΣ
»Το τέρμα όπως είπα, ήταν η γέφυρα Καράμπαλη. Το έθιμο ήταν να την περάσεις με τα πόδια ως απέναντι. Το δύσκολο ήταν να περπατήσεις ως το τέλος πάνω στις ράγες του τρένου, ενώ κάτω απ΄τα πόδια σου κυλούσαν ορμητικά τα νερά του Καράμπαλη, το δε ύψος της γέφυρας ήταν πολλά μέτρα πάνω απ΄το ποτάμι. Πολύ ευκολότερο ήταν να περπατήσεις πάνω στην «σιδηροσανίδα» , που ήταν κάπου 25 πόντους πλάτος, αυτό ήταν αρκετά ευκολότερο. Όμως πολλοί ζαλίζονταν και κάμποσοι έπεσαν στο ποτάμι και τραυματίστηκαν. Θυμάμαι έναν που τον πήγαν στην τότε κλινική Τσούτσου. Άλλοι διέσχιζαν το ποτάμι καβάλα στ΄άλογα…
Στον Καράμπαλη κατέληγε και το γαϊτανάκι. Ξεκινούσε ο χορός των μεταμφιεσμένων μετά το τέλος της εκκλησίας, χόρευαν στις διάφορες συνοικίες και αφού γινόταν μια διακοπή το μεσημέρι, κατέληγαν στη γέφυρα, όπου έκαναν δύο – τρεις φορές, αλλά και καθ΄ οδόν, την σχετική χορευτική επίδειξη. Το γαϊτανάκι το χόρευαν την προπολεμική περίοδο με σφυρίχτρα, χωρίς τραγούδια. Τον ρυθμό τον έδινε ένας ντυμένος Σαρλώ, με ρεδιγκότα και ψηλό καπέλο, αυτός έδινε τον ρυθμό («σλόου»!) και χόρευαν τα ζευγάρια, άντρες και γυναίκες. Θυμάμαι να δίνουν το ρυθμό ο Σωκράτης Χαρίτος, ο Κλεάνθης Ζαφειρόπουλος, ο Όμηρος Μασίκας, ο Μένιος Νεστορίδης, ο οποίος την Κυριακή και την Καθαρά Δευτέρα έβγαζε και λόγους κωμικούς στην πλατεία σατιρίζοντας την κοινωνία της Καρδίτσης! Όταν τελείωνε το γαϊτανάκι, φόρτωναν το κοντάρι και τις κορδέλες στον ώμο και γύριζαν πίσω». Αυτά λοιπόν, γινόταν την εποχή εκείνη. Σήμερα τι ; Κλεισμένοι στον εαυτό μας και μέσα στο αυτοκίνητό μας, προσπαθούμε να βρούμε διεξόδους απ’ τα κοινωνικά αδιέξοδα. Ας αφήσουμε λοιπόν τα καθημερινά και συνηθισμένα βιώματα και ας ξεχυθούμε την Καθαρή Δευτέρα στη Γέφυρα Καράμπαλη να γιορτάσουμε μαζί όπως παλιά. Χωρίς αυτοκίνητα, όπως τότε. Ας περπατήσουμε συνολικά κάπου τρία χιλιόμετρα επιστρέφοντας από το ανάχωμα μέσω συνοικίας Αγ. Παντελεήμονα.